10 ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΠΟΥ ΞΕΧΩΡΙΣΑΝ ΤΟ 2017
- Ημερομηνία: Τρίτη, 02/01/2018 11:16
Μια παράσταση για να μείνει στη μνήμη μας και να αφήσει σε αυτή ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα, χρειάζεται συνήθως ένα πολύ καλό κείμενο και μια σκηνοθεσία, η οποία θα το κατανοήσει και θα το αποτυπώσει στη σκηνή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αλλά πολύ σημαντική παραμένει πάντα και η συμβολή των ηθοποιών, οι οποίοι (και οι οποίες) ενδύονται το ρόλο, γίνονται οι ήρωες που υποδύονται στη σκηνή και μας ταξιδεύουν στο σύμπαν τους και τις καταστάσεις που βιώνουν. Τη χρονιά που πέρασε, υπήρξαν κάποιες ερμηνείες ανδρών και γυναικών ηθοποιών, που ήταν καθοριστικές στην καλλιτεχνική (και συχνά εμπορική) επιτυχία των παραστάσεων στις οποίες συμμετείχαν.
Ιδού λοιπόν κάποιες από αυτές που κατάφεραν να ξεχωρίσουν σε παραστάσεις, τις οποίες είχα τη χαρά να παρακολουθήσω. Η σειρά αναφοράς τους είναι τυχαία.
1. Καρυοφιλιά Καραμπέτη. Συμμετείχε στην "Πλατεία Ηρώων" του Δημήτρη Καραντζά αλλά και στους καλοκαιρινούς "Πέρσες" του Άρη Μπινιάρη. Μία ηθοποιός που έχει διανύσει μεγάλη διαδρομή στο θεατρικό σανίδι και βρίσκεται ίσως στην πιο ώριμη περίοδο της καριέρας της. Τόσο παίζοντας την κυρία Τσίτερ, την αποστειρωμένη, ψυχαναγκαστική και αυστηρή οικονόμο στο έργο του Thomas Bernhard, όσο και την Άτοσσα, την κατά Αισχύλο βασίλισσα της Περσίας, ήταν απόλυτα δοσμένη και συγκεντρωμένη στους ρόλους της, έχοντας δουλέψει ακόμα και τις παραμικρές τους λεπτομέρειες. Είναι μια πολύ καλή απόδειξη ότι όταν μία ηθοποιός δεν επαναπαύεται στις δάφνες της και παραμένει καλλιτεχνικά ανήσυχη, κάθε ερμηνεία της είναι διαφορετική και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα.
2. Γιώργος Πυρπασόπουλος. Ήταν ο Ζίγκμουντ από την "Τάξη" του Tadeusz Słobodzianek σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά που μας παρουσίασε το Εθνικό Θέατρο. Κυνικός, δόλιος, μακιαβελικός, ελέγχοντας απόλυτα τις εναλλαγές στις εντάσεις της φωνής του και με τις εκφράσεις του προσώπου του και την κίνησή του να αποτυπώνουν σωστά όλη την εσωτερική ένταση του ρόλου του, έδωσε την πιο ολοκληρωμένη και άρτια ερμηνεία του των τελευταίων χρόνων. Από τις καλύτερες και πιο μεστές ανδρικές παρουσίες της χρονιάς που φεύγει, μοιάζει να έδωσε μια υπόσχεση για εφάμιλλες ή και ακόμα καλύτερες δουλειές στο άμεσο μέλλον.
3. Δέσποινα Μπεμπεδέλη. Είχε πολλά χρόνια να εμφανιστεί στο θέατρο (από επιλογή) και επανήλθε υποδυόμενη την εμβληματική "Φιλιώ Χαϊδεμένου", μια υπεραιωνόβια Μικρασιάτισσα, σε σκηνοθεσία Βασίλη Ευταξόπουλου. Μια γλυκιά και υπέροχη γιαγιά που όλοι θα θέλαμε να μας συντροφεύει με τις ιστορίες της, με άψογη τεχνική, αλλά και μια ζεστασιά στη φωνή, ένταση στη ματιά της, έναν αυθορμητισμό στο νάζι και τις κωμικές της ατάκες, έκανε το χαρακτήρα που υποδύθηκε απόλυτα προσιτό στο κοινό που την παρακολούθησε, το έκανε να δακρύσει και έδωσε για άλλη μια φορά στους θεατρόφιλους που την παρακολούθησαν τα διαπιστευτήρια της καλλιτεχνικής της δυναμικής.
4. Βασίλης Παπαβασιλείου. Ένας βετεράνος ηθοποιός, ο οποίος αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της γνωστής λαϊκής ρήσης "σαν το παλιό καλό κρασί". Στο Relax Mynotis σκηνοθετεί τον εαυτό του σαν Αλέξη Μινωτή, σε μία χειμαρρώδη παρουσία στη σκηνή, την οποία σαρώνει λεκτικά και κινητικά, ακροβατώντας με μαεστρία ανάμεσα στις κωμικές πινελιές, τον αυτοσαρκασμό και την πικρή πραγματικότητα της ζωής. Ένα ζωντανό υποκριτικό σεμινάριο πώς κάποιοι ρόλοι παίζονται με ψυχή, ζωντάνια και απόλυτη συνεργασία ταλέντου, γνώσης και σκηνικού αυτοσεβασμού.
