«ΟΙ ΓΡΙΕΣ ΠΟΥ ΜΑΖΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΤΣΟΥΚΝΙΔΑ, ΜΑΓΙΣΣΕΣ ΚΑΙ ΜΑΓΕΙΡΙΣΣΕΣ ΤΗΣ ΜΥΣΤΙΚΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 09/01/2024 20:02
Τρεις γνώριμες φιγούρες. Τρεις γυναίκες της γης, μαυροφορεμένες με λευκές πλεξούδες κάτω από τις μαντήλες τους, σκυφτές με αυλακωμένα κουρασμένα πρόσωπα και ροζιασμένα χέρια, με χιλιόμετρα στα πόδια τους. Μοιάζουν γαλήνιες, αλλά από μέσα τους βράζουν. Έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι, πάντα περιμένουν, υπομένουν, σιωπούν. Τούτες οι γριές έχουν κάνει κάθε λογής δουλειά στα χωράφια και στα σπίτια τους. Τους έχει βγει η πίστη ανάποδα, έχουν μοχθήσει πολύ. Είναι σωστές σύζυγοι, μανάδες, στυλοβάτες, αλλά πάντα αόρατες στη σκιά των ανδρών, χωρίς δικαιώματα, παρά μόνο υποχρεώσεις. Πάντα ξεμένουν πίσω, πρώτα οι άλλοι και μετά αυτές. Κι άμα βρουν λιγοστό χρόνο, θα κάνουν, μυστικά, τα δικά τους, ξέρουν εκείνες καλύτερα από όλους.
Ο Κωνσταντίνος Ντέλλας υπογράφει τη σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία της παράστασης της Πειραματικής Σκηνής του Θεσσαλικού Θεάτρου, «ΟΙ ΓΡΙΕΣ ΠΟΥ ΜΑΖΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΤΣΟΥΚΝΙΔΑ, ΜΑΓΙΣΣΕΣ ΚΑΙ ΜΑΓΕΙΡΙΣΣΕΣ ΤΗΣ ΜΥΣΤΙΚΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ», εμπνευσμένος από τη λαογραφία της Θεσσαλίας και την παράδοσή της, από τις μαγικές πρακτικές, που θέλει τις μάγισσες της περιοχής να έχουν παραλάβει τις μυστικές δεξιότητές τους από τη Μήδεια. Πρόκειται για μία work in progress σκηνική προσέγγιση του γυναικείου σώματος της τρίτης ηλικίας και μια «συνομιλία γενεών» με άξονες τη λαϊκή μαγεία, τη μαγειρική, τις τελετουργικές πρακτικές και το έμφυλο.
Η Βαΐτσα, η Αγορίτσα και η Κατερίνα μιλούν για τις ζωές τους, για αυτά που έμαθαν από τις παλιές, αυτά που έπαθαν ως γυναίκες κι αυτά που παραδίδουν στις επόμενες. Τρεις λαικές γυναίκες, τρία τραγικά πρόσωπα που δεν άφησαν τσουκνίδα για τσουκνίδα στους αγρούς, σμίγουν ιστορίες, παραδόσεις, τραγούδια, συνταγές, αφηγήσεις, ιατροσοφικοί κώδικες του 19ου αιώνα με σημερινές συνεντεύξεις, αλλά και αποσπάσματα από τις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου, τα «Φαρσάλια» του Λουκανού, το «Μαράν Αθά» του Θωμά Ψύρρα, τις «Γυναίκες της γης» της Μαρούλας Κλιάφα μέχρι τη μάγισσα Εριχθώ και τον μύθο της Μήδειας.
Μυστικοί κώδικες, μία λανθάνουσα εξουσία που στηριζόταν στη χρήση της μαγείας, βότανα, χόρτα, λάδι, νερό και αλεύρι αποτελούν τα στοιχεία και τον ορισμό τούτης της χειροποίητης, ρηξικέλευθης παράστασης. Ένα αναμνησιακό αφήγημα για εκείνες τις γιαγιάδες, που υπήρξαν κάποτε κορίτσια και γυναίκες. Δεν πρόκειται για μουσειακή παράσταση, αλλά για κάτι το κυτταρικό και συγκινητικά επείγον, όπου μουσικά το παραδοσιακό παντρεύεται με τον ηλεκτρικό ήχο του Αλέξανδρου Κτιστάκη.
Και είναι αξιοθαύμαστο το πως οι τρεις νέοι άνδρες ηθοποιοί - Μανούσος Γεωργόπουλος, Πλάτωνας Γιώργος Περλέρος, Γιάννης Σανιδάς- καταφέρνουν και προσεγγίζουν αριστοτεχνικά τη γυναίκα μέσα από το αρσενικό, πόσω μάλλον το ηλικιωμένο σώμα με μια εκπληκτική κίνηση που τους δίδαξε η Μαρίζα Τσίγκα, με τις αρμόζουσες μάσκες της Μάρθας Φωκά, με τα ενδεικτικά κοστούμια της Κωνσταντίνας Μαρδίκη, με τη βλάχικη ντοπιολαλιά.
Είναι συναρπαστικά, τελικά, αυτά τα έργα τέχνης, που δουλεύουν αθόρυβα, διαδίδονται από στόμα σε στόμα και τελικά κάνουν πολύ φασαρία. «ΟΙ ΓΡΙΕΣ ΠΟΥ ΜΑΖΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΤΣΟΥΚΝΙΔΑ, ΜΑΓΙΣΣΕΣ ΚΑΙ ΜΑΓΕΙΡΙΣΣΕΣ ΤΗΣ ΜΥΣΤΙΚΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ» απέδειξαν ότι πατούν γερά στα πόδια τους με συνεχή sold out. Και είναι η μεγάλη έκπληξη του χειμώνα, γιατί φωτίζει τις ζωές όλων των γυναικών που δε μίλησαν ποτέ με εργαλεία τη γνώση, την έρευνα, το σεβασμό και τη συγκίνηση.