«ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΟ ΚΟΚΑΛΟ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 22/09/2023 17:14
Η πλήρης κατάρρευση της συζυγικής σχέσης με παρονομαστή την επαγγελματική καριέρα και την κοινωνική αναρρίχηση του συζύγου, είναι ο δραματικός πυρήνας του έργου του Κώστα Μουρσελά, «Μαχαίρι στο Κόκαλο». Γραμμένο το 1973, μιλάει για την ηθική σήψη, την πνευματική αναλγησία, τον συμβιβασμό και την κυνικότητα.
Ο συγγραφέας παρακολουθεί τις ιλαροτραγικές διαμάχες ενός ζευγαριού πίσω από την «κλειδαρότρυπα» του αστικού τους διαμερίσματος. Ο Λεωνίδας και η Ελένη ήταν κάποτε εραστές και τώρα ανελέητοι πολέμιοι. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως δράμα δωματίου. Θύτης εκείνος και θύμα εκείνη, μια ενδοοικογενειακή τραγωδία, όπου η «ευτυχία» τους βρίσκεται στα χέρια κάποιου άλλου, που συνεχώς τον περιμένουν, αλλά εκείνος ποτέ δεν εμφανίζεται. Εκεί, που κάποτε στέγαζαν ό,τι πιο όμορφο και ιδανικό, τώρα παραμονεύει μόνο ο κατήφορος. Δύο μπεκετικά πρόσωπα συνθέτουν μια ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα πάθους και μίσους με καυγάδες και υπονοούμενα. Εκείνος, πρώην προλετάριος, πλέον βολεμένος, συνεχίζει με άγχος και αγωνία τις προσπάθειές του να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί και δε διστάζει να ξεπουλήσει και το τελευταίο υπόλειμμα της τιμής του, σπρώχνοντας, ακόμα, και τη γυναίκα του στο κρεβάτι του διευθυντή του. Εκείνη, πιστή σύζυγος, κάνει ύστατες προσπάθειες να σωθούν από το αδιέξοδο, αλλά τελικά δέχεται να «θυσιαστεί». Για προσωπική της ικανοποίηση, για εκδίκηση; Όλα είναι ανοιχτά…
Ο Μουρσελάς καταγγέλει πρόσωπα και καταστάσεις. Το έργο θα μπορούσε να τελειώσει τη στιγμή που ο Λεωνίδας ξαποστέλνει τη γυναίκα του στον επάνω όροφο. Όμως, δε θα μας κάνει αυτή τη χάρη. Η Ελένη θα επιστρέψει για να στρίψει βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο. Για να διηγηθεί με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες την ωμή πραγματικότητα. Γιατί μέσα από τη σχέση τους, καθρεφτίζεται η βρωμιά ολόκληρης της κοινωνίας. Για όλους εκείνους που βολεύτηκαν χωρίς ιερό και όσιο κι αυτούς που είναι έτοιμοι να βολευτούν με όποιο κόστος. Για τις ηθικές αξίες που καταρρέουν και την αφόρητη δυσοσμία της κοινωνίας.
Σε υψηλά επίπεδα η σκηνοθετική προσέγγιση του Βασίλη Καλφάκη, ο οποίος κρατά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Με ρυθμούς εξοντωτικούς, με εξαιρετική κινησιολογία στα όρια του γκροτέσκο (Νατάσα Σιέτου), με ομιλούσες σιωπές και υπόκωφες συνειδησιακές κορυφώσεις, η παράσταση ισορρόπησε στο «κύμα» της σύγκρουσης. Μια σκηνική δικαίωση!
Στο πρόσωπο του Βασίλη Καλφάκη, αποτυπώθηκε καίρια ο τυχάρπαστος «Λεωνίδας». Δημιούργησε ευθύβολα τον διεφθαρμένο σύζυγο που παλεύει με την ανήθικη αγοραπωλησία των συναισθημάτων του.
Η Σάντρα Λειβαδάρα μπήκε στο πετσί του ρόλου της «Ελένης». Με αλήθεια, κίνηση σώματος, εκφορά του λόγου και σωστές αντιδράσεις, σκιαγράφησε τη σπαραγμένη γυναίκα, που πλήρωσε το τίμημα, θέλοντας και μη.
Τα ενδεικτικά μουσικά μοτίβα του Ανρί Κεργκομάρ, τα συμβολικά σκηνικά – κοστούμια της Ηλιάνας Μπαφέρου και τα άρτια φώτα του Βασίλη Γιαννακόπουλου δεν περνούν απαρατήρητα. Τουναντίον, συμβάλλουν εποικοδομητικά στην προσωπικότητα της παράστασης.
Στο θέατρο 104 είδα μια ενδιαφέρουσα σκηνική πρόταση από δύο νέα ταλαντούχα παιδιά με χημεία. Το έργο του Μουρσελά, αν και σκληρό, έχει έγνοια για τον άνθρωπο, αφήνοντας μία πικρή αλλά καθαρτήρια αίσθηση.