8+1 ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΠΟΥ ΞΕΧΩΡΙΣΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ 2018
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 02/07/2018 11:48
Πολλές οι παραστάσεις της φετινής θεατρικής σαιζόν. Κάποιες από αυτές ξεχώρισαν και έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση στο θεατρόφιλο κοινό. Στην επιτυχία ή μη μίας θεατρικής πρότασης, οι ερμηνείες των ηθοποιών έχουν πάντοτε σημαντική συμβολή. Από τις παραστάσεις λοιπόν, τις οποίες παρακολούθησα μέσα στο 2018 (είτε άρχισαν σε αυτό το χρονικό διάστημα, είτε τους τελευταίους μήνες του 2017), ξεχώρισα κάποιες ιδιαίτερες παρουσίες που μου έκαναν εξαιρετική εντύπωση. Η σειρά αναφοράς τους είναι τυχαία και δεν επέχει θέση αξιολόγησης. Πάμε να τις δούμε αναλυτικότερα:
1) Μιλτιάδης Φιορέντζης. Η ερμηνεία του ως Άλκηστος στο "Μισάνθρωπο" σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη, στάθηκε υποδειγματική, καθώς έδειξε να έχει κατανοήσει σε βάθος τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα που υποδύθηκε του και τις λεπτές αποχρώσεις του. Ισορρόπησε ανάμεσα στη σκληρή και την ευάλωτη πλευρά του, την ωμότητα και τη συντριβή και τις απέδωσε με οξύτητα, πειστικότητα και αυθορμητισμό, πλάθοντας ένα γλυκόπικρο ήρωα, όπου πίσω από την επιφάνεια κρύβεται η απογοήτευση, η απελπισία και η παραίτηση. Στάση σώματος και εκφράσεις προσώπου ταίριαξαν απόλυτα με τον καθαρό και δυναμικό του λόγο.
2) Πέγκυ Τρικαλιώτη. Τον τελευταίο καιρό δείχνει να έχει ξεφύγει από το στυλιζάρισμα, το οποίο ήταν χαρακτηριστικό πολλών παλαιότερων ρόλων της. Στην "Απολογία της Μαρί Κιουρί" σε σκηνοθεσία της Κίρκης Καραλή, κατάφερε, ερμηνεύοντας την ομώνυμη ηρωίδα, να απαγκιστρωθεί από τις όποιες αγκυλώσεις του παρελθόντος και να αποδώσει με περισσή εκφραστικότητα μία σπουδαία γυναικεία προσωπικότητα. Εναλλάσσει το κορίτσι, τη γυναίκα, την επιστήμονα και τη μάνα με χαρακτηριστική άνεση, είναι ευαίσθητη και ταυτόχρονα δυναμική, ονειροπόλα και απολογητική και δίνει μια ολοκληρωμένη ερμηνεία, αντιπροσωπευτική των μεγάλων δυνατοτήτων της.
3) Λευτέρης Βασιλάκης. Η παράσταση "Σούμαν", στην οποία πρωταγωνίστησε, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη, αποτέλεσε μία από τις καλύτερες αποδείξεις ότι το νεοελληνικό έργο υπάρχει και μπορεί να αποτελέσει ζωντανό κύτταρο του ελληνικού θεατρικού γίγνεσθαι. Ισορρόπησε εξαιρετικά ανάμεσα στη διάνοια και την τρέλα, στη μουσική ιδιοφυία και τον παράφορα ερωτευμένο άντρα, στην ορμητικότητα και την αμηχανία, χρησιμοποιώντας όλη την γκάμα των εκφραστικών του μέσων, υπηρετώντας ένα σύνθετο ρόλο με συνέπεια και αμεσότητα και αποδίδοντας χωρίς ίχνος υπερβολής ή ερμηνευτικού εγωισμού όλη την τραγικότητα του ήρωά του.
4) Φιλαρέτη Κομνηνού. Αποτελεί ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα ηθοποιού με πολύ προσεκτικές επιλογές ρόλων και η παρουσία της στη φετινή "Γρανάδα" του Γιάννη Καλαβριανού, επιβεβαίωσε αυτή μου την πεποίθηση. Παίζοντας τη νευρωτική και καταπιεστική Άννα, δε δίστασε να τσαλακωθεί, εισχωρώντας βαθιά στην ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση μιας γυναίκας με αδιέξοδα και ανασφάλειες, κρατώντας όμως πλήρως τον εσωτερικό της αυτοέλεγχο. Κατάφερε έτσι να σκιαγραφήσει απόλυτα επιτυχημένα μία χαρακτηριστική μητριαρχική φιγούρα που παλεύει με τους δαίμονες και το παρελθόν της και προσπαθεί να κερδίσει τη ζωή και την οικογένειά της.
