ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΠΙΟ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ ΜΑΣ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 05/01/2017 15:24
Η αίθουσα του θεάτρου γεμάτη παρά την επέλαση του χιονιά. Καθόμουν στην έβδομη σειρά, για να έχω όση απόσταση χρειαζόμουν για να παρατηρώ, να βλέπω, να αισθάνομαι. Το κοινό 28ρηδες μέχρι 35ρηδες, παρακολουθούσαν με τον τρόπο που παρακολουθεί κανείς καθηγητή από την έδρα πανεπιστημιακής σχολής, όταν τον ενδιαφέρει η παράδοση. Εγώ, κι ένας ακόμη κύριος με την κυρία του, οι γηραιότεροι.
Η παράσταση «Αυτή η νύχτα μένει» σκηνοθετημένη από την Κίρκη Καραλή, και βασισμένη στο βιβλίο του αγαπημένου φίλου μου Θάνου Αλεξανδρή. Ο χώρος, η σκηνοθεσία, οι ηθοποιοί... Όλα εξέπεμπαν κάτι αυθεντικό. Ηθοποιοί νεώτερων γενεών, που δεν πρόλαβαν τα σκυλάδικα, τα μπουζουκομάγαζα δηλαδή της επαρχίας, είχαν τον τρόπο με την ερμηνεία τους να μην παίζουν, αλλά να είναι, να είναι με τον απλούστερο και φυσικότερο τρόπο, τα θύματα αυτής της σκληρής πραγματικότητας, του άγριου πάρε δώσε του σκυλάδικου, του καρακωλάδικου, της πιο αυθεντικής υπόθεσης του πόθεν έσχες, του αίσχους μας.
Μια νύχτα είναι όλη κι όλη η εμπειρία μου σε σκυλάδικο ολκής, στη Βέροια. Ο πιο θρασύς της παρέας με σύστησε για μάνατζερ νυχτερινών μαγαζιών, από την Αθήνα. Τα κορίτσια της κονσομανσιόν με διπλάρωσαν και ειλικρινά εκείνο το βράδυ, δεν ξέρω ποιος δούλευε ποιον, αλλά δεν το ξεχνώ. Όσα γινόντουσαν δίπλα μου, από τα ποτά που χύνονταν κάτω απ’ το τραπέζι, ή στην άθλια σαμπανιέρα, από το ότι, εγώ λέει, είχα στήσει την καριέρα της Ρένα Παγκράτη και κάποιων σκυλιών που δεν θυμάμαι το όνομά τους... μέχρι το ρεπερτόριο που συμπεριλάμβανε τα σουξέ: «Τρίτη - Πέμπτη μακαρόνια». «Τόπε, τόπε ο παπαγάλος», αλλά και το καραμπινάτο: «Του μου.... σου το γλωσσίδι μου ‘δωσε κλωτσά στ’ αρχί...», ήταν για μένα μια μοναδική εμπειρία, νύχτας, στην οποία καθ’ ομολογία της παρέας διέπρεψα. Δεν θυμάμαι αν έκανα σωστή «ζημιά», αλλά στο τραπέζι μας έγινε παρέλαση.
Αυτό που μόλις σημείωσα είναι το τίποτα, μπροστά σε όσα κατέθεσε με το κείμενό του ο Θάνος, αλλά και με την παράσταση τους, η Κίρκη και οι συνεργάτες της.
Το ότι ο συγγραφέας του βιβλίου ήταν επί σκηνής, οδηγώντας με σιωπές, λόγια, κίνηση, φόβο, συγκίνηση, και κυρίως την αυθεντικότητα των όσων έζησε, οδηγώντας και υπογράφοντας την αλήθεια τους με το βλέμμα του, ήταν μεγάλο ατού για τη παράσταση.
Μια παράσταση, οδοιπορικό στην ελληνική επικράτεια που χαρτογραφεί, τοποθετώντας τα περιστατικά των σκηνών σε ελληνικές πόλεις από την Αλεξανδρούπολη, ως την Καλαμάτα και τη Βέροια και τις Σέρρες και την Κατερίνη και τη Λάρισα, τα Τρίκαλα, την Τρίπολη και παντού, παντού, παντού... Αφού παντού διέπρεψε η ξεφτίλα του νεοέλληνα λεβεντομαλάκα και της χαζοπουτάνας συμβίας του, που ένιωθε κυρία απέναντι στις κοπέλες που ταπείνωνε, η ταπεινωνόταν απ’ αυτές, ο στύλος του σπιτιού της.
Το να παρακολουθήσει ο θεατής αυτή την παράσταση είναι μια μεγάλη ευκαιρία να σκεφτεί και να καταλάβει σε βάθος ποιος πραγματικά είναι αυτός ο λαός που οι πολιτικοί συνηθίζουν και συνεχίζουν να κολακεύουν και να κοροϊδεύουν, προς άγρα ψήφων.
Ζω και εργάζομαι στην επαρχία. Θα έρθει η στιγμή παίρνοντας τις αποστάσεις μου, να γράψω για... Ωστόσο βλέποντας την παράσταση «Αυτή η νύχτα μένει», στο θέατρο Δημήτρης Ροντήρης, στην οδό Φρυνίχου στην Πλάκα (Σημειολογικά παράξενη σύμπτωση: Ροντήρης και σκυλάδικο. Σύμπτωση που φανερώνει όμως το διπολικό πρόβλημα στον χαρακτήρα του νεοέλληνα). Για ένα πράγμα είμαι βέβαιος και βάζω το χέρι μου στη φωτιά γι’ αυτό: Αν καταφέρουμε και ανακάμψουμε, λέμε τώρα αν, το πρώτο που θα κάνουμε με τις όποιες επιδοτήσεις, κεφάλαια, οικονομίες, με ότι τέλος πάντων μας φέρει μια δεκάρα στην τσέπη. Στο σκυλάδικο και το καρακωλάδικο θα κατρακυλήσουμε.
Γι’ αυτό και προτείνω αυτή την παράσταση, ελπίζοντας πως θα καταλάβουμε, αν υπάρχει περίπτωση να καταλάβουμε, το περιούσιο που φανταζόμαστε πως είμαστε.