«ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΕΝΑ - Ο ΘΡΥΛΟΣ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 03/05/2022 14:11
Γυναίκα καμωμένη από λάβα, μέσα στο κατακόκκινο βελούδο της είναι η Καραϊσκάκενα, της Σοφίας Καψούρου. Λόγια πυρακτωμένα από το στόμα μιας αμφιλεγόμενης και προκλητικής «Ροκ Αγίας» που μοιάζει με ετοιμοπόλεμη ύαινα στο κελί της. Ερωτευμένη με τον γιο της, τον Γιώργη της και το ποδόσφαιρο ...Αχ, αυτή η στρογγυλή θεά του γηπέδου! «Θρύλος», μέχρι το κόκκαλο.
Η Ζωή Διαμάντω Διμισκή δεν ανήκει σε κανέναν και πουθενά. Περήφανη, αθυρόστομη, αιχμηρή, αντισυμβατική, αιρετική, ερωτική, παθιασμένη, θυμάται τον μονάκριβό της και στάζει μέλι και φαρμάκι ταυτόχρονα. Μιλάει για εκείνον που η πατρίδα τον γέννησε και τον σκότωσε, γιατί η Ελλάδα είχε ανάγκη από έναν ήρωα σαν τον Καραϊσκάκη της.
Είναι η μάνα-καλόγρια, η μάνα-ερωμένη, η μάνα-φίλαθλος. Είναι η επανάσταση προσωποποιημένη. Η ζωή της, ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης. Αλλά γνωρίζει, από πρώτο χέρι, πώς να πολεμάει με νύχια και με δόντια, με πάθος και ψυχή. Όπως αγωνίστηκε η Ελλάδα τότε, όπως αγωνίζεται η Ελλάδα σήμερα. Ο Ολυμπιακός, όλη της η ζωή πλέον, της θυμίζει το καμάρι της. Το γήπεδο του Καραϊσκάκη έχει γίνει το δεύτερο σπίτι της. Και νιώθει υπερηφάνεια να βλέπει έντεκα γενναίους εφίππους να αγωνίζονται προς τιμήν του γιου της. Όπως τώρα, που παρακολουθεί στην τηλεόραση τον ποδοσφαιρικό αγώνα του Θρύλου της απέναντι στη Φενερμπαχτσέ. Και πορώνεται, σιχτιρίζει, εκστασιάζεται, αναπολεί, εύχεται να φέρουν ξανά τη νίκη, για τον Γιώργη της, για την Ελλάδα της.
Το κείμενο της Σοφίας Καψούρου ρηξικέλευθο, ευφυές με δραματικό λυρισμό και έντονη ποιητικότητα. Είναι από εκείνα τα έργα που τρέμεις μην εκραγούν στα χέρια σου από ομορφιά και ευαισθησία. Τολμά να ενώσει παρελθόν και παρόν, με ανατρεπτική διάθεση. Μία καλόγρια παρακολουθεί ποδοσφαιρικό αγώνα και συμπεριφέρεται σαν απλή φίλαθλος. Τι ουτοπία! Και πόσω μάλλον όταν η γυναίκα αυτή κατακλύζεται από στρόβιλο συναισθημάτων.
Η σκηνοθετική οπτική του Δημήτρη Καρατζιά, ανθρωποκεντρική, υποστηρίζει τον συναισθηματικό κόσμο της ηρωίδας, με ποικίλες εναλλαγές χιούμορ και συγκίνησης.
Ο Γιώργος Λιντζέρης εμπνέεται το λιτό σκηνικό της παράστασης από τον μοναστηριακό βίο, με δύο τεράστιες αγιογραφίες να δεσπόζουν δεξιά και αριστερά της σκηνής, έργα της Κικής Μαυρίδου, και καντήλια να αχνοφέγγουν. Εντυπωσιακό και επιβλητικό το πορφυρό ένδυμα της πρωταγωνίστριας από τον προαναφερθέντα, δια χειρός Παναγιώτας Τσομπανάκη (Ατελιέ Τσομπανάκη). Μοιάζει με πύρινη λαίλαπα έτοιμη να εκραγεί...
Η πρωτότυπη μουσική σύνθεση, του Μάνου Αντωνιάδη, με αναφορές τόσο στις βυζαντινές ψαλμωδίες όσο και στους σύγχρονους μυστικιστικούς ήχους, και οι υπαινικτικοί φωτισμοί, του Βαγγέλη Μούντριχα, βάζουν διακριτά τη σφραγίδα τους και «μεταφράζουν» άρτια το έργο.
Η Σοφία Καψούρου ενδύεται με ευθυβολία, γενναιότητα και σθένος την ηρωίδα της και μας εξιστορεί τον βίο και την πολιτεία μιας μητέρας που λάτρεψε τον γιο της, όσο καμία άλλη. Είναι μία περσόνα, εκρηκτική ψυχή τε και σώματι, ένα σύμβολο εθνικής αντίστασης με ελεύθερο και ατίθασο πνεύμα, κόντρα στα στερεότυπα της εποχής, οπλισμένη και η ίδια με ατσάλι για να επιζήσει σε μία κοινωνία σκληρή και δυστοπική. Μεστή η ερμηνεία της, αναδεικνύει τη σκηνική της αξιοσύνη μέσα στο πλούσιο υποκριτικό της κέντρο.
«ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΕΝΑ, Ο ΘΡΥΛΟΣ», ένα δυνατό θεατρικό προϊόν με παραστατικότητα, πάθος, τόλμη που αποζημιώνει τον θεατή, τόσο για τη σύλληψη της ευφάνταστης ιδέας όσο και για την άρτια υλοποίησή της.