5) Ρούλα Πατεράκη. Πρόκειται για μία πολύ ιδιαίτερη καλλιτέχνιδα στο ελληνικό θέατρο, καθώς συχνά επιλέγει να σκηνοθετεί, χωρίς όμως να παραλείπει να πρωταγωνιστεί σε ρόλους που πιστεύει ότι της ταιριάζουν. Ένας τέτοιος ήταν και ο φετινός, αυτός της αδερφής Αλοΐσιους στην "Αμφιβολία", σε σκηνοθεσία Απόλλωνα Παπαθεοχάρη, του οποίου αποτέλεσε σχεδόν ιδανική ενσάρκωση. Στρυφνή, καχύποπτη, αμετακίνητη στις θέσεις και τα πιστεύω της, με έκφραση που συχνά έμοιαζε σκαλισμένη σε πέτρα, μεταμορφώνεται σε μία απελπισμένη μαινάδα-φάντασμα που τη στοιχειώνουν οι τύψεις της αμφιβολίας και της πιθανής αδικίας που διέπραξε.
6) Θανάσης Παπαγεωργίου. Ένας ιδιαίτερα έμπειρος ηθοποιός με θεατρική πορεία πολλών δεκαετιών, ήθος, παιδεία και αγάπη στην ελληνική δραματουργία, σκηνοθέτησε την παράσταση "Εγώ, ο Μάρκος Βαμβακάρης", στην οποία και πρωταγωνίστησε. Με λόγο καθαρό, ευθύ, γεμάτο συναίσθημα και πάθος, έπλασε ένα απόλυτα προσιτό και γήινο πορτραίτο του μεγάλου συνθέτη. Δε δίστασε να μιλήσει για τις εμμονές και τα πάθη του, να αποκαλύψει "αμαρτίες" του, αλλά και να υπογραμμίσει το υπέροχο σύμπαν που αντιπροσώπευε γι' αυτόν το τραγούδι. Μια μεστή, ώριμη και εξαιρετικά προσεγμένη ερμηνεία που ξεχώρισε.
7) Νίκος Ψαρράς. Υποδυόμενος τον Ιβάν, στον ιδιαίτερα επιτυχημένο "Φάρο" σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, απέδειξε για άλλη μια φορά ότι είναι ένας ερμηνευτής που προτιμά ρόλους που δεν του χαρίζονται και δεν είναι αβανταδόρικοι. Ένας άνευρος χαρακτήρας που ψάχνει τα γυαλιά του και ψάχνεται, μεταμορφώθηκε στη σκηνή με σχεδόν χειρουργική ερμηνεία, σε έναν ήρωα στον οποίο μετάγγισε υπόσταση και ειδικό βάρος. Κράτησε με μαεστρία τις ισορροπίες και είχε μια ουσιαστική θεατρικότητα και μία υπόκωφη δυναμική. Και όλα αυτά αθόρυβα, λιτά, μετρημένα, χωρίς υπερβολές και άστοχες εντάσεις.
8) Ανθή Ευστρατιάδου. Στην παράσταση "Ο Αδαής και ο Παράφρων" σε σκηνοθεσία Γιάννου Περλέγκα, ήταν η ντίβα, η Βασίλισσα της Νύχτας, που βγαίνει να τραγουδήσει στο κοινό της το Μαγικό Αυλό του Μότσαρτ για διακοσιοστή εικοστή δεύτερη φορά. Έχει όλη τη ματαιοδοξία της ντίβας, αλλά ταυτόχρονα και τον ψυχικό και σωματικό κορεσμό μιας εξαντλημένης γυναίκας. Είναι ίνδαλμα, είναι αυθεντία, μία υπερβατική καλλιτέχνιδα, αλλά και μια εύθραυστη, εγκλωβισμένη ύπαρξη που αποζητά απλά, ανθρώπινα συναισθήματα και βιώματα για να ξεφύγει από αδιέξοδα και στεγανά. Αν και ακόμα στην αρχή της προσωπικής της πορείας, δείχνει ότι με τις επιλογές της αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο το πλούσιο ταλέντο της.
9) Η ερμηνευτική ομάδα του "Αρίστου". Για την παράσταση "Αρίστος", σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαγεωργίου, γράφτηκαν πολλά κολακευτικά σχόλια και αποτέλεσε μία από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις της φετινής θεατρικής περιόδου. Τρεις ηθοποιοί (Μιχάλης Οικονόμου, Ελένη Ουζουνίδου, Γιώργος Χριστοδούλου) ερμήνευσαν όλους τους χαρακτήρες του έργου, δίνοντας ο καθένας το προσωπικό του ρεσιτάλ, αλλά δημιουργώντας ταυτόχρονα μια συμπαγή, δουλεμένη και απόλυτα αρμονική ερμηνευτική ομάδα, καλούμενοι να υποδυθούν ποικίλους και διαφορετικούς ήρωες της εποχής που διαδραματίζεται η ιστορία. Αυτή ακριβώς η συλλογικότητα της συγκεκριμένης δουλειάς με κάνει να μην ξεχωρίζω κάποιον συγκεκριμένο, αλλά να περιλαμβάνω και τους τρεις στις επιλογές μου.
Καλοί ηθοποιοί υπήρχαν, υπάρχουν και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν όσο υφίσταται η τέχνη του θεάτρου. Οι καλύτερες ερμηνείες, αυτές που μένουν για πολύ καιρό χαραγμένες στο μυαλό του θεατή, είναι συνήθως αυτές, όπου το προσωπικό ταλέντο, συναντιέται γόνιμα στη σκηνή με τις ιδιαιτερότητες του ρόλου. Ευχαριστούμε για την ψυχή και το ταλέντο που μας προσφέρθηκε απλόχερα.