ΠΟΥΛΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 22/08/2016 10:28
Δεν γνωρίζω προσωπικά τον Νίκο Καραθάνο, αλλά μου είναι βαθιά συμπαθής –όποτε έχω παρακολουθήσει τον ίδιο ή τις δουλειές του στο θέατρο, έχω μείνει με ένα γλυκό, ανάλαφρο συναίσθημα. Γι’ αυτό και όταν έμαθα ότι θα ανεβάσει τους ΌΡΝΙΘΕΣ, του Αριστοφάνη, ένα έργο που στοχεύει ακριβώς σε αυτά τα συναισθήματα, ήμουν σχεδόν πεπεισμένη ότι θα το κάνει καλά. Πόσο μάλλον όταν οι ΌΡΝΙΘΕΣ του ήταν μερικοί από τους καλύτερους ηθοποιούς-πουλιά που θα μπορούσε να επιλέξει (Χρήστος Λούλης, Άρης Σερβετάλης, Μιχάλης Σαράντης, Άγγελος Παπαδημητρίου, Έμιλυ Κολιανδρή, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Αλεξάνδρα Αϊδίνη κ.α.)
Δεν είναι απλά ή ρηχά ή λίγα τα συναισθήματα αυτά: πόσες φορές στην καθημερινότητά μας αισθανόμαστε μια γλύκα ανεξήγητη; Πόσες φορές χαμογελάμε ή κάνουμε μια σκέψη ουτοπική; Πόσες φορές νομίζουμε πως ό,τι θέλουμε μπορούμε να το πετύχουμε, ότι μπορούμε μέχρι και να πετάξουμε; Λίγες; Ελάχιστες; Καμία; Σε μια εποχή με περιοριστικούς φραγμούς στο όνειρο –πόσο μάλλον στην ουτοπία, στην ουτοπία μιας άλλης κοινωνίας, μιας άλλης, καλύτερης ζωής- το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι… να αγαπάμε. Να αγαπάμε και να αποδεχόμαστε. Να αγκαλιάζουμε το διαφορετικό (όπως) και το όμοιο, να γινόμαστε «ένα», να τραγουδάμε και να χορεύουμε, να αφηνόμαστε στις μελωδίες, να γελάμε. Να αγαπάμε. Απαλλαγμένοι από διαμάχες και φόβους, μεθυσμένοι από όνειρα, ερωτευμένοι με τη ζωή την ίδια, όλοι μας, διοργανωτές και καλεσμένοι ταυτόχρονα ενός μεγάλου πάρτυ. Κι αν όλο αυτό είναι ουτοπικό, κι αν η αγάπη είναι ουτοπική, τότε αυτή θα είναι η καλύτερη ουτοπία στην οποία αξίζει να πιστεύει κανείς.
Αυτό μας είπε ο Νίκος Καραθάνος, μέσα από μια γιορτινή παράσταση, που σε συνδυασμό με το τέλος του φετινού φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, αποχαιρέτησε το καλοκαίρι γλυκά, χρωματιστά, μελωδικά. (Από ότι ακούω θα έχουμε την ευκαιρία να τη δούμε και στη Στέγη για λίγες μόνο παραστάσεις μέσα στον Σεπτέμβριο).
«Τι νομίζετε πώς είστε εσείς οι άνθρωποι; Ποιοι είστε; Άφτεροι, θνητοί, δυστυχισμένοι. Πουλιά να γίνετε. Να τα ξαναγαπήσετε όλα», λέει η Αηδόνα στην παράσταση (και τι ωραία που τα λέει). Δεν ξέρω αν μπορούμε να τα ξαναγαπήσουμε όλα –ενίοτε αμφιβάλλω για την ίδια την ικανότητά μας να αγαπάμε- αλλά όσοι είδαμε αυτή την παράσταση –εντάξει, όχι όλοι, γιατί υπήρξε και ηθοποιός στο κοινό, που στο φινάλε μας είπε πως θα ντρεπόταν να παίζει σε αυτή, όπως και ότι ευτυχώς που την παρακολουθούν μη ηθοποιοί θεατές και δεν καταλαβαίνουν τι βλέπουν(!), προσβάλλοντας τόσο τους συναδέλφους του, όσο και εμάς τους υπόλοιπους «θεατές»- επανέρχομαι, όσοι είδαμε αυτή την παράσταση, σίγουρα κοιτάξαμε λίγο πιο γλυκά τον διπλανό μας, κουνήσαμε ρυθμικά το σώμα μας, είδαμε με άλλο μάτι το Αυγουστιάτικο φεγγάρι και το φως του, ακούσαμε τα νυχτοπούλια και φύγαμε από την Επίδαυρο σχεδόν… πετώντας!
YΓ1. Εξαιρετική η μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου και η δουλειά της Amalia Bennett στην κίνηση.
ΥΓ2. Περισσότερες πληροφορίες για τις παραστάσεις στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών εδώ.