«RABBITHOLE» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 23/02/2024 20:55
Στον ασφαλή κόσμο των Κορμπέτ έχουν έρθει τα πάνω κάτω, από την ημέρα του αιφνίδιου θανάτου του τετράχρονου γιου τους σε τροχαίο. Οι δυο γονείς προσπαθούν να συνεχίσουν τις ζωές τους, μολονότι η καθημερινότητά τους έχει κλονιστεί και η ισορροπία τους κρέμεται από μια λεπτή κλωστή. Είναι αυτή η δυναμική των σχέσεων που κάνει την ιστορία τους, όχι μόνο ένα συγκινητικό πορτρέτο για την απώλεια και τη θλίψη, αλλά και ένα αναπάντεχο ταξίδι στις απλές, αστείες, αιφνιδιαστικές ανθρώπινες στιγμές που μας κρατούν όλους στο παιχνίδι της ζωής, ειδικά μετά από μια τραγωδία.
Η ιστορία των Μπέκα και Χάουϊ Κορμπέτ, ενός ζευγαριού με διαφορετικό τρόπο σκέψης, αποτυπώνει το πως πραγματικά αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι την απώλεια. Αμήχανα, πεισματικά, σαρκαστικά με ξεσπάσματα συγχώρεσης και συμφιλίωσης. Στιγμές που μοιάζουν να έρχονται από το πουθενά, αλλά που τους προχωρούν αργά και με πόνο προς μια διαφορετική ζωή, την οποία μαθαίνουν και πάλι να εκτιμούν. Είναι άνθρωποι που προσπαθούν να συνδεθούν μεταξύ τους, που ψάχνουν να βρουν τα όριά τους και εκείνο το φως στην άκρη του τούνελ.
Το «Rabbithole» (Απώλεια) του Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέρ, που αναφέρεται στη διάσημη βουτιά της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων», σε μια άγνωστη πραγματικότητα, σκιαγραφεί τη σουρεαλιστική πραγματικότητα της θλίψης, η οποία αφήνει σχεδόν όλους όσους την βιώνουν, να νιώθουν σαν ξένοι, σε ξένη χώρα.
Το έργο, αν και ωμό και επιδέξια ψυχρό και αμήχανο, μπολιάζεται με ψήγματα χιούμορ και ανθρωπιάς. Πρόκειται για μια τραγωδία που συνοδεύεται από μια υπέρβαση της λογικής. Μια φέτα ζωής που ορίζει το τραύμα της απώλειας, το τραύμα της επικοινωνίας, την αλήθεια της θλίψης και του πένθους, με απόλυτη φυσικότητα, δίχως εξάρσεις. Γι' αυτό, το χιούμορ είναι ζωτικό στοιχείο της συνθήκης που έστησε ο Βαγγέλης Λυμπερόπουλος, σε μετάφραση της Χριστίνας Μαλακού. Ωραία δραματουργική λεπτομέρεια, τα γλυκά - βάλσαμο που καταναλώνονται κατά τη διάρκεια της παράστασης. Σαν να έχουν την ανάγκη οι ήρωες να καλύψουν το εσωτερικό τους κενό.
Το σκηνικό του Δημήτρη Κατσίκη αποτυπώνει με ρεαλισμό την οικία του ζευγαριού, φωτισμένο καίρια από τον Βασίλη Κλωτσοτήρα. Τα κοστούμια της Σάντυ Καραγιάννη είναι απλά, καθημερινά. Οι μουσικές επιλογές του Δημήτρη Κυριακόπουλου στηρίζουν το σκοτεινό κλίμα.
Ο συγγραφέας, όχι μόνο δημιούργησε ένα οικείο ζευγάρι που έχει εγκλωβιστεί σε έναν άσχημο κόσμο, αλλά τους δόμησε σαν συναισθηματικά αντίβαρα. Η «Μπέκα», μια γυναίκα κλειστή στον εαυτό της, που προσπαθεί να κρατά πάντα τον έλεγχο, επιδιώκει με σπασμωδικές κινήσεις να απομακρύνει κάθε ανάμνηση και ταυτόχρονα να διαφυλάξει την ψυχή της. Παρόλα αυτά, έρχεται κοντά στον έφηβο νεαρό που προκάλεσε ακούσια το ατύχημα του γιου της. Η Έλενα Παπαβασιλείου έπλασε αδρά τον προσωπικό της σπαραγμό.
Την ίδια στιγμή ο «Χάουϊ», ο σύζυγός της, κρατιέται μόνο από αναμνήσεις και φιλίες, προσπαθώντας να βρει ανακούφιση στον γάμο τους. Ο Νίκος Γεωργάκης προσωποποίησε το πένθος του σε χαμηλούς τόνους.
Ένα ζευγάρι με οικείους χαρακτήρες με τα δικά τους ελαττώματα, που τους βοήθησαν να ξαναβρούν τον δρόμο τους. Όλοι τους είναι σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής τους… μαζί όμως, βιώνουν στιγμές χιούμορ και ευγένειας που δείχνουν να αποτελούν τα μικρά βήματα προς μια ζωή που ίσως να ξαναεκτιμήσουν. Κλειδί στην ιστορία, η «Ίζυ», η αδερφή της Μπέκα, που σε μια περίεργη χρονική στιγμή, ανακοινώνει ότι είναι έγκυος. Η Εύη Δόβελου είναι το ουράνιο τόξο στην καταιγίδα.
Η «Νατ», η μητέρα της Μπέκα, ενώ θέλει τόσο πολύ να της συμπαρασταθεί, τελικά καταφέρνει να την εξάπτει περισσότερο. Η Ευαγγελία Ανδρεαδάκη μπήκε στο μεδούλι του ρόλου της.
Και ο «Τζέισον», ο έφηβος που χτύπησε κατά λάθος τον γιο των Κορμπέτ με το αυτοκίνητο του, είναι εξίσου χαμένος με εκείνους. Ο Πολύκαρπος Φιλιππίδης ήταν πειστικός.
RABBITHOLE, μια ιστορία για τα πράγματα που μας τρομάζουν περισσότερο.