ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΓΥΑΛΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 02/11/2021 16:17
Μέσα στη μιζέρια της πανδημίας, ο λιγοστός αέρας που απομένει να αναπνεύσουμε, φιλτραρισμένος από μάσκες, έχει ποτιστεί, εδώ και μήνες, από τη μυρωδιά της αποσύνθεσης, που αναδύεται από κάθε ρωγμή της κοινωνίας μας. Ο γυάλινος κόσμος που ζούμε μας απέδειξε πόσο ψεύτικος είναι, στον απόηχο των lock-down, των αλλεπάλληλων γυναικοκτονιών, των θαρραλέων καταγγελιών θυμάτων κακοποίησης. Το θέατρο, όμως, βγήκε από την καταιγίδα, στάθηκε όρθιο και σαν φάρος φωτίζει ξανά τη ρότα της κοινωνίας, όπως έκανε, πάντα, σε καιρούς σκοτεινούς.
Το θέατρο βγήκε όρθιο γιατί στηρίζεται γερά στους ώμους των εργατών του. Ένας από αυτούς είναι και ο σκηνοθέτης Γιώργος Νανούρης, ο οποίος συνεχίζει να τοποθετεί τον πήχη ολοένα και ψηλότερα και πάντα να τον περνάει με άνεση. Με την παράσταση «Ο Γυάλινος Κόσμος», που έκανε πρεμιέρα στο θέατρο «ΑΛΚΥΟΝΙΣ» την περασμένη Παρασκευή, κατάφερε να μας κάνει να ξεχάσουμε για λίγο την ασχήμια του πραγματικού κόσμου, που αποδείχτηκε πιο εύθραυστος από εκείνον του Τενεσί Ουίλιαμς. Όπως οι ήρωες του έργου, που προσπαθούν απεγνωσμένα να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον, έτσι και εμείς παλεύουμε να βγούμε από τους δικούς μας γυάλινους κόσμους, αφήνοντας σπίτι τον φόβο και τη μοναξιά της πανδημίας και προσπαθούμε να πλησιάσουμε ξανά ο ένας τον άλλο.
Η σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη ήταν συγκλονιστική καθώς δεν αρκέστηκε μόνο στο να σκηνοθετήσει τους τέσσερις εκπληκτικούς ηθοποιούς της παράστασης, κατάφερε να τιθασεύσει ακόμη και το φως, μετατρέποντας τα αβαρή φωτόνιά του σε επί σκηνής δρώντα. Το αποτέλεσμα ήταν ένας υπέροχος «γυάλινος κόσμος» που εγκλώβιζε το βλέμμα του θεατή στις διαθλάσεις του φωτός που ξεπηδούσαν μέσα από τις κρυστάλλινες μινιατούρες της «Λόρας», αυτές που σίγουρα θα ζήλευαν οι Τζόζεφ Σουάν και Τόμας Έντισον.
Οι καθηλωτικές ερμηνείες ήταν αντάξιες των προσδοκιών και του συνολικού αποτελέσματος. Δύσκολα θα μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει κάποια.
Η Λένα Παπαληγούρα, όπως άλλωστε συνηθίζει να κάνει, δεν ερμήνευσε απλώς τη «Λόρα», αλλά κυριολεκτικά την ενσάρκωσε με το σώμα και το πνεύμα της να παραδίδονται ολοκληρωτικά στους παλμούς της ηρωίδας.
Η Άννα Μάσχα ενσωμάτωσε και απέδωσε πλήρως τον πόνο και την αγωνία της μάνας, παίζοντας με τα εναλλασσόμενα συναισθήματα του κοινού.
Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής ήταν η ολοζώντανη παρουσία του ίδιου του συγγραφέα πάνω στη σκηνή, ο οποίος ενορχήστρωνε την όλη πλοκή της ιστορίας.
Και τέλος, ο Αναστάσης Ροϊλός, από άλλη διάσταση, ο οποίος απέδειξε το εύρος και την υποκριτική του δεινότητα και με την πλαστικότητα του σώματός του υπέγραψε στην ψυχή τόσο της «Λόρας» όσο και του κοινού.
Στο όλο αποτέλεσμα συνετέλεσε και το λιτό σκηνικό της Μαίρης Τσαγκάρη, που μονάχα με τα απολύτως απαραίτητα περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια το σπίτι και ολόκληρο τον μικρόκοσμο της οικογένειας Γουίνγκφιλντ.
Την παράσταση έντυσαν αρμονικά οι μουσικές του Θοδωρή Οικονόμου, ενώ τα κοστούμια επιμελήθηκαν οι «Deux Hommes», Γρηγόρης Τριανταφύλλου και Δημήτρης Αλεξάκης, με τη βοήθεια της Δέσποινας Ιγνάτογλου.
Τέλος, δραματολόγος της παράστασης ήταν η Βιβή Σπαθούλα, της οποίας η δουλειά συνετέλεσε καθοριστικά στην σκηνοθετική επιτυχία του έργου.
Δικαίως η παράσταση, που έκανε πέρυσι διαδικτυακή πρεμιέρα στο «Εθνικό Θέατρο», βρήκε τόσο μεγάλη ανταπόκριση, ώστε η παραγωγή πρόσθεσε έξτρα παραστάσεις-προβολές. Φέτος, μεταφέρθηκε στη θεατρική αίθουσα του «ΑΛΚΥΟΝΙΣ», εκεί που η ζωντανή παρουσία του κοινού προσέφερε στην παράσταση την πλήρωση που η απόσταση της στερούσε, διότι το θέατρο εξ' ορισμού είναι μία μεταβατική διαδικασία, από τη σκηνή προς την πλατεία και τανάπαλιν.