ΔΥΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 29/07/2016 14:52
Δεν είναι ψέμα πως ζούμε στην εποχή του Θεού της Σφαγής, όπως πολύ σωστά μερικά χρόνια πριν (2007), επεσήμανε η Γιασμίνα Ρεζά στο ομότιτλο θεατρικό έργο. Δεν ήξερε πόσο προφητική θα αποδεικνυόταν -ή ίσως και να το ήξερε, μιας και η ιστορία επαναλαμβάνεται γιατί οι άνθρωποι δεν αλλάζουμε και η σφαγή είναι ένα από τα ένστικτα τα πρωτόγονα που εμείς οι "πολιτισμένοι" καταρρίπτουμε, αλλά όταν μας δοθεί η ευκαιρία αρπάζουμε πρώτοι το μαχαίρι.
Είμαστε και στην εποχή που οι Σκοτεινές Γλώσσες κυριαρχούν, οι συνομιλίες, οι συναντήσεις και οι επαφές με υποτιθέμενους αγνώστους, που όμως δεν είναι τόσο άγνωστοι όσο αυτοί που νομίζουμε πως γνωρίζουμε πολύ καλά. Ποιος κρύβει περισσότερο σκοτάδι, αναρωτιέμαι, αν όχι ο διπλανός μας, αυτός για τον οποίο βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά πως "δεν θα το έκανε ποτέ αυτό", αυτός τον οποίο ξέρουμε, αλλά δεν ξέρουμε, και μας είναι τόσο άγνωστος όσο εκείνος που έχουμε συναντήσει μία και μοναδική φορά. Καμιά φορά, μάλιστα, αυτός ο τελευταίος, ο παντελώς άγνωστος σε εμάς, μπορεί να σημαδέψει τη ζωή μας περισσότερο από αυτούς που προβάλλονται ως δικοί μας άνθρωποι. Γιατί όταν ο Θεός της Σφαγής παρεμβαίνει, δεν υπάρχει γνωστός και άγνωστος: υπάρχει μόνο ο εαυτός μας. Το εγώ μας. Εμείς. Και η μοναδική "γλώσσα" που ξέρουμε να μιλάμε πολύ καλά, είναι αυτή η πρωτόγονη, αυτή που μπορεί να μας οδηγήσει στα άκρα, στο καλύτερο και στο χειρότερο, αυτή που δεν θέλει να προστατεύσει κανέναν άλλο παρά μόνο εμάς, τους "πολιτισμένους" απολίτιστους.
Οι δύο καλύτερες μέχρι στιγμής παραστάσεις της σεζόν που πέρασε, κατά τη γνώμη μου, Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ της Γ. Ρεζά στο Θέατρο Αθηνών και οι ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΓΛΩΣΣΕΣ του Άντριου Μπόβελ (1996) στο Θέατρο Πόρτα, μίλησαν για τον κόσμο που νομίζουμε πως ελέγχουμε, για τις βεβαιότητές μας που καταργούνται, για την αποκάλυψη πως δεν ξέρουμε κανέναν τόσο καλά όσο νομίζουμε, ούτε μπορούμε να τα "λύσουμε" όλα με μια απλή πολιτισμένη συζήτηση ή με την αναζήτηση μιας (άλλης) αγκαλιάς. Η ζωή είναι ένας γρίφος, κι εμείς κομμάτια του, ανεξέλεγκτα και ζορισμένα ταυτόχρονα, που δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να μας δει, όπως πραγματικά είμαστε.