100 ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑ, ΣΥΝΤΡΟΦΕ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 14/11/2017 12:11
Αυτό ήταν. Πάει. Πέρασαν. Τα πρώτα εκατό χρόνια –τα δύσκολα, όπως λεν πειρακτικά, για τη ζωή ενός ανθρώπου– πέρασαν. Για τη ζωή μιας επανάστασης είναι απλά μια φάση.
Οι ιδέες ζουν –όσο νάναι– περισσότερο.
"Έχω κάποιο προαίσθημα, πως ο κύβος ερρίφθη. Ίσως το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών να γίνει πολύ νωρίτερα από ό,τι θα μπορούσε κανείς να φανταστεί και στους πιο άγριους εφιάλτες του. Φοβερά συμπτώματα παρουσιάζονται. Ίσως να είναι κιόλας αρκετή η προαιώνια, αφύσικη κατάσταση, που επικρατεί στα ευρωπαϊκά κράτη για να προκαλέσει την αρχική δόνηση. Πώς θα μπορούσε, μα την αλήθεια, να χαρακτηριστεί φυσική μια κατάσταση ριζωμένη από αιώνες στο παμπάλαιο και το τεχνητό; Δεν μπορεί πια ένα μέρος από την ανθρωπότητα να κρατάει σκλαβωμένη όλη την υπόλοιπη. Ενώ τώρα αυτόν ίσα-ίσα το σκοπό εκπληρώνουν όλοι οι θεσμοί, που από καιρό έπαψαν να είναι χριστιανικοί, στην Ευρώπη που κατάντησε ολότελα ειδωλολατρική... Η αφύσικη αυτή κατάσταση πραγμάτων και τα άλυτα αυτά πολιτικά προβλήματα -γνωστά στον καθένα, ας σημειωθεί- δεν είναι δυνατόν παρά να οδηγήσουν σ` ένα τεράστιο, τελειωτικό πόλεμο με τη συμμετοχή όλων, που θα ξεσπάσει σε τούτον τον αιώνα, μα ίσως ακόμα και σε τούτη τη δεκαετία..." γράφει ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι στο "Ημερολόγιο ενός συγγραφέα" στις 30 Αυγούστου 1880. Τριάντα τόσα χρόνια πριν ανατραπεί η αφύσικη αυτή κατάσταση.
Μύριζε, δηλαδή, από καιρό η ατμόσφαιρα μπαρούτι. Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου το 1917.
Και οι δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο ήρθαν. Κι ο ένας έλεγε στον άλλον ΄΄σύντροφε΄΄. Και το εννοούσε. Και αγωνίζονταν μαζί. Για να μην έχουνε αφεντικά. Να μην εκμεταλλεύεται κανείς κανέναν. Και νάχουν όλοι όσα χρειάζονται.
Κι άλλαξαν όλα. Εκτός απ΄ τους ανθρώπους. Που άρχισαν να λειτουργούν ξανά σε πρώτο πρόσωπο. Και να διαχωρίζονται από τους άλλους. Να θέλουνε προνόμια.
Κι έγινε μοναξιά ξανά η συντροφικότητα.
Η μοναξιά της εξουσίας. Και της αντιπαράθεσης. Ανάμεσα σε πρώην συντρόφους. Σε συμφέροντα. Ατομικά στην αρχή, ταξικά στη συνέχεια.
Μια μοναξιά που σε γεμίζει προσδοκίες και ψευδαισθήσεις και που μετά σε συνθλίβει.
Και όσοι λαοί καταδικάστηκαν "σε εκατό χρόνια μοναξιά δεν είχαν δεύτερη ευκαιρία πάνω στη γη" γράφει ο Γκαμπριέλ Γκαρθία Μάρκες, πενήντα χρόνια μετά τη Ρώσικη επανάσταση.
Λες και δεν έμαθε κανείς από τα λάθη του. Γι αυτό τα ξανακάνει απ΄την αρχή εις τους αιώνας των αιώνων μέχρι να αφανιστεί κι αυτός και η γενιά του και να μη μείνει τίποτα. Μονάχα η μοναξιά. Μια μοναξιά απέραντη.
…Κι έτσι ο Αουρελιάνο Μπουενδία που οργάνωσε τριάντα δύο ένοπλες εξεγέρσεις και τις έχασε όλες άφησε την τελευταία του πνοή μόνον όταν “αισθάνθηκε λησμονημένος, όχι με την επανορθώσιμη λησμονιά της καρδιάς, αλλά με την σκληρή και αμετάκλητη λησμονιά του θανάτου” έγραψε ο Μάρκες και –στον λόγο που έβγαλε στην απονομή του βραβείου Νόμπελ– μίλησε για τη μοναξιά της Λατινικής Αμερικής και ζήτησε από τ' ανεπτυγμένα κράτη να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία σ' αυτούς τους λαούς, ιδιαίτερα στις μέρες μας που αγωνίζονται για την πολιτική τους αυτονομία…
Γιατί όμως να γίνεσαι ικέτης όταν μαζί με τους συντρόφους σου μπορείς το δίκιο σου να το διεκδικήσεις χωρίς καμιά βοήθεια από τ' ανεπτυγμένα κράτη; Κράτη που αναπτύχθηκαν γιατί εκμεταλλεύτηκαν τους πάντες και τα πάντα μέσα και έξω από την επικράτειά τους.
Μαζί με τους συντρόφους σου μπορείς. Αλλιώς…
Εκατό χρόνια μοναξιά, σύντροφε. Πολύς καιρός για τη ζωή ενός ανθρώπου.
Οι ιδέες έχουνε και δεύτερη και τρίτη ευκαιρία.
Υ. Γ. «Και στο μεταξύ, τι θα τρώμε;» ρώτησε η άρρωστη γυναίκα κι άρπαξε τον συνταγματάρχη από το γιακά της φανέλας. Τον τράνταξε με δύναμη «Πες μου τι θα τρώμε». Κι εκείνος αγνός, σαφής, ανίκητος, «ΣΚΑΤΑ», απάντησε.
[...] Απελπισία και διάψευση αλλά μέχρι τον τελευταίο σπασμό σαρκάζει μαχόμενος»
(από το «Ο συνταγματάρχης δεν έχει κανέναν να του γράψει» –του Μάρκες κι αυτό)
Ο Δημήτρης Πετρόπουλος παίζει στην ‘’Ολεάννα’’ του Νταίηβιντ Μάμετ στο θέατρο Όλβιο κάθε Παρασκευή, Σαββάτο, Κυριακή.