«ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΦΛΕΡΥΣ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 19/04/2023 21:39
Ο μονόλογος «ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΦΛΕΡΥΣ», του πεζογράφου Δημήτρη Οικονόμου, σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη, στο θέατρο «ΣΤΑΘΜΟΣ», υπήρξε η αφορμή για να συστηθώ σε βάθος μαζί της.
Με αυτήν την αλαφροΐσκιωτη νεράιδα, που έψαχνε πάντα να βρει την αλήθεια των πραγμάτων, το νόημα στα τραγούδια της, το νόημα στην ίδια τη ζωή. Αναζητούσε, μονίμως, την αγάπη, αυτό της έλειπε πραγματικά. Ξεκίνησε την ψυχανάλυση για να βρει τον εαυτό της. Πολλές φορές χανόταν στα μονοπάτια του μυαλού της, δεν άντεχε η ψυχή της το βάσανο, τον αγώνα μέσα της. Οι εσωτερικές της συγκρούσεις ήταν τεράστιες, οι φιλοδοξίες της μικρές. Δεν ένιωσε ποτέ ντίβα. Αντιθέτως, ήθελε να κάνει όσο γίνεται πιο ασκητική ζωή.
Έζησε την τρικυμιώδη εποχή του '50 και του '60 στην Αμερική, τις μεγάλες εξεγέρσεις των νέων, τους χίπις, τον πόλεμο του Βιετνάμ, τον Μάη του '68, τους Μπιτλς, τις εξεγέρσεις. Έγινε η μούσα του Μάνου Χατζιδάκι και μαζί ηχογράφησαν τον «Μεγάλο Ερωτικό». Κάθε τραγούδι έμοιαζε με δύσκολη γέννα. Ο ποιητής Νίκος Καρούζος την αποκαλούσε «Φεγγαρική αηδόνα».
Η παράσταση δεν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Συναντάμε τη Φλέρυ στον αρχαιολογικό χώρο της Ρωμαϊκής Αγοράς, το 1985, τη στιγμή του μεγάλου πανικού της, όταν αντικρύζει το αφηνιασμένο πλήθος. Είδε και έπαθε η Δήμητρα Γαλάνη να την πείσει να τραγουδήσει. Κι, έμελλε να είναι η τελευταία της συναυλία.
Με αφορμή το συγκεκριμένο περιστατικό, ξετυλίγεται το κουβάρι της ζωής της: τα δύσκολα παιδικά χρόνια, η τραυματική σχέση με τον πατέρα της, οι μεγάλες αναζητήσεις, η ζωή στη Νέα Υόρκη, τα ταξίδια στο Θιβέτ, η γέννηση της κόρης της, η καρμική συνάντηση με τον Χατζιδάκι, οι συντριβές της, ο κλονισμένος εσωτερικός της κόσμος.
Η Φλέρυ φοβόταν να εκτεθεί στο κοινό. Ένιωθε, πάντα, σαν ένα μικρό, ανυπεράσπιστο παιδί στα μάτια των θεατών. Αισθανόταν ότι ο πατέρας της είναι εκεί, ανάμεσά τους και την κρίνει αυστηρά. Έτρεμε και μόνο στην ιδέα ότι την παρακολουθεί, τη βαθμολογεί και απαιτεί μόνο πειθαρχία. Δεν τον ξεπέρασε ποτέ, δεν ξέφυγε ποτέ από αυτόν τον κύκλο βίας. Και δεν είναι τυχαίο ότι δεν αγάπησε κανέναν, γιατί φοβόταν όλους τους άνδρες.
Στο όμορφο σκηνικό της Άσης Δημητρολοπούλου με τους «ομιλητικούς» φωτισμούς του Άγγελου Παπαδόπουλου και τις γεμάτες ψυχή, μελωδίες, του Αντώνη Παπακωνσταντίνου, η σκηνοθεσία του Μάνου Καρατζογιάννη βρίσκει τις σωστές αναλογίες λόγου, εικόνας, κίνησης, ηχοχρωμάτων, ώστε να γίνει άλλοτε ψίθυρος, άλλοτε κραυγή, άλλοτε κύμα τρυφερό και νοσταλγικό, άλλοτε τρικυμία.
Η Ελένη Κοκκίδου, βαθιά αισθαντική και συγκινητική, πλάθει με χώμα και ουρανό, φως και σκότος την εύθραυστη ψυχή της ανυπότακτης περσόνας. Και είναι υπέροχη όπως τραγουδάει απαλά, απλά και ταπεινά, σαν να μην πατάει στη γη, σαν να βρίσκεται πάνω από όλους.
Αυτή είναι η Φλέρυ Νταντωνάκη. Ίσως, η μεγαλύτερη φωνή της Ελλάδας. Έζησε σαν αερικό και «έφυγε», γιατί δεν μπόρεσε να αντέξει την ασχήμια του κόσμου. Ένας μύθος, ένα μυστήριο.
Νιώθω ότι γνώρισα, έστω και λίγο, την «εκλεκτή του Θεού».