6+1 ΑΝΤΡΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΠΟΥ ΞΕΧΩΡΙΣΑΝ ΤΗ ΣΕΖΟΝ 2015-16
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 24/06/2016 17:17
Πάνω από 1500 παραστάσεις παίχτηκαν τη φετινή χρονιά, σε μικρές και μεγάλες αθηναϊκές θεατρικές σκηνές, άλλες με επιτυχία και άλλες χωρίς να προκαλέσουν ιδιαίτερη εντύπωση. Ο ηθοποιός, όπως είναι φυσικό, έχει πρωτεύοντα και λειτουργικό ρόλο στην παράσταση, καθώς είναι αυτός που θα ενσαρκώσει έναν ήρωα και θα τον αποδώσει στη σκηνή, με βάση το πάθος και το ταλέντο του. Δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση η κατανόηση ενός ρόλου, ώστε να παρασταθεί μπροστά στο κοινό, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κάθε χρονιά υπάρχουν κάποιοι/κάποιες άντρες και γυναίκες ηθοποιοί, που επιλέγουν ή επιλέγονται σε κάποιο ρόλο, στον οποίο καταφέρνουν να δώσουν ρεσιτάλ και να νιώσει ο θεατής ότι ήταν κομμένος και ραμμένος γι'αυτούς (αυτές).
Από τις παραστάσεις που παρακολούθησα φέτος (και δεν ήταν και λίγες), ξεχώρισα επτά αντρικές ερμηνείες που με συγκίνησαν και με έκαναν να νιώσω ότι πέρασα ένα ολοκληρωμένο θεατρικό βράδυ, βγαίνοντας από τη θεατρική αίθουσα.
Ας τις δούμε ξεχωριστά και λίγο αναλυτικότερα (η σειρά παράθεσης των ονομάτων είναι τυχαία):
1) Λάζαρος Γεωργακόπουλος.
Ο καλός ηθοποιός είχε μια πολύ παραγωγική χρονιά και συμμετείχε σε αρκετές παραγωγές. Σε δύο από αυτές, η ερμηνεία του στάθηκε εξαιρετική.
Στην παράσταση "Οιδίνους" του Θανάση Τριαρίδη δημιούργησε ένα εκρηκτικό και πολυεπίπεδο δίδυμο με την ταλαντούχα Άννα Μάσχα, σε ένα ρόλο όπου ενσάρκωνε έναν πατέρα, αλλά και το γιο του. Οι μεταβάσεις του από τον ένα ρόλο στον άλλο, υπήρξαν υποδειγματικές και απέδειξε ότι τους είχε απόλυτα ξεκαθαρισμένους μέσα του, έστω και αν αναπόφευκτα εμπλέκονταν συναισθηματικά. Στην παράσταση "Post Inferno-Προς Δαμασκόν" της Ρούλας Πατεράκη, υποδυόμενος έναν άγνωστο άντρα, αλλά στην πραγματικότητα τον ίδιο το συγγραφέα, δηλαδή το Στρίντμπεργκ, απέδωσε με ακρίβεια τις λεπτές ισορροπίες του διαταραγμένου ψυχικού κόσμου του ήρωα, την αλαζονεία, το πάθος του για τις γυναίκες, αλλά και το μισογυνισμό του, ενώ στο τελευταίο μεταφυσικό κομμάτι του έργου, κατάφερε να κρατήσει μια μεστή και δυναμική ερμηνευτική γραμμή, κρατώντας ουσιαστικά την παράσταση, και κατάφερε να διατηρήσει "ζεστό" και ενεργό του ενδιαφέρον των θεατών σε έναν, σχεδόν τετράωρης διάρκειας, άθλο.
2) Χάρης Φραγκούλης.
Η συμμετοχή του στην παράσταση "Τα παιδιά του ήλιου" στο Θέατρο Τέχνης, του έδωσε την ευκαιρία για μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του και μία από τις πιο αξιομνημόνευτες της χρονιάς. Ερμήνευσε τον χαρακτήρα του Πάβελ Προτάσοφ, ενός εύθραυστου και φευγάτου επιστήμονα, ο οποίος έχει πάνω απ'όλους και όλα (ακόμα και τη γυναίκα του) τα πειράματά του. Με μικρή επαφή με την πραγματικότητα, αδυνατεί να κατανοήσει τι πραγματικά γίνεται γύρω του. Και όλα αυτά, ο νεαρός ηθοποιός τα απέδωσε με μία γνησιότητα, με μία φυσικότητα που έδειξε ότι είχε εναρμονιστεί πλήρως με το πνεύμα του ρόλου του. Εξέπεμπε μια ειρωνική τραγικότητα και μια συμπάθεια και ο λόγος του συνοδεύτηκε από την αντίστοιχη κίνηση και σκηνικό στήσιμο. Ολοκληρωμένη και ισορροπημένη ερμηνεία, από ένα ηθοποιό που είναι χαμηλών τόνων, αλλά έχει αισθητική και άποψη.
