ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ ΠΕΔΙΑ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 20/06/2017 12:04
Θα προσπαθήσω. Δεν θα τα καταφέρω ίσως, αλλά θα προσπαθήσω. Και σεις θα συμπληρώσετε ό,τι λείπει. Θα καταλάβετε εντέλει.
Άλλοι το λεν εκτόπισμα, άλλοι αύρα, άλλοι το περιγράφουν με δικά τους λόγια. Μιλάω για κάτι που της φυσικής οι νόμοι δεν μπορούν να καταγράψουν και να εξηγήσουν πλήρως. Μιλάω γι αυτό που ορισμένοι άνθρωποι εκπέμπουν με τη φυσική τους παρουσία. Για μια συμπυκνωμένη ζωική ενέργεια που… δεν χωράει στα όρια του σώματος και διαχέεται στο περιβάλλον.
Δεν πρόκειται για γοητεία στην εμφάνιση, τον λόγο ή την κίνηση. Ούτε χρειάζεται να κάνει κάποιος κάτι για να τη μεταδώσει –είναι απλά φορέας.
Όχι. Δεν υπερβάλλω, ούτε μυθοποιώ. Το εισέπραξα αρκετές φορές και ξέρω πως υπάρχει –πως συμβαίνει είναι η σωστή διατύπωση– ως φυσικό φαινόμενο.
Γίνεται ιδιαίτερα αισθητό κυρίως σε όσους χρησιμοποιούν τη φυσική τους παρουσία επαγγελματικά, ως εργαλείο έκφρασης και επικοινωνίας.
Μ’ αυτό το φυσικό φαινόμενο βρέθηκα αντιμέτωπος πρώτη φορά πιτσιρικάς. Δεν τόλμησα να μοιραστώ την εμπειρία να μη με πάρουν στο ψιλό κι έτσι ποτέ δεν έμαθα τι ακριβώς εισέπραξαν οι άλλοι.
Βρέθηκα σε απόσταση αναπνοής από έναν θρύλο της μουσικής σκηνής του προηγούμενου αιώνα, τη Ζοζεφίν Μπέικερ. Μπείτε στο διαδίκτυο να την ανακαλύψετε οι νεότεροι. Της αφιέρωσε ένα doodle προ ημερών η Google κι έτσι θυμήθηκα το περιστατικό που αφηγούμαι.
Ήμουνα δίπλα της στα παρασκήνια. Ετοιμαζόταν να ανέβει στη σκηνή και να βρεθεί αντιμέτωπη με 50.000 χιλιάδες άτομα στο κατάμεστο Καλλιμάρμαρο. Το πώς βρέθηκα εγώ εκεί είναι μια άλλη ιστορία. Απλά, δεν έδωσε κανένας σημασία σ’ ένα παιδί που βρέθηκε στα παρασκήνια. Ήμουνα μαθητής ακόμα, στο γυμνάσιο.
Την κοίταζα έκθαμβος και με κομμένη την ανάσα για να περνάω απαρατήρητος, να μη με διώξουν. Εκείνη χαμογέλασε μάλλον μηχανικά και στη συνέχεια με αγνόησε. Δεν ήταν ώρα για χαριεντισμούς. Είχε συναίσθηση πως την περίμενε η αρένα. Που ακόρεστα διψάει για αίμα. Και σε κανέναν δεν χαρίζεται.
Σε πρώτη φάση αυτοσυγκεντρώθηκε. Με χαλαρότητα και εγρήγορση συγχρόνως. Όπως ο έμπειρος πρωταθλητής πριν από την προσπάθεια. Το βλέμμα της επικεντρώθηκε… εντός της χωρίς να χάνει από τα μάτια της τον στόχο. Άνοιγε δρόμο στην ενέργεια. Δημιουργούσε δίοδο. Για μια στιγμή απομονώθηκε από το περιβάλλον. Και συμπυκνώθηκε. Γύρω από το σώμα της μια αύρα, ένα εκτόπισμα κατέλαβε τον χώρο. Ένα πεδίο ενεργειακό. Και μετά άρχισε να ανεβαίνει αποφασιστικά και στέρεα τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν στη σκηνή. Σε κάθε βήμα μεταμορφωνόταν ορατά. Άφηνε να γλιστράει από πάνω της ο χρόνος, κάθε βάρος που παρεμπόδιζε την απογείωση. Σα χρυσαλλίδα που απαλλάσσεται από ένα αχρείαστο κουκούλι.
Οι θεατές είδαν τον θρύλο αγέραστο. Σαρωτικό. Σε πλήρη ακμή. Κι ας είχε μπει στα εξήντα πέντε. Μου φάνηκε πως η ενέργειά της συμπυκνώθηκε και πολλαπλασιάστηκε μπροστά στα μάτια μου. Έγινε απειλητική σχεδόν. Σαν ένα ζώο που γυρόφερε το θήραμα και τώρα ετοιμάζεται να το καθυποτάξει. Ένα θηρίο που ετοιμάζεται να αναμετρηθεί με τις δυνάμεις του, τα όριά του. Δεν ξέρω να το πω καλύτερα. Προσπαθώ να μεταφέρω την αίσθηση.
Έλαμπε στη σκηνή. Και επιβλήθηκε στα πλήθη γιορτάζοντας τον θρίαμβο μαζί τους.
Μηχανισμοί επιβίωσης.
Πρώτη φορά που είδα να δημιουργείται μπρος στα μάτια μου ένα ενεργειακό πεδίο αισθητό. Ένα εκτόπισμα. Αργότερα, ως ενήλικος, τη διαδικασία την ξανάζησα και βεβαιώθηκα πως δεν ήταν ψευδαίσθηση.
Το χάρισμα αυτό –αν πρόκειται για χάρισμα και όχι για φυσική ιδιότητα– δεν είναι πάντα θεαματικό. Το ενεργειακό πεδίο του καθενός ποικίλλει ως προς το βεληνεκές. Μα γίνεται αντιληπτό όταν συμβαίνει.
Μην το ταυτίζετε με το ταλέντο. Υπάρχει και χωρίς αυτό καμιά φορά. Για την ακρίβεια, το υποκαθιστά. Είναι μορφή ταλέντου και το εκτόπισμα. Πρόκειται για… μεγέθυνση, όχι για δεξιότητες. Για μια μορφή υπέρβασης. Για μεταμόρφωση του ανθρώπου σε… θηρίο. Σε… τέρας ιερό. Έτσι δε λέμε;
Στη σκηνή το συναντάς σε καλλιτέχνες με τόσο έντονη προσωπικότητα και τόσο άπληστα προσηλωμένους στην καταξίωσή τους, που συχνά το εκλαμβάνεις ως σαρωτική φιλοδοξία –με κίνδυνο να πέσεις στα νύχια του Αισώπου, φυσικά. Όσα δε φτάνει η αλεπού…
Πιστεύω πως θα γίνω πιο σαφής αν καταθέσω και μια άλλη μαρτυρία.
Πριν χρόνια έκανα μια κρουαζιέρα στη Μεσόγειο με στάσεις σε λιμάνια και εκδρομές. Και βρέθηκα κάποια στιγμή στα Ιεροσόλυμα. Είχαμε ήδη ακολουθήσει την υποτιθέμενη διαδρομή που έκανε ο Χριστός μέχρι τον τόπο του μαρτυρίου και καταλήξαμε σε μια πλατεία, ένα ξέφωτο. Την πιο λάθος στιγμή έχασα την ομάδα, κάτι χάζευα. Τους αναζήτησα. Μου φάνηκε πως τους πήρε το μάτι μου να μπαίνουν σ’ ένα κτίριο και έσπευσα να τους ακολουθήσω.
Βρέθηκα σε ένα ιδιόρρυθμο κτιριακό συγκρότημα σα μια τεράστια εκκλησία με προσκυνήματα εδώ και κει και μες τη μέση ένα ολόκληρο μαρμάρινο εκκλησάκι. Δεν ήξερα που βρίσκομαι. Οι άλλοι είχαν σκορπίσει μες στο χώρο.
Στα δεξιά μου μια σκάλα. Την ανέβηκα. Κάτι σαν υπερώο, μάλλον μικρό, με έναν βράχο σε μιαν άκρη κι έναν σταυρό. Μετά μου είπαν πως εκεί είναι ο Γολγοθάς. Ούτε μου πέρασε απ΄τον νου. Τον φανταζόμουνα στο ύπαιθρο. Παρόλα αυτά κατάλαβα πως ήταν τόπος ιερός και φορτισμένος. Γιατί ο χώρος ήτανε κατοικημένος κι ας ήμουν μόνος μου –σχεδόν. Κατειλημμένος από μια πανίσχυρη ενέργεια. Αναρωτιόμουν τι συμβαίνει. Η πηγή του φαινομένου ήταν εκεί, μπροστά στα μάτια μου. Κάποιος προσευχόταν γονατιστός πλάτη σε μένα. Δεν ξέρω αν αντιλήφθηκε την παρουσία μου. Δεν γύρισε να με κοιτάξει. Της προσευχής του το εκτόπισμα, η πίστη του, η αυτοσυγκέντρωσή του, ποια λέξη είναι η πιο σωστή δεν ξέρω, είχε μια ΄΄υλική΄΄ υπόσταση στον χώρο. Έπιανε τόπο κυριολεκτικά. Εξέπεμπε ενέργεια. Αίσθηση καθηλωτική.
Σε κάποιους θα φανεί ανίερος ο παραλληλισμός. Κι όμως. Κοινό υπόβαθρο η πίστη. Και ΄΄όρη μεθιστάναι΄΄ δεν λέει ο Παύλος στην επιστολή προς Κορινθίους, στον ύμνο της αγάπης;
Ε, αν λοιπόν η δύναμη της πίστης μετακινεί μέχρι και όρη, το να δημιουργήσεις με τη δύναμη της αυθυποβολής ένα εκτόπισμα, ένα πεδίο ενεργειακό, είναι απλά άσκηση ύφους.
Το κοριτσάκι στον ΄΄Στάλκερ΄΄ του Ταρκόφσκι το θυμάστε; Που μετακινούσε με το βλέμμα του αντικείμενα για να περνάει η ώρα, για παιχνίδι, για παρέα; Της φυσικής οι νόμοι υποκλίνονταν στην αθωότητα και την αγνότητα.
Πεδία ενεργειακά. Και οι πηγές τους.
Υ.Γ. Στο λήμμα Ζοζεφίν Μπέικερ στο διαδίκτυο αναφέρεται μια και μόνη επίσκεψή της στην Ελλάδα το 1934 όπου παρουσιάζεται ως εξής :΄΄Οι θεατές σεληνιάστηκαν από την Τζαζ. Το κοινό ξελογιάστηκε. Η Ζοζεφίνα μεθά από τον θρίαμβο. Όργιο! Αλλά ένα όργιο που δεν έχει τίποτα κτηνώδες. Μόνο πάθος! Η Ζοζεφίνα διαμελίζεται, σκορπά τα κομμάτια της, τα μαζεύει πάλι, τα συναρμολογεί! Δεν είναι χορός, είναι η επανάσταση των έγχρωμων΄΄....
Η Μπέικερ προκαλούσε παραλήρημα. Μανία βακχική.
Όμως δεν ήταν αυτό μόνο. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου εργάστηκε για τη γαλλική Αντίσταση, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 1950 επέστρεψε στις ΗΠΑ για να υποστηρίξει το Κίνημα των Πολιτικών Δικαιωμάτων. Δραστηριοποιήθηκε σε κινήματα εναντίον του ρατσισμού και υιοθέτησε δώδεκα παιδιά από διαφορετικές φυλές και χώρες. Προς τιμήν των προσπαθειών της η Εθνική Ένωση για την Πρόοδο των Έγχρωμων Ανθρώπων (NAACP) ονόμασε την 20ή Μαΐου ΄΄Josephine Baker Day΄΄. Και ήταν η πρώτη Αμερικανίδα που κηδεύτηκε στη Γαλλία με στρατιωτικές τιμές.
Η εμφάνισή της στο Καλλιμάρμαρο δεν αναφέρεται πουθενά, σα να μην υπήρξε. Υπάρχει εξήγηση. ΄΄Οι έξι Ολυμπιάδες Τραγουδιού –από το 1968 ως το 1973– υπήρξαν έμπνευση ενός δικτατορικού καθεστώτος στην προσπάθειά του να ασκήσει πολιτιστική πολιτική, ποντάροντας ταυτοχρόνως και σε μία έξωθεν ΄΄καλή μαρτυρία΄΄. Δεν μπορεί όμως να αποσιωπάται και να διαστρεβλώνεται το γεγονός ότι και στις έξι αυτές διοργανώσεις έδωσαν το παρόν ως guests πολλοί διακεκριμένοι καλλιτέχνες και συγκροτήματα όπως ο Charles Aznavour, η Josephine Baker, ο Gilbert Bécaud, ο Ivan Rebroff, ο Adamo, η Carmen Sevilla, ο Al Bano, η Mireille Mathieu, ο Massimo Ranieri, η Rita Pavone, ο Johnny Halliday, η Sylvie Vartan, το Golden Gate Quartet, οι Shocking Blue και πολλοί άλλοι και ακούστηκαν κάμποσα καλά τραγούδια από τους διαγωνιζόμενους΄΄ επισημαίνει το blog Δισκορυχείο. Πολλοί συγχέουν τις Ολυμπιάδες Τραγουδιού με τις ανεκδιήγητης αισθητικής γιορτές στο Καλλιμάρμαρο για την Πολεμική Αρετή των Ελλήνων. Έτσι παν αυτά. Σε σκοτεινούς καιρούς, μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Τα πάντα είναι σχετικά.
Υ.Γ.2 Με τη δύναμη της αυθυποβολής… διαπρέψαμε ξανά στις διαπραγματεύσεις για το χρέος. Αναλάβαμε υποχρεώσεις μέχρι το 2060. Για άλλες δυο γενιές Ελλήνων. Τα πάντα σχετικά.
Υ.Γ.3 Υπό στενή –ασφυκτική είναι η σωστή διατύπωση – επιτήρηση η Ελλάδα μέχρι το 2060. Μέχρι να συνηθίσουμε ή να σκάσουμε. Τα πάντα σχετικά.