ΤΡΙΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ. ΔΩΣΕ ΦΩΤΑ! ΞΕΚΙΝΑΜΕ (Β' ΜΕΡΟΣ!)
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 22/06/2018 10:59
Συνεχίζοντας