ΧΑΡΗΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ: ΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 11/05/2016 12:24
Αν ρωτήσεις έναν άνθρωπο «τι κάνεις», θα σου απαντήσει «καλά είμαι». Αν κάνεις όμως, σε έναν ηθοποιό την ίδια ερώτηση, θα ξεκινήσει λέγοντας σου πού παίζει (ή πως αυτή την περίοδο ξεκουράζεται)… Για τις παραστάσεις ζούμε οι περισσότεροι… Και οι πιο πολλοί από εμάς ούτε οικογένεια έχουν, ούτε σταθερές σχέσεις. Επενδύουμε στους ρόλους μας και πορευόμαστε μαζί τους… Αν ρωτήσεις έναν ηθοποιό ποιος είναι ο αγαπημένος του ρόλος, θα δυσκολευτεί να σου απαντήσει και μπορεί να σου μιλήσει για περισσότερους από έναν, λες και είναι παιδιά του… "Και τα παιδιά είναι παιδιά"…
Ακόμα και το να μιλήσεις για την πρώτη σου σκηνική εμπειρία, δεν είναι εύκολο να καταλήξεις στο ποια ήταν… Ήταν τότε που μαθητής δημοτικού δοκίμασα τις αντοχές μου και την αγάπη μου για το θέατρο, στο θεατράκι της Ρεματιάς «ερμηνεύοντας» τον Μαρούφ στον «Οδυσσεβάχ» της Ξένιας Καλογεροπούλου; Μάλλον όχι, γιατί τότε δεν είχα ιδέα πώς ερμηνεύεις έναν ρόλο. Και ας ήταν η στιγμή εκείνη που αποφάσισα πως αυτό θα κάνω στην ζωή μου… Και το έκανα…
Μήπως ήταν στα 16 μου το 1990, όταν ο Νίκος Βασταρδής μού έδωσε ένα «ρολάκι», τον Ντόναλμπεϊν και εγώ οχυρωμένος από άγνοια κινδύνου, βγήκα με την βραχνοπαιδίστικη φωνή μου, μπροστά σε κοινό που πλήρωσε εισιτήριο, να δείξω την δουλειά και την αυθάδειά μου; Τι βραδιά και εκείνη… Το χειροκρότημα μπροστά στη θέα του παιδιού! Πώς δεν λύγισαν τα πόδια μου; (Σε ευχαριστώ, Νίκο και Ζωζώ, όπου και αν είστε)
Και τα πρώτα μου χρήματα μετά την παράσταση! Δεν ήξερα τι να κάνω τόσα χρήματα! Όμως όχι! Δεν ήμουν επαγγελματίας ηθοποιός και όσο και αν αγαπάω εκείνη την βραδιά, όσο και αν δεν θα ξεχάσω τον χτύπο της καρδιάς μου, δεν μπορώ να πω πως εκείνη ήταν η πρώτη μου σκηνική εμπειρία ως επαγγελματίας ηθοποιός…
Πάμε λοιπόν, λίγα χρόνια μετά, στο δεύτερο έτος του Θεάτρου Τέχνης, όταν με φώναξε ο δάσκαλός μου, ο Μίμης Κουγιουμτζής, να μου δώσει θέση στον χορό του «Πλούτου», στην περιοδεία εκείνη… Παράσταση μαγεία… Μουσική Λεοντής, κουστούμια Μυταράς, Ηθοποιοί που τους κοιτάζαμε με δέος! Και εμείς εκεί να στήνουμε, να ξεστήνουμε, να κλείνουν οι φωνές μας, να χαιρόμαστε με την κάθε ατάκα, με την κάθε πιάτσα… Όμως ακόμα δεν είμαστε ηθοποιοί! Μαθητές είμαστε…
Πάμε λοιπόν στην πρώτη παράσταση, ως επαγγελματίας! Τότε που η αγωνία είναι η αγωνία του επαγγελματία, του ανθρώπου που αναλαμβάνει την ευθύνη να γίνει φορέας συναισθημάτων, να συγκινήσει και να διεκδικήσει μια θέση στον χώρο, μια θέση στην αιωνιότητά του…
1996: «Φιλουμένα Μαρτουράνο» του Εντουάρντο ντε Φιλίπο σε σκηνοθεσία και μετάφραση του Γιάννη Διαμαντόπουλου. Μαζί με τον κολλητό μου από το Θέατρο Τέχνης, Σπύρο Τσεκούρα. (Μας είχε τσιμπήσει από την πρώτη μας οντισιόν, η Νανά Νικολάου ως καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Ρόδου). Πρωταγωνίστρια, ένας Θρύλος! Και στην σκηνή και στο ήθος: Μάρθα Βούρτση. Μας φέρθηκε όπως πρέπει να φέρετε η μοίρα και ο άνθρωπος σε παιδιά που τολμούσαν τα πρώτα τους βήματα. Εκεί, στην Ρόδο, σε έναν δύσκολο χειμώνα με αποκλεισμό στο νησί, με συγκρούσεις, φιλίες που άντεξαν στον χρόνο… Θυμάμαι πως είχα τρομάξει με τις ιστορίες συναδέλφων που γύριζαν από την μια πόλη στην άλλη, μακριά από την Αθήνα! Και αν δεν τα καταφέρω; Αν δεν κάνω οικογένεια; Αν μείνω μόνος! Αν μείνω άνεργος… Το βράδυ όμως πάνω στην σκηνή, τα ξεχνούσα όλα! Όλα εκτός από το κείμενο! Κάθε μέρα επανάληψη μην ξεχάσω καμιά ατάκα και δω την απογοήτευση στο μάτι συναδέλφου…
Αυτή ήταν η πρώτη μου σκηνική εμπειρία ως ηθοποιός! Και έχω κρατήσει μέσα μου όλες τις λεπτομέρειες, τα γέλια, την μοναξιά, την παρέα, την κριτική, την αυτοκριτική… Ωραίες αναμνήσεις…
ΧΑΡΗΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