ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΕ
- Ημερομηνία: Σάββατο, 26/05/2018 19:00
Υπάρχουν κάποιες αστραπιαίες στιγμές αποσταθεροποίησης, που φοβάμαι πολύ. Εκείνα τα κλάσματα δευτερολέπτου, που το πάτωμα μαλακώνει ξαφνικά κι ο αέρας γίνεται από σίδερο και δεν εισπνέεται.
Όταν δηλαδή, ανεβαίνει μια στάθμη νερού, με κέντρο το κεφάλι σου,διάμετρο ένα μέτρο και φτάνει στα ρουθούνια. Και μπαίνει μέσα.
Είναι στιγμές που βεβαιώνεσαι πως είσαι συγγενής εξ αίματος και απελπισίας, με τον Περικλή Γιαννόπουλο, τον Καρυωτάκη, τον Λαπαθιώτη, τον Χαλεπά, τον Άσιμο, την Πολυδούρη, την Γώγου, τον Ρώμο Φιλύρα, την Νταντωνάκη, την Λασκαρίδου, τον Μιχαήλ Μητσάκη, τον Βαμβακάρη..
Κάποιες τέτοιες φλέβες τρέλλας κι απόγνωσης, με ενώνουν επικίνδυνα μαζί τους.
Όλο και πιο ξένη και θυμωμένη νιώθω, στην πόλη και στη "χώρα του -πιο- ποτέ", από ποτέ.
Άγνωστοι άνθρωποι κατοικούν, άγνωστη γλώσσα χρησιμοποιούν, κάπως περίεργα "επικοινωνούν" κι εγώ μια ξένη, μια παράταιρη, ασυνδύαστη, αταίριαστη.
Όλο φοβούνται για πόλεμο. Μα ο πόλεμος μαίνεται! Εντός κι εκτός των συνόρων του εαυτού μας.
Όλο φοβούνται μη χάσουν τις περιουσίες τους. Μα είμαστε ήδη ζητιάνοι.
Φοβούνται τους βαρβάρους. Αφού εμείς, είμαστε αυτοί.
Μου είχε φανεί τόσο παράξενη, στο Γυμνάσιο, η ρήση του Θουκυδίδη: "Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν" .
Τώρα όμως καταλαβαίνω, τώρα που χοροπηδάμε στα κενά αέρος, που γίναμε κανίβαλοι, που ρίχνουμε και μπουνιές -άμα λάχει- σε ηλικιωμένους, που βασανίζουμε ζώα, που κωλοτριβόμαστε στην τηλεόραση και πληρωνόμαστε για ένα γλωσσόφιλο σε απευθείας σύνδεση, που συνηθίσαμε σε μια αλαμπουρνέζικη γλώσσα.
Τριγύρω στήνονται σκηνικά, από ό, τι χειρότερο περίσσεψε στις αποθήκες. Επιστρατεύονται οι φθηνότεροι και γελοιοδέστεροι κομπάρσοι.
Ξένη εδώ και περιττή, μελετάω τρόπους απόδρασης .
Τελικά ποιος είναι ο πιο ηρωικός ή έστω πιο κινηματογραφικός τρόπος, λες;
Με άλογο στον Σκαραμαγκά, Περικλή ή με περίστροφο στην Πρέβεζα, Κώστα;
Real news 27/5/2018