«ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΑ ΑΛΟΓΑ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 24/06/2022 15:04
Είναι λίγες οι φορές, ομολογώ, που μια παράσταση με κατακεραυνώνει από το πρώτο λεπτό και ψάχνω να βρω τα πατήματά μου, μόλις η αυλαία πέσει. Το «ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΑ ΑΛΟΓΑ» από την ομάδα «Εν δυνάμει», σε καλλιτεχνική διεύθυνση της Ελένης Δημοπούλου και σε σκηνοθεσία της Ελένης Ευθυμίου, καλπάζουν ελεύθερα με τέτοια ορμή και τόσο θάρρος, που δε σου επιτρέπουν να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους.
Μιλούν για τον έρωτα, τον αθώο, τον πλατωνικό, τον σαρκικό, τον παθιασμένο, τον πληρωμένο, τον καταστροφικό. Αυτό το εκρηκτικό «τακ» της καρδιάς που παραλύει κάθε ζωτικό όργανο. Που νιώθουμε θεοί και την ίδια ώρα πέφτουμε στα τάρταρα. Που το στομάχι μας δένεται κόμπος και το κορμί μας ηλεκτρίζεται σε κάθε άγγιγμα, σε κάθε φιλί, στη στιγμή της απόλυτης θέωσης. Όλοι αναζητούμε το άλλο μας μισό, όλοι έχουμε δικαίωμα στον έρωτα, η γενετήσια ορμή είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Όλα τα προαναφερθέντα θεωρούνται δεδομένα. Ισχύουν, όμως, στην περίπτωση ατόμων με σύνδρομο Down, ανθρώπων σε αμαξίδια, με κινητική ή άλλη αναπηρία;
Οι «Εν δυνάμει», ένα πολυπρόσωπο μωσαϊκό από αρτιμελείς ηθοποιούς και ηθοποιούς με αναπηρία, κραυγάζουν με παρρησία για όλα εκείνα τα ανείπωτα που η «φυσιολογική» κοινωνία κρύβει επιμελώς κάτω από το χαλάκι. Σαν ένας συγκλονιστικός χορός περιγράφει ηχηρά την πραγματικότητα, γύρω από την πλασματική αλήθεια του έρωτα, για τους πόθους, τις φαντασιώσεις και τα όνειρα, για τη μοναξιά και την απόρριψη, για την αποδοχή και την απογοήτευση. Γιατί ο δρόμος δεν είναι πάντα στρωμένος με ροδοπέταλα για όλους. Γιατί αντιμετωπίζονται από τον σύγχρονο «κανονικό» κοινωνικό ιστό ως «διαφορετικοί», ως «άλλοι», ως «φύρα», ενώ στην ουσία είναι άνθρωποι ισότιμοι. Γιατί διεκδικούν το δικαίωμα του έρωτα και της αγάπης που έχουν στερηθεί και διψούν τόσο. Γιατί προβάλουν με θάρρος τη γύμνια τους και μας προκαλούν να κοιτάξουμε τα κορμιά τους όχι με οίκτο, αλλά με ειλικρίνεια.
Η παράσταση, ρεαλιστική και αιχμηρή, χωρίς ίχνος διδακτισμού και επιβεβλημένης συγκινησιακής φόρτισης, είναι προϊόν έρευνας της ομάδας και εμπνευσμένη από αληθινές ιστορίες και προσωπικές μαρτυρίες. Μύχιες σκέψεις και κρυφά συναισθήματα, λόγια ανείπωτα και εικόνες ανοίκειες, σπάνε μεμιάς όλα τα ταμπού και τους κοινωνικούς φραγμούς, σκιαγραφώντας το πορτρέτο του «άλλου». Και αυτή η ασυγκράτητη αλήθεια εκρήγνυται, ταράζει, ταρακουνά, αφυπνίζει, πονάει.
Η σκηνοθέτις Ελένη Ευθυμίου πλάθει μοναδικά τους 27 ηθοποιούς της. Ένας παλλόμενος πίνακας ζωγραφικής καμωμένος με απλά, ωραία υλικά. Δεν υπάρχουν λόγια για να αποδοθεί το μεγαλείο ψυχής, η αρτιότητα, η τόλμη, η άριστη συνεργασία και χημεία μεταξύ όλων των ηθοποιών. Φαίνεται ξεκάθαρα η σκληρή δουλειά, η προσήλωση, το πάθος, η ορμή, η ανάγκη για δημιουργία, το θάρρος να τρέξουν σ΄ ένα λιβάδι γεμάτο εμπόδια, σαν ελεύθερα άλογα.
Το σκηνικό τοπίο (Ευαγγελία Κιρκινέ, Richard Anthony, Παναγιώτης Μακρής, Δημήτρης Κουρδής, Σοφία Πατσινακίδου), είναι απλό, λειτουργικό με ποιητικούς συμβολισμούς. Μία μηλιά στην αριστερή πλευρά της σκηνής με τους απαγορευμένους καρπούς, φέρνει στο νου το προπατορικό αμάρτημα. Και το νερό στη βάση του δέντρου, στοιχείο ζωής και εξαγνισμού. Στο βάθος, το υπνοδωμάτιο των φαντασιώσεων, των προσδοκιών, των πόθων. Και ένα τηλέφωνο να συνδέει σκέψεις και να συντρίβει όνειρα.
Τα σώματα πάλλονται παθιασμένα, ορμητικά, αχαλίνωτα στους ρυθμούς της μουσικής της Ελένης Ευθυμίου και του Οδυσσέα Γκάλλιου.
Ο Τάσος Παπαδόπουλος είναι υπεύθυνος για την εξαιρετική κίνηση της ομάδας.
Οι έντονοι, πολύχρωμοι φωτισμοί φέρουν την υπογραφή των Richard Anthony και Βαγγέλη Μαρούλη.
Το «ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΑ ΑΛΟΓΑ» είναι εμπειρία, κυριολεκτικά. Είναι από εκείνες τις παραστάσεις που οι λέξεις δεν αποτυπώνουν το θέαμα. Τα μάτια των θεατών δακρύζουν στο τέλος, όχι από λύπηση, αλλά λόγω της άγνοιας και της μη σωστής πληροφόρησης σχετικά με τις ζωτικές ανάγκες των ΑΜΕΑ. Η ψυχή διψάει, το σώμα, όμως, αντιστέκεται, η κοινωνία αντιστέκεται. Μήπως έχει έρθει, επιτέλους, η ώρα να πέσουν τα απόρθητα τείχη; Μόνο θαυμασμός και σεβασμός για τη δουλειά τους, τίποτα άλλο.