«ΒΙΚΤΟΡ Ή ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Κυριακή, 05/10/2025 22:25
Αν και δύσκολο, πολυσύνθετο και με την αυστηρή δομή ενός αστικού δράματος, το έργο που εκτυλίσσεται σε τρεις πράξεις, διαπνέεται από το πνεύμα του παραλόγου, χωρίς λογική συνέπεια. Είναι καλύτερα να το αισθανθούμε, παρά να καταλάβουμε τις προθέσεις του.
Ο Βιτράκ χρησιμοποιεί τον Βικτόρ, σαν «όχημα» της αλήθειας. Ένα εννιάχρονο αγόρι με ανάστημα, μυαλό και ευαισθησία ώριμου άντρα, ανακαλύπτει τη χυδαιότητα του κόσμου όλου, σε μια βραδιά. Την ημέρα των γενεθλίων του αποφασίζει να βγάλει στην φόρα τα άπλυτα των γονιών του και των ομοίων τους, μαϊμουδίζοντας τα καμώματά τους. Ο σουρεαλιστής δραματουργός δεν σταματά, όμως, στην καταγγελία της σήψης της μπουρζουαζίας. Υπογραμμίζει και τον θάνατό της, με ένα ιδιοφυές μυθοπλαστικά, υπερρεαλιστικό εύρημα. Με την απρόβλεπτη εμφάνιση του φαντάσματος της Ίντα Νεκρεμάρ και με την ενηλικίωση και γήρανση του Βικτόρ, εν μια νυκτί.
Ο Βικτόρ θα σπείρει την καταστροφή, μα θα καταστραφεί και ο ίδιος. Γιατί θα συνειδητοποιήσει ότι έχει ήδη «μολυνθεί» από το τοξικό του περιβάλλον. Και ότι είναι πολύ μικρός και ανίκανος για να αλλάξει οτιδήποτε γύρω του. Συνειδητοποιεί ότι δεν έχει νόημα να ζει ως σάπιο σπλάχνο της μελλοθάνατης αστικής τάξης και επιλέγει τον θάνατο…
Η σκηνοθετική προσέγγιση του Κώστα Παπακωνσταντίνου είναι καυστική και με γρήγορο ρυθμό, ποντάροντας στην ασυμβατότητα μιας οικογενειακής βεγγέρας. Ακόμη και το φινάλε καθρεφτίζει την υπονομευτική διάθεση του έργου, όταν η καμαριέρα απευθύνεται στους θεατές, κλείνοντάς τους το μάτι: «Μα…αυτό είναι δράμα!».
Αρωγοί της ενδιαφέρουσας σκηνικής συνθήκης αποδεικνύονται: η εύγλωττη μετάφραση του Δημήτρη Ντάσκα, το συμβολικό σκηνικό της Βίκυ Πάντζιου, τα καλόγουστα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα, η αρμόζουσα κίνηση του Ηλία Χατζηγεωργίου, οι ωραίοι φωτισμοί του Γιώργου Αγιαννίτη και η μουσική του Τηλέμαχου Μούσα.
Ο Μάνος Καρατζογιάννης κλιμακώνει τον ρόλο του Βικτόρ, ξεκινώντας από τη διαβολικά παιγνιώδη «αφέλεια» και φθάνοντας ως την επίγνωση και τη «γεύση» του θανάτου. «Γεύση», στην οποία συμβάλλει καθοριστικά η γκροτέσκα ερμηνεία της Αγγελικής Μαρίνου ως « Ίντα Νεκρεμάρ», με το εκκωφαντικά «βρωμερό» της ελάττωμα.
Η Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη ερμηνεύει την «Εστέρ», τον θηλυκό αντίποδα του Βικτόρ με εκφραστική χάρη και αθωότητα. Η «υπηρέτρια Λίλυ» της Μαριάννας Ντίρου σαρκάζει τον παραλογισμό των (ψευδο)αστών, των οποίων την «τοιχογραφία» συνθέτουν με ενάργεια και μπρίο οι πολύ καλοί ηθοποιοί: Τζίνη Παπαδοπούλου, Θανάσης Χαλκιάς, Νεκταρία Γιαννουδάκη, Θανάσης Βλαβιανός, Δημήτρης Φραγκιόγλου.
«Βικτόρ ή τα παιδιά στην εξουσία» ή αλλιώς από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια…