6+1 ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΠΟΥ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΑΝ ΤΗ ΣΕΖΟΝ 2015-16
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 27/06/2016 11:22
Ανέκαθεν το ελληνικό θέατρο μπορούσε να υπερηφανεύεται για τις "μεγάλες κυρίες" του, που το τιμούσαν και το υπηρετούσαν πιστά και αδιάκοπα. Παλαιότερα βέβαια, οι παραστάσεις ήταν λιγότερες, ενώ ήταν μικρότερος και ο αριθμός των ηθοποιών επί σκηνής.
Σήμερα, μπορεί τέτοια ιερά τέρατα να έχουν εκλείψει, αλλά δεν παύουν να υπάρχουν δυναμικές και ταλαντούχες γυναίκες, νεώτερες και παλαιότερες, οι οποίες με τις επιλογές τους έκαναν και κάνουν τα θεατρικά μας βράδια απολαυστικά και τη θεατρική μας εμπειρία πλουσιότερη.
Τη σεζόν 2015-2016 κάποιες από αυτές, έδωσαν εντυπωσιακές και αξιοπρόσεκτες ερμηνείες στη σκηνή, που θαρρείς και έβγαιναν από την ψυχή τους. Αξίζει λοιπόν να τις μνημονεύσουμε και να θυμηθούμε σε ποια παράσταση συμμετείχαν. Υπενθυμίζω ότι η σειρά παράθεσης των ονομάτων είναι εντελώς τυχαία και δεν παίζει ρόλο κατάταξης.
1) Αμαλία Μουτούση. Η εξαιρετικά ταλαντούχα αυτή ηθοποιός, κάνει σποραδικές εμφανίσεις στο θέατρο και δεν είναι συνεχώς επάνω στη σκηνή. Φέτος αποφάσισε να λάμψει δια της παρουσίας της και συμμετείχε σε μια καινούργια διασκευή του κλασσικού έργου του Ίψεν "Νόρα-Το Κουκλόσπιτο", στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων. Από την αρχή της ερμηνείας της σα Νόρα, ένιωσα ότι προσάρμοζε το ρόλο, λέξη τη λέξη, σκηνή τη σκηνή στα μέτρα της, χωρίς να αλλοιώνει την ουσία του. Με λόγο γεμάτο χρώμα και ένα ιδιαίτερο παιχνίδισμα στη φωνή, έβγαλε μια κοριτσίστικη αθωότητα, η οποία συνδυάστηκε με την αντίστοιχη σκηνική κίνηση, που ήταν σαν αερικό. Στην πάροδο του έργου, όσο η πνευματική και ηθική ενηλικίωσή της προχωρούσε και το ψέμα βάραινε απειλητικά το μέλλον, η ερμηνεία της απέκτησε εσωτερικό πάθος και ένταση τέτοια, που ένιωσα ότι υπήρχε σχεδόν ταύτιση μεταξύ ρόλου και ηθοποιού. Η μετάλλαξή της στο τέλος της παράστασης, από το κορίτσι σε μια γυναίκα αποφασιστική και ώριμη που ξέρει ακριβώς τι θέλει, σχεδόν απόλυτη και ολοκληρωτική. Μια ερμηνεία μεστή, απόλυτα ισορροπημένη, πολύ προσεκτικά δουλεμένη και προσαρμοσμένη απόλυτα στο πνεύμα του συγγραφέα για την ηρωίδα του.
2) Ιωάννα Τσιριγκούλη. Άλλη μία ηθοποιός, που μας έχει συνηθίσει σε επιλεκτικές εμφανίσεις στο αθηναϊκό θεατρικό γίγνεσθαι, συμμετείχε φέτος στην παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου "Δαμάζοντας τα Κύματα", διασκευή της γνωστής κινηματογραφικής επιτυχίας του Λαρς φον Τρίερ, υποδυόμενη την ασθενική και φοβική Μπες, η οποία ερωτεύεται για πρώτη φορά στη ζωή της, κάποιον εκτός της θρησκευτικής της κοινότητας, προκαλώντας αντιδράσεις. Η ταλαντούχα ηθοποιός μπήκε από την αρχή στις πολυσύνθετες απαιτήσεις του ρόλου της, με λόγο τρεμάμενο, αλλά ταυτόχρονα αποφασιστικό, ένα στήσιμο σώματος που έκρυβε επιμελώς μια εσωτερική φλόγα που σιγόκαιγε και με μια κίνηση αλαφροΐσκιωτη και στη ροή του έργου (ειδικά μετά τη μέση του) με έκανε να αναρωτηθώ, αν αυτό που έβλεπα στη σκηνή ήταν ερμηνεία, ή συνέβαινε στην πραγματικότητα. Υπήρχε μια αυθεντικότητα, ένας αυθορμητισμός στο παίξιμό της ηθοποιού, που την έκανε εξαιρετικά άμεση και αποτελεσματική στην ενσάρκωση της ηρωίδας της. Το παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος, ήταν μια δίκαιη επιβράβευση μιας πλήρους ερμηνείας.
3) Λυδία Κονιόρδου. Μία έμπειρη ηθοποιός, η οποία συνήθως επιλέγει τους ρόλους, τους οποίους θα ήθελε να υποδυθεί στη σκηνή. Και αυτή συμμετείχε φέτος σε παραγωγή του Εθνικού, τους "Ξένους" του Καταλανού Σέρτζι Μπελμπέλ, παίζοντας ένα διπλό ρόλο, της κόρης, αλλά και της μάνας που πάσχει από καρκίνο, καθώς το έργο εκτυλίσσεται παράλληλα σε δύο χρονικά επίπεδα. Και στους δύο, ισορρόπησε ανάμεσα στο συναίσθημα και το ρεαλισμό, χωρίς να φτάσει ούτε σε μελό επίπεδα, αλλά ούτε και να εμποτίσει το ρόλο με ακαμψία. Ο λόγος της ευθύς, ξεκάθαρος, συνοδεύτηκε από μία φυσική κίνηση που τον υποστήριξε και μια αμεσότητα καταλυτική, που αιχμαλώτισε το ενδιαφέρον του κοινού. Κρατώντας το μέτρο, ισορρόπησε τις σκηνές, στις οποίες ήταν γλυκιά και συμπαθής, με εκείνες στις οποίες γινόταν σκληρή και αντιπαθής. Και κατέληξε σε μια ερμηνεία, που ένιωσα να μην της λείπει τίποτα, την οποία έδειξε να έχει επεξεργαστεί σε βάθος και παρουσίασε με τρόπο ολοκληρωμένο. Μια ηθοποιός που δείχνει να απολαμβάνει τους ρόλους που αναλαμβάνει να ερμηνεύσει και να καταθέτει ψυχή σε αυτούς.
4) Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη. Είναι από τις περιπτώσεις των ηθοποιών με χαμηλό προφίλ, οι οποίες δείχνουν επικεντρωμένες στη δουλειά τους και προβάλλουν μόνο αυτή. Η καλή ηθοποιός, συμμετείχε τη χρονιά που πέρασε στην παράσταση "Ριχάρδος ο Γ'" του Ουίλιαμ Σαίξπηρ στο Σύγχρονο Θέατρο της Αθήνας, στο ρόλο της βασίλισσας Ελισσάβετ, η οποία έχασε δολοφονημένους αρκετούς δικούς της ανθρώπους, στην πορεία του Ριχάρδου προς το θρόνο. Το παράπονο και ο σπαραγμός της μάνας, της συζύγου, της γυναίκας που βλέπει να χάνει από δίπλα της, τα ανθρώπινα στηρίγματά της, ήταν τόσο αληθινά και πειστικά, που ένιωσα την ηθοποιό σα να προσπαθούσε να επιπλεύσει σε μια θάλασσα πόνου και να πάρει μια ανάσα ζωής. Η πικρή ειρωνεία με την οποία αντιμετώπισε τον εχθρό της Ριχάρδο, είχε δύναμη, είχε τόλμη, είχε ένταση, αλλά και μια ανθρωπιά, που την έκανε μια τραγική ηρωίδα, που αντιμετώπιζε τις δυσκολίες της με σεμνότητα και αξιοπρέπεια. Συγκλονιστική ερμηνεία μιας ηθοποιού, που έδειξε να τα δίνει όλα πάνω στη σκηνή.
5) Μπέττυ Αρβανίτη. Μια κυρία που μετρά ήδη πολλά χρόνια καριέρας και μια γυναίκα, που δεν επαναπαύεται σε όσα (πολλά) έχει ήδη επιτύχει, αλλά όντας ανήσυχο πνεύμα, εξακολουθεί να αναζητά τα όρια και τα θέλω της. Φέτος κράτησε το βασικό ρόλο στην παράσταση "Η Τσερλίνε και το Σπίτι των Κυνηγών", διασκευή των "Αθώων" του Χέρμαν Μπροχ, στο Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας, που αποτελεί τη θεατρική της στέγη. Ένας ρόλος που από την αρχή έδειξε βαθιά αντιθετικός και σύνθετος. Σε κάποιες σκηνές η ερμηνεύτρια ήταν σκληρή, άκαμπτη, απροσπέλαστη, σα δεσμοφύλακας φυλακών, με φωνή παγωμένη, στεγνή και άχρωμη. Σε άλλες πάλι, νιώθοντας τις ανασφάλειες και τις αδυναμίες της ήταν ανθρώπινη, με ψήγματα συναισθημάτων και γυναίκα με ανάγκες και επιθυμίες. Την ένιωσα σε κάποιες στιγμές της αφήγησης των αναμνήσεων της, να ταξιδεύει στο όνειρο των εικόνων που ανάπλαθε ο νους της, παρασύροντας και τους θεατές σε αυτό το ταξίδι, ενώ σε άλλες είχε τον πλήρη έλεγχο των καταστάσεων που βίωνε η ηρωίδα της, όχι με επιτήδευση, αλλά με μια δυναμική σκηνική ισορροπία που με εντυπωσίασε. Έτσι για άλλη μια φορά, έδωσε ένα ερμηνευτικό ρεσιτάλ και πρόσθεσε έναν εξαιρετικό ρόλο στο ήδη πλούσιο παλμαρέ της.
6) Μαρίνα Καλογήρου (The Ring). Μια νεαρή και ταλαντούχα ηθοποιός, η οποία έχει καταφέρει να ξεχωρίσει με την παρουσία της κυρίως στον κινηματογράφο, συμμετείχε φέτος στην επιτυχημένη παράσταση "The Ring" της Λεονόρ Κονφινό στο Θέατρο Ιλίσια Βολανάκης. Ένα κείμενο σπονδυλωτό που πραγματεύεται τον έρωτα, τις δυσκολίες στις ανθρώπινες σχέσεις και την ερωτική συμβίωση. Η ηθοποιός έπαιξε όλους τους γυναικείους ρόλους του έργου, με πολλή ενέργεια, πολλές δυνάμεις και εκπέμποντας μια απίστευτη θηλυκότητα και έντονο άρωμα γυναίκας. Αλλά δεν έμεινε στην εξωτερική της γοητεία και σε εύκολα ερμηνευτικά τρικ, εμβαθύνοντας στους χαρακτήρες που υποδύθηκε και πλάθοντάς τους ένα πλήρες προφίλ. Η κίνησή της συνεχής και δυναμική, σάρωνε τη σκηνή, δένοντάς τη αρμονικά και ισορροπημένα με το χειμαρρώδη λόγο. Κατάφερε έτσι να ξεχωρίσει, δείχνοντας ότι ξέρει να δουλεύει, να προσαρμόζεται στο ρόλο και να εκμεταλλεύεται το ταλέντο της.
7) Κωνσταντίνα Τάκαλου. Μία ηθοποιός που αθόρυβα και δημιουργικά, έχει χτίσει μια θεατρική καριέρα που περιλαμβάνει επιλεγμένους ρόλους και προσεκτικές επιλογές. Έπαιξε σε δύο σημαντικές παραγωγές φέτος, "Τα Παιδιά του Ήλιου" του Μαξίμ Γκόρκι στο Θέατρο Τέχνης και στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στο "Post Inferno-Προς Δαμασκόν" του Αύγουστου Στρίντμπεργκ. Στην πρώτη ερμήνευσε τη Λίζα, μια νεαρή κοπέλα η οποία ισορροπεί οριακά μεταξύ πραγματικότητας και παράνοιας, ζωγραφίζει στο χέρι της και αποκαλύπτει αλήθειες όχι ευχάριστες. Άλλοτε εύθραυστη και με ελαφρά παραμορφωμένη φωνή, κίνηση τρεμάμενη και στήσιμο σώματος που υποστήριζε μια εγγενή και φυσική αδυναμία και άλλοτε με διαύγεια πνεύματος και λόγου, έπλασε ένα χαρακτήρα σύνθετο και πολυεπίπεδο, με προσοχή στη λεπτομέρεια και στη διαβάθμιση των αντιθέσεών του. Καθόλου επιτηδευμένη, είχε μια γνησιότητα στην ερμηνεία της, που έπειθε πως την "βίωσε" έντονα. Στη δεύτερη παράσταση που προανέφερα, έδειξε να έχει τον απόλυτο έλεγχο των εκφραστικών της μέσων και να τα χρησιμοποιεί με σχεδόν δαιμονικό τρόπο, κρατώντας ταυτόχρονα μια αποστασιοποίηση συναισθηματική από τα τεκταινόμενα επί σκηνής. Δεν κατέφυγε σε ερμηνευτικά κλισέ, αλλά συνδύασε την ισχυρή προσωπικότητα του χαρακτήρα του έργου, με τον αυτοέλεγχό της και τη βαθιά σπουδή των αναγκών του ρόλου της. Μια γεμάτη χρονιά, που άφησε πολλές υποσχέσεις και για την επόμενη.