ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΞΕΡΟΥΝ
- Ημερομηνία: Σάββατο, 11/08/2018 21:20
Δεκατρείς εξέχοντες Εβραίοι διανοούμενοι δολοφονούνται. Κάποιοι πιστεύουν πως σκοτώνοντας έναν ποιητή, σκοτώνεται και το ποίημα.
Η ποιήτρια Άννα Αχμάτοβα, που βιώνει με τον πιο απάνθρωπο τρόπο, την σταλινική τρομοκρατία (εκτελέσεις κι εγκλεισμούς μελών της οικογένειάς της σε στρατόπεδα συγκέντρωσης), που βλέπει βιβλία της να πολτοποιούνται, ποιητές, που δεν σιωπούν να εξορίζονται στα γκουλάγκ, να κλείνονται στα ψυχιατρεία ή να δολοφονούνται ως "εχθροί του λαού", που ζει την αυτοκτονία του Μαγιακόφσκι και τον θάνατο του Μπουλγκάκοφ, ορκίζεται να τα περιγράψει όλα αυτά.
Κι όταν, λίγο πριν φύγει το 1966, βλέπει να επανεκδίδονται και τα ποιήματα της Τσβετάγιεβα και του Παστερνάκ δηλώνει: "Νιώθω ήσυχη τώρα. Βλέπουμε όλοι, πόσο ανθεκτική είναι η ποίηση".
Το 1940 γράφει:
"Νόμιζα πως ήξερα καλά κάθε είδους αϋπνία,
Όλα τα μονοπάτια και τις αβύσσους,
Αλλ' αυτή εδώ είναι σαν το ποδοβολητό του ιππικού
Υπό τον βίαιο ήχο μιας τρομπέτας.
Μπαίνω μέσα στα εγκαταλειμμένα σπίτια,
Η ζεστή φωλιά κάποιου, κάποτε… ".
Και στην τελευταία, Έκτη Βόρεια Ελεγεία, λέει:
«...Μόλις περάσουν οι πρώτες πίκρες, κατανοούμε, ότι δεν χωράει το παρελθόν στο πλαίσιο της ζωής μας.
Μας είναι τόσο ξένο, όσο
και στον γείτονα στην πολυκατοικία,
και ότι δε θα αναγνωρίζουμε εκείνους,
που έχουν πεθάνει, κι εκείνοι, που μας
αποχωρίστηκαν, ζουν άνετα και χωρίς εμάς.
Και όλα καλώς βαδίζουν»...
Είναι εδώ πάντα ζωντανά τα λόγια και η μορφή της Αχμάτοβα, έτσι όπως τη ζωγράφισε ο γοητευμένος Μοντιλιάνι.
Κάθε φορά που τα διαβάζουμε, θ’ ανασταίνονται.
Κι όχι μόνο κάθε 12η Αυγούστου, για να μην επαναληφθεί η"Νύχτα των δολοφονημένων ποιητών", του 1952.
Real news 12/8/2018