ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΩΤΑΚΗΣ: ΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΒΙΩΝΟΥΝ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ ΠΑΡΑΚΜΗ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 06/05/2020 12:25
Η Ελληνική πολιτεία δεν είχε ποτέ καμία σχέση με τις Τέχνες. Κι όταν είχε, ήταν απλώς μια διαδικαστική κλισέ σχέση, με μόνη της φροντίδα να αναπαράγει και να χαϊδεύει κάποια αγαπημένα της πρόσωπα. Με αυτή την αυτονόητη συνθήκη, η πρόσφατη στάση της σημερινής κυβέρνησης απέναντι στην καλλιτεχνική κοινότητα, δεν αποτελεί έκπληξη. Οι καλλιτέχνες για τους δημόσιους φορείς ισούνται με μια μάζα πολιτών, η οποία όταν πετυχαίνει κάτι σε μεγάλα νούμερα, τότε είναι αποδεκτή, κι όταν όχι, πρόκειται, απλώς, για κάποιους αργόσχολους, με τους οποίους -ακόμη κι αν τους γνωρίζαμε- δεν ασχολούμαστε μαζί τους. Μα και πάλι, όσα αναφέρω δεν είναι καινούρια στοιχεία για τους ίδιους του καλλιτέχνες, οι οποίοι βιώνουν εδώ και δεκαετίες αυτή την πρωτοφανή παρακμή.
Στον δικό μου χώρο ενδεικτικά, οι συγγραφείς δεν διαθέτουμε την παραμικρή υποστήριξη, δεν υπάρχουν υποτροφίες, οικονομικές ενισχύσεις, προγράμματα για την ελληνική λογοτεχνία στο εξωτερικό, δεν υπάρχει καν Εθνικό Κέντρο Βιβλίου να χαράξει, έστω τυπικά, μια στρατηγική. Δεν ανήκω σ' αυτούς που πιστεύουν ότι η ανθρωπότητα θα υποφέρει για πολύ από τις συνέπειες του κορωνοϊού, κι ότι η ζωή δεν θα είναι πια όπως την ξέραμε. Διαφωνώ ηχηρά και γίνομαι έξαλλος όταν ακούω ότι τίποτα πια δεν θα είναι όπως ήταν πριν. Η ζωή θα συνεχιστεί ακριβώς όπως την ξέραμε, τίποτα δεν θα αλλάξει σε βάθος χρόνου και όσα περνάμε τώρα, θα είναι, αργά ή γρήγορα, μια σκοτεινή ανάμνηση. Κι αυτό γιατί η ανθρώπινη φύση θέλει να επιβιώνει, να επινοεί μονίμως τρόπους διαφυγής κόντρα σε κάθε πραγματικότητα. Ωστόσο, κάτω απ' αυτή την τελευταία ατυχή συγκυρία, το κράτος, ως αφελής τιμωρός, ετοιμάζεται να αφαιμάξει ό,τι έμεινε ζωντανό στα κύτταρα του Έλληνα καλλιτέχνη, όχι μόνο απαγορεύοντας την λειτουργική του παρουσία όλο αυτό το διάστημα, αλλά με ακόμα χειρότερο τρόπο, αγνοώντας επιδεικτικά την ύπαρξή του. Και όλο αυτό που συμβαίνει, θα χρησιμοποιηθεί μελλοντικά ως ένα άλλοθι για τη δημιουργία μιας κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας με όλο και λιγότερες παροχές στις καλλιτεχνικές -πάσης φύσεως- δράσεις, με λίγα λόγια με την παντελή έλλειψη σεβασμού σε αυτό που ονομάζουμε καλλιτεχνική δημιουργία. Η επιλογή μας σαφώς είναι ότι συνεχίζουμε να υπάρχουμε, συνεχίζουμε να κάνουμε αυτό που κάναμε, αυτό που οφείλουμε απέναντι στους άλλους, αλλά κυρίως προς τον εαυτό μας. Ο τρόπος για να δραπετεύσει κανείς από μια τέτοια περίσταση, είναι να δημιουργήσει έναν ζωτικό χώρο, μέσα στον οποίον θα μπορέσει να επιβιώσει, ο ίδιος και το Έργο του. Η επόμενη μέρα θα είναι δύσκολη, όχι όμως εφιαλτική. Δεν ξέρω αν η παραπάνω διαπίστωση οφείλεται στην αισιόδοξη φύση μου ή σε μια ρεαλιστική παρατήρηση και αποδόμηση των γεγονότων, το βέβαιο όμως είναι, ότι παραμένουμε ζωντανοί, παραμένουμε Εμείς.
(Φωτογραφία: Βάσω Μαραγκουδάκη)