«CLOSER» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 18/01/2024 21:59
Το «Closer», του Άγγλου συγγραφέα Πάτρικ Μάρμπερ, μοιάζει με ψυχολογικό στριπτίζ σε έναν κόσμο εικόνων και καταναλωτισμού. Μιλά για τις δυσκολίες των ανθρώπινων σχέσεων, την αγάπη, τη συντροφικότητα, τη μοναξιά, την αυτοπραγμάτωση, την ανάγκη για διαφάνεια και αλήθεια.
Στον κόσμο του Μάρμπερ, οι σχέσεις είναι εφήμερες, παροδικές, αναλώσιμες και εκτυλίσσονται γοργά σαν ανώδυνες συνδιαλλαγές. Κούφια λόγια, προδοσίες, τσαχπινιά και χαρακτήρες από χαρτί. Η Άλις και ο Νταν, η Άννα και ο Λάρυ δείχνουν, φαινομενικά, ευτυχισμένοι αλλά είναι συναισθηματικά ανίκανοι να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον, να επικοινωνήσουν, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Και περιπλέκονται μεταξύ τους ερωτικά, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Πότε ο ένας από εδώ, πότε η άλλη από εκεί για να ξεγελάσουν τον έρωτα, άλλα πάντα καταλήγουν είτε πληγωμένοι είτε κενοί. Οι σχέσεις τους χτίζονται και γκρεμίζονται εν ριπή οφθαλμού. Το θερμό πάθος μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Ο ρομαντικός έρωτας σκάει σαν φούσκα. Όποτε επιχειρούν να πουν την αλήθεια, οι σχέσεις τους ναυαγούν. Η δυνατότητα να έρθουν κοντά, παραμένει, τελικά, ένα άπιαστο όνειρο.
Κάθε φορά που οι «ελαττωματικοί» αυτοί χαρακτήρες ενώνονται, χωρίζουν, ξαναενώνονται, ξαναχωρίζουν, πρέπει ο θεατής να ενεργοποιήσει την φαντασία του για να γεμίσει τα κενά που μεσολοβούν χρονικά ανάμεσα στις σκηνές. Δεν υπάρχει χτίσιμο, δεν υπάρχει αιτιολογία, τα γεγονότα απλώς συμβαίνουν. Η σταθερότητα είναι άγνωστη λέξη για τους ήρωες. Περιφέρονται από τη μία σχέση στην άλλη σαν φτερά στον άνεμο από εγωισμό, από ναρκισσισμό. Για να ικανοποιήσουν το είναι τους σε σχέσεις fast food. H σκηνή του σεξ «στα τυφλά» μέσω internet είναι απολαυστική. Ωστόσο, δεν καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο, ακριβώς, ο Νταν υποκρίνεται, ότι είναι η Άννα, ούτε γιατί χρησιμοποιεί το όνομά της. Όπως επίσης, δε συνάδει η αντίδραση της πραγματικής Άννας στο ενυδρείο, όταν ο Λάρυ, ένας παντελώς άγνωστος για εκείνην, της μιλάει χυδαία.
Πολλές οι απορίες, πολλά τα δραματουργικά κενά. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν επί μέρους αρετές, που δεν αλλάζουν, όμως, τη συνολική εικόνα. Ο Δημήτρης Αγιοπετρίτης – Μπογδάνος κούρδισε κινηματογραφικά την παράσταση στους στακάτους ρυθμούς των σκηνών με το εύχρηστο σκηνικό της Λίνας Πηγαδιώτη, φωτισμένο ενδεικτικά από τον Σάκη Μπιρμπίλη και με τα όμορφα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα. Στα συν, οι εξαιρετικές νοσταλγικές μουσικές διασκευές της Δανάης Νίλσεν.
Το κουαρτέτο των ηθοποιών– Μιχάλης Λεβεντογιάννης, Βίκυ Παπαδοπούλου, Ναταλία Σουίφτ και Σπύρος Σταμούλης-τέσσερις ομορφιές με γκελ στο νεανικό κοινό λόγω τηλεοπτικής δημοφιλίας, βάζουν τα δυνατά τους, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, για να σκιαγραφήσουν τους χάρτινους ήρωες. Λίγο πιο πάνω για μένα, η Ναταλία Σουίφτ στον ρόλο της αχαρτογράφητης στριπτιζέζ Άλις.
Ζούμε όπως ονειρευόμαστε, ολομόναχοι. Το «CLOSER» μας πλησίασε αλλά μας προσπέρασε αδιάφορα.