5. Αγορίτσα Οικονόμου. Στη "Δύναμη του Σκότους", σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη και Γιώργου Χατζηνικολάου ήταν η Ματριόνα. Μια μητέρα σχεδόν μακιαβελικών αποχρώσεων, με τη δολοπλοκία σχεδόν δεύτερη φύση της, αποκλειστικό κινητήριο μοχλό της το συμφέρον και λόγο που τσακίζει κόκκαλα. Η ερμηνεία της έχει χιούμορ, υφέρπουσα ειρωνεία, αλλά και μια κυνικότητα που παγώνει το θεατή αλλά ταυτόχρονα τον γοητεύει και τον παρασύρει στο ιστό της. Μία εξαιρετική ευκαιρία να ανακαλύψουν την καλή ηθοποιό και όσοι δεν είχαν δει παλαιότερα δείγματα της δουλειάς της.
6. Γιώργος Χρυσοστόμου και Μάκης Παπαδημητρίου. Στην περίπτωση της παράστασης ¨Πέτρες στις Τσέπες του" οι δύο πρωταγωνιστές κρατούν πέρα από τους δύο βασικούς και όλους τους "δευτερεύοντες" ρόλους του έργου. Και η χημεία τους, το δέσιμό τους πάνω στη σκηνή, το γνήσιο κωμικό τους ένστικτο και ο τρόπος που συμπληρώνουν ερμηνευτικά ο ένας τον άλλο, ακολουθώντας έναν καταιγιστικό ρυθμό λόγου και κίνησης, έκαναν το εγχείρημά τους πολύ αγαπητό στο θεατρόφιλο κοινό που τους ακολούθησε και τους έδωσε την ώθηση να το επαναλάβουν για δεύτερη χρονιά.
7. Ιωάννα Παππά. Ο Δήμος Αβδελιώδης διασκεύασε και σκηνοθέτησε "Το Μόνον της Ζωής του Ταξείδιον" του Γεώργιου Βιζυηνού. Και εμπιστεύθηκε την ταλαντούχα Ιωάννα Παππά να το φέρει σε πέρας ως μονόλογο. Εφόδια της ένα παλλόμενο ηχόχρωμα φωνής, λόγος φυσικός και εύπλαστος, συναίσθημα, συγκίνηση, ευαισθησία και παιδικότητα, ώστε να καταφέρει να αποτυπώσει με ακρίβεια, λυρισμό και ωριμότητα τον ιδιαίτερο ψυχισμό ενός ευαίσθητου νεαρού χαρακτήρα υπό διαμόρφωση. Μία ολοκληρωμένη ερμηνεία και επιβεβαίωση του ταλέντου μιας ηθοποιού που δούλεψε πολύ και σωστά.
8. Φαίδων Καστρής. Στο μονόλογο "Σοφία", σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Παπαδόπουλου, που παρουσιάστηκε στον ιδιαίτερο χώρο της υπέροχης Οικίας Κατακουζηνού ενσάρκωσε μια οντότητα αποκύημα της φαντασίας, ένα αερικό που παλλόταν από συναίσθημα και εσωτερική ένταση και μας αποκάλυπτε σαν μέσα από μια κλειδαρότρυπα τι συμβαίνει στο μυαλό και την καρδιά της πρώην Βασίλισσας της Ισπανίας. Ένας άρτιος ηθοποιός σε μια γεμάτη εσωτερικούς χυμούς, πάθος και φλόγα ερμηνεία που αναβιώνει ιδανικά τις μνήμες, τα όνειρα και τους εφιάλτες του σύμπαντος της Σοφίας.
9. Θεοδώρα Σιάρκου. Στην παράσταση "Μετά τη Βάρκιζα" υπό τις οδηγίες του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου, αλλά και στο "At Home, At the Zoo" δια χειρός δια χειρός Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, απέδειξε ότι διαθέτει τη στόφα μιας ηθοποιού, που μπορεί να ερμηνεύσει τόσο τη χαροκαμένη μάνα του Εμφυλίου που πολεμά με νύχια και με δόντια να κρατήσει ενωμένη την οικογένειά της και να σώσει τα παιδιά της, όσο και μια σύγχρονη γυναίκα, που προσπαθεί να αυτοπροσδιοριστεί και να βγει από τα προσωπικά της αδιέξοδα.
10. Σπύρος Παπαδόπουλος. Στο "Δείπνο Ηλιθίων" του Francis Veber πέρα από τη σκηνοθεσία, κρατά και το ρόλο του Φρανσουά Πινιόν, μιας γνήσιας κωμικής περσόνας, την ιδιοσυγκρασία της οποίας αποτυπώνει με πολύ πειστικό τρόπο. Με μια σχεδόν παιδική αφέλεια, έναν αυθορμητισμό, αλλά και μια γνήσια αξιοπρέπεια, πλάθει ένα συμπαθέστατο, αδέξιο, σχεδόν μπουφόνικο χαρακτήρα, δουλεμένο όμως στη λεπτομέρεια. Και αποδεικνύει ότι και η κωμωδία μπορεί να έχει πολύ καλές ερμηνείες, αρκεί να υπάρχει διάθεση για δουλειά και ταλέντο προς αξιοποίηση.
Οι ηθοποιοί είναι άνθρωποι όπως όλοι μας, με τις φοβίες, τις ανασφάλειες και τις ευαισθησίες τους. Η καλλιτεχνική τους φύση τους κάνει ιδιαίτερα ευάλωτους, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα της οικονομικής κρίσης και αναξιοπιστίας έχει πλήξει καίρια την ποιότητα του παραγόμενου θεατρικού αποτελέσματος. Γι' αυτό πρέπει να σεβόμαστε την προσπάθειά τους και να την επιβραβεύουμε με ένα θερμό χειροκρότημα στο τέλος.