ΕΥΑΙΣΘΗΤΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 28/01/2016 22:00
Είναι πραγματικά ακατανόητος ο θόρυβος, που έχει προκληθεί γύρω από την παράσταση της Πηγής Δημητρακοπούλου, την ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΟΥ NASH, στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού θεάτρου. Ένας θόρυβος μάλιστα που προκάλεσε τέτοια έκρηξη, ώστε η παράσταση να σταματήσει, εγείροντας πολλά ερωτηματικά αναφορικά με το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, που είναι αναφαίρετο στη δημοκρατία.
Το ότι η σκηνοθέτις έχει επιλέξει να χρησιμοποιήσει ως υλικό για την παράστασή της το βιβλίο του Σάββα Ξηρού, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι ...στηρίζει την τρομοκρατία. Απλώς θέτει ένα ερώτημα. Aυτό κάνει πάντα το θέατρο…
Για παράδειγμα, οι Rimini Protokolli ανεβάζουν μια παράσταση με αφορμή τον « Αγώνα» του Χίλτερ. Προφανώς και δεν ασπάζονται την ιδεολογία του, προφανώς και δεν προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα απερίγραπτα εγκλήματα του ναζισμού. Χρησιμοποιούν αυτό το κείμενο ως αφορμή για να αναρωτηθούμε όλοι, σε σχέση με το φαινόμενο μιας τόσο ακραίας και απόλυτης «ιδεολογίας», όσο ο ναζισμός.
Το θέατρο δεν αποτελεί μανιφέστο κι όταν γίνεται κάτι τέτοιο, απλώς η παράσταση δεν είναι καλή, τίποτα περισσότερο. Δεν μπορώ να καταλάβω λοιπόν, για ποιο λόγο αναγκάζεται η σκηνοθέτις, ο διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου και δεν ξέρω ποιος άλλος ακόμη, να απολογείται, επειδή μια παράσταση αναρωτιέται για το φαινόμενο της βίας και αντλεί το υλικό της από την πραγματική ζωή και την κοινωνία στην οποία όλοι ζούμε. Ακόμα περισσότερο μένω άφωνη που η παράσταση κατέβηκε κακήν κακώς…
Σεβαστό ότι κάποιοι έχουν πονέσει για την απώλεια αγαπημένων προσώπων, αλλά η χρήση ενός κειμένου, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ύβρι για αυτούς που έφυγαν. Ίσως μάλιστα να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο… Ίσως αποκαλύπτοντας διάφορες παραμέτρους, η όλη ιστορία να ξεδιπλώνεται σε όλες τις σκοτεινές πτυχές της…. Αλλά μάλλον, είναι πολύ δύσκολοι οι καιροί για τέτοιες σκέψεις. Ίσως μας βολεύει να διαχωρίσουμε απλώς τα πράγματα σε άσπρο και μαύρο…. Όμως η τέχνη υπάρχει, για να μας ξεβολεύει…
Η εν λόγω παράσταση δεν υπερασπίζεται την τρομοκρατία, αλλά ανιχνεύει τα αίτια που τη δημιουργούν. Κι αν θέλουμε απλώς να λέμε ότι αυτό το φαινόμενο δεν έχει αιτίες, απλώς εθελοτυφλούμε. Θα έλεγα λοιπόν ότι η αναζήτηση αυτή, όχι μόνο δεν θίγει τα θύματα, αλλά πιθανόν να λειτουργεί και παρεμβατικά, για να μην υπάρξουν κι άλλα.
Εμένα λοιπόν, μου φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον το εγχείρημα της Π. Δημητρακοπούλου και ως φορολογούμενος πολίτης, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα που παρουσιάζεται στο Εθνικό.
Αντίθετα, έχω μεγάλο ζήτημα που κατεβαίνει, όπως επίσης, θα είχα μεγάλο ζήτημα αν βεβαιωνόμουν ότι τα κρατικά θέατρα υπάρχουν για να εξυπηρετούν τα trend της εποχής, για να παρουσιάζουν εμπορικά θεαματάκια, μόνο για να κόβουν εισιτήρια και να συμβάλλουν καθοριστικά στην κατάρρευση του όποιου πολιτιστικού επιπέδου, μας έχει απομείνει.