«ΙΖΑΜΠΕΛ ΡΕΜΠΩ, Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΑΡΘΟΥΡΟΣ» ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Κυριακή, 15/10/2023 14:19
Μία ωδή στη δύναμη της αγάπης είναι η παράσταση «ΙΖΑΜΠΕΛ ΡΕΜΠΩ, Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΑΡΘΟΥΡΟΣ», σε κείμενο και μουσική της Ευσταθίας και σκηνοθεσία της Βίκυς Βολιώτη, η οποία και πρωταγωνιστεί.
«Καταραμένος» ποιητής, τυχοδιώκτης, ταξιδευτής κι ονειροπόλος. Ήρθε στον κόσμο στις 20 Οκτωβρίου του 1854 στην πληκτική πόλη Σαρλεβίλ των γαλλικών Αρδενών. Από εκείνη την εποχή αρχίζει ο «μύθος του Αρθούρου Ρεμπώ». Στο κολέγιο της μικρής πόλης, μυείται στον κόσμο της γνώσης και της ποίησης. Πίστευε στην ελευθερία και δήλωνε άθεος. Σταμάτησε να γράφει στα είκοσι. Πάντα αναζητούσε τη φυγή. Το όνειρο του ήταν να ταξιδέψει, να φύγει μακριά. Και το πραγματοποίησε. Αρχικά, εγκατέλειψε το σπίτι του για να πάει στο Παρίσι, όπου έζησε τον θυελλώδη έρωτά του με τον Βερλαίν, μεγάλο σκάνδαλο για την εποχή. Έζησε μια πολυτάραχη ζωή σε απίστευτα μέρη, κάνοντας απίθανα πράγματα. Ταξίδεψε στην Ολλανδία, Γερμανία, Αυστρία, Ιταλία, Ελβετία, Σουηδία, Ινδονησία, Αφρική, Αλεξάνδρεια, Κύπρο. Στη Λάρνακα δούλεψε σαν εργοδηγός σε λατομείο. Πήγε στη Σομαλία και ασχολήθηκε με το εμπόριο.
Όμως, κάποια στιγμή, τα πράγματα πάνε άσχημα λόγω πολιτικών αναταραχών και καταστρέφεται οικονομικά. Το 1891, κουρασμένος και αποκηρυγμένος, ένα απόβλητο της κοινωνίας, βλέπει την υγεία του να κλονίζεται. Προσβάλλεται από καρκίνο κι ακρωτηριάζεται στη Μασσαλία. Μοναδικό του στήριγμα, η μικρή του αδελφή, Ιζαμπέλ. Στις 10 Νοεμβρίου του 1891 συνάντησε το τέλος της επίγειας περιπέτειάς του, αφού έσβησε ήσυχα σε ηλικία, μόλις, 37 ετών.
Τα ποιήματά του χαρακτηρίστηκαν ως λογοτεχνικές ωρολογιακές βόμβες. Ή τον μισείς ή τον λατρεύεις. Για τον Αλμπέρ Καμύ ήταν «ο ποιητής της εξέγερσης και μάλιστα ο σημαντικότερος από όλους». Γάλλοι ομότεχνοί του τον αποκάλεσαν «Μεσσία». Δε δέχτηκε καμιά επιρροή και επηρέασε τους πάντες.
Το κείμενο της Ευσταθίας, ειλικρινές και μεστό, με αναφορές τόσο από την αλληλογραφία των δυο αδελφών, όσο κι από το βιβλίο της ίδιας της Ιζαμπέλ, ισορροπεί θαυμάσια στην κόψη μιας κραυγής για ελευθερία, δικαιοσύνη και ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Μοιραία, φωτίζει και τον ψυχικό κόσμο της αφανούς ηρωίδας, που πόνεσε πολύ, άντεξε, πάλεψε εξαιτίας της μεγάλης της αγάπης προς το πρόσωπό του. Και πήγε ένα βήμα παραπέρα, να τον αφουγκραστεί και να τον συγχωρήσει.
Η Βίκυ Βολιώτη, έξοχη συναισθηματικά, μπαίνει στο μεδούλι της Ιζαμπέλ Ρεμπώ και ξεδιπλώνει την ιστορία του αδελφού της μέσα από τα μάτια της. Είναι ο σιωπηλός στρατιώτης με μία και μόνο ιερή αποστολή. Να αποκαταστήσει το παρεξηγημένο όνομα του Αρθούρου και να κάνει το έργο του ξανά γνωστό. Με αγάπη και πίστη, καταφέρνει να πάει κόντρα στο κατεστημένο της εποχής και να νικήσει. Ο κόσμος της τέχνης της οφείλει πολλά.
Η σκηνοθεσία της Βολιώτη, χαμηλόφωνη, αναδεικνύει τις αρετές του κειμένου, αναδύοντας εικόνες και συναισθήματα. Εξαιρετικό και το κοστούμι της. Η πρωτότυπη μουσική της Ευσταθίας δένει στο σύνολο.
Η Ιζαμπέλ Ρεμπώ λέει στο τέλος «την αποστολή μου την εξετέλεσα και γι' αυτό είμαι περήφανη».