3) Βασίλης Παπαβασιλείου.
Σε ένα μονόλογο-έκπληξη με τον ευρηματικό τίτλο "Σιχτίρ ευρώ, μπουντρούμ δραχμή" στο Θέατρο Τέχνης, ένας ηθοποιός που εδώ και χρόνια είχε αποσυρθεί από τα θεατρικά δρώμενα έκανε μια θεαματική επανεμφάνιση σε ένα ρόλο, που πέρα από την καλλιτεχνική επιτυχία, έτυχε και ευρείας αποδοχής από το θεατρικό κοινό. Στο ρόλο του Φωκίωνα Καπνίδη, ενός τροφίμου ασύλου, σχολίασε τα προσωπικά του κακώς κείμενα, αλλά και της χώρας ολόκληρης (συχνά απευθυνόμενος προς το φίλο και γιατρό του Τάκη), αλλά όχι με απλό και επιφανειακό τρόπο, αλλά με πιο δυναμική, καυστική και διεισδυτική διάθεση. Αστείος αλλά και τραγικός, ρεαλιστής αλλά και με συγκινητικές συναισθηματικές στιγμές, λίγο ειρωνικός, λίγο οργίλος, με ένα λόγο παραληρηματικό και χειμαρρώδη, εξωτερίκευσε προσωπικές πικρίες και απογοητεύσεις, χαρές που του επιφύλαξε η ζωή, ενώ πρόλαβε και να σχολιάσει με αιχμηρό χιούμορ την Ελλάδα του σήμερα. Με μία ματωμένη λευκή ιατρική μπλούζα, βρισκόταν σε μία συνεχή κίνηση, ολοκληρώνοντας μια ξεχωριστή ερμηνεία που είχε συνέπεια, αλήθεια, θεατρικότητα και πληθωρικότητα, αφήνοντας το στίγμα του στη χρονιά που πέρασε.
4) Γιώργος Παπαγεωργίου.
Ο νεαρός και ταλαντούχος ηθοποιός είχε διπλή παρουσία που δικαιολογεί τη θέση αυτή, μία στις "Ιδιοτροπίες της Μαριάννας" στο Θέατρο Πόρτα και μία στη "χειροποίητη" παράσταση "Η Ωραία του Πέραν" στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Εντελώς διαφορετικές οι ερμηνείες του, στην πρώτη υποδυόμενος έναν ακόλαστο, μηχανορράφο και αδίστακτο νεαρό που ερωτεύεται αυτήν που αγαπάει ο καλύτερός του φίλος και παίρνει ρίσκα για να την κατακτήσει, στην οποία είχε ένταση, εσωτερική δύναμη και μια φυσική σκηνική ορμητικότητα, μας έδειξε μία πλευρά "κακού παιδιού", την οποία υποστήριξε σκηνικά με τον καλύτερο τρόπο.
Στη δεύτερη, αντίθετα, παίζοντας ένα φτωχό νέο των αρχών του περασμένου αιώνα που ερωτεύεται μία πλούσια, νεαρή κοπέλα, ενώ δεν τον θέλουν οι γονείς της, έβγαλε ένα ζεστό, τρυφερό, ρομαντικό και άκρως συναισθηματικό εαυτό, τον οποίο υποστήριξε άδοντας και ερμηνεύοντας με ένα ερωτικό πάθος, που με εντυπωσίασε. Η μετάλλαξη από τη μία όχθη στην άλλη, ήταν σχεδόν απόλυτη και εντελώς πειστική και στις δύο περιπτώσεις.
5) Τάκης Σπυριδάκης.
Ένας ηθοποιός που οι περισσότεροι γνώρισαν σε τηλεοπτική διαφήμιση γνωστής εταιρείας, που είχε μεγάλη επιτυχία, έδειξε ότι ξέρει να κάνει και καλό θέατρο, όταν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες και να μας προσφέρει απλόχερα το ταλέντο του. Στην παράσταση "Άγριος σπόρος" στο Θέατρο Επί Κολωνώ, έδωσε ερμηνευτικό ρεσιτάλ στο ρόλο του Σταύρου, ιδιοκτήτη παραλιακής καντίνας, ενός τύπου που είναι all time classic φιγούρα στις ελληνικές παραλίες, αλλά σχετικά απόμακρου, κάποιες φορές μισάνθρωπου και ουσιαστικά απομονωμένου στο προσωπικό του σύμπαν. Όταν πέφτουν επάνω του οι υποψίες για τον πιθανό φόνο ενός τουρίστα, αφυπνίζεται και μαζί του ξυπνάει και η ανθρώπινη πλευρά του. Ένας ρόλος που ο ηθοποιός τον οδήγησε κοντά στην καρικατούρα όταν έπρεπε, δίνοντας μια κωμική χροιά στην παράσταση και ένα χαρακτήρα απόλυτα αναγνωρίσιμο και οικείο στο κοινό, αλλά και στο φοβισμένο ανθρωπάκι, όταν ένιωσε ότι απειλείται άμεσα και δεν είχε στήριγμα, παρά μόνο το λόγο του. Η εναλλαγή από τη μία κατάσταση στην άλλη, ήταν σταδιακή και απόλυτα φυσική, ρεαλιστικά ερμηνευμένη και χωρίς υπερβολές και περιττούς συναισθηματισμούς. Απλός, αυθόρμητος και πηγαίος έδωσε και αυτός, μία από τις καλύτερες ερμηνείες του, τα τελευταία χρόνια στο θέατρο.
6) Στέλιος Ιακωβίδης.
Άλλη μία περίπτωση ενός νεαρού ηθοποιού που μέσα από την περσινή επιτυχία "Μπιλ και Λου" στο Θέατρο Skrow, που συνεχίστηκε και φέτος και το "Γκιακ" στο ίδιο θέατρο, απέδειξε ότι έχει μια ευρύτατη ερμηνευτική γκάμα, στην οποία μπορεί να στηριχτεί στη σκηνή. Στο ρόλο του Μπιλ Σπίλμπεργκ, του ενός πόλου μιας φαινομενικά αταίριαστης φιλίας μεταξύ μιας οκτάχρονης και ενός αρκετά μεγαλύτερού της άντρα, ερμήνευσε έναν ήρωα ερμητικά κλεισμένο στον εαυτό του, φοβικό, ανασφαλή που ζητά απεγνωσμένα να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Μέσα από την αλληλογραφία με τη Λου, απέκτησε ενδιαφέροντα, δύναμη, στόχο και γενικότερα διάθεση για ζωή και αυτά με μία πορεία φυσιολογικά εξελικτική. Απόλυτα ισορροπημένος στη μετάβασή του αυτή, ο νεαρός ηθοποιός, τρυφερός και ανθρώπινος άφησε ένα γλυκό αποτύπωμα στην παράσταση και συνεργάστηκε υπέροχα με τη συμπρωταγωνίστριά του.
Στο Γκιάκ, στο ρόλο ενός από τους ήρωες που η προσωπική τους ιστορία και πορεία ζωής είναι ποτισμένη με βία και αίμα και μέσα από την αφήγησή της, ψάχνουν μια προσωπική εξιλέωση, δημιούργησε ένα σύνθετο χαρακτήρα με κωμικές πινελιές, αλλά και με εμφανείς τις Ερινύες να τον κυνηγούν. Με ένα ιδιαίτερο τόνο φωνής, άλλοτε λίγο κυνικός και άλλοτε με μια πιο τρυφερή ροπή, έπλασε έναν πολυσύνθετο ήρωα που δεν ξέρεις αν μπορείς να τον συμπαθήσεις τελικά ή όχι. Σίγουρα όμως μπορώ να ισχυριστώ τον ερμήνευσε με πολύ ταλέντο και έχοντας κατανοήσει πλήρως τις απαιτήσεις του.
7) Τάκης Χρυσικάκος.
Ο βετεράνος ηθοποιός με την πλούσια τηλεοπτική, κινηματογραφική και θεατρική καριέρα, δεν παύει να μας εκπλήσσει με τις επιλογές του και να μας εντυπωσιάζει με τον τρόπο που διοχετεύει την ερμηνευτική του ενέργεια και δεινότητα στους ρόλους που αναλαμβάνει. Η "Αναφορά στον Γκρέκο" που φέτος παρουσιάστηκε στη σκηνή του Θεάτρου Ιλίσια, του έδωσε τη δυνατότητα να αναπαραστήσει σκηνές και στιγμιότυπα μέρους της ζωής και της δράσης του μεγάλου Έλληνα ζωγράφου. Μιας πορείας όχι απόλυτα σε χρονολογική ακολουθία, που παρουσίασε τους σταθμούς της πνευματικής του πορείας, μιας πορείας όπου συναντούμε ατόφιο το μεγαλείο της Ελλάδας, αλλά και το ανυπότακτο πνεύμα του συγγραφέα του έργου Νίκου Καζαντζάκη. Ο έμπειρος ηθοποιός με μια σαγηνευτική αφηγηματικότητα και μια πηγαία αισθαντικότητα, κατάφερε να μας ταξιδέψει στον κόσμο του συγγραφέα και στο σύμπαν του Γκρέκο (βοηθούμενος και από την εξαιρετική φωνή της Γεωργίας Νταγάκη) και να μας κρατήσει εκεί, σαν πρωταγωνιστές ονείρου σχεδόν για όλη τη διάρκεια της παράστασης. Ακάματος εργάτης, όταν αποφασίζει να κάνει θέατρο, δούλεψε το ρόλο του με λεπτομέρεια και συνέπεια και τον παρουσίασε στο κοινό με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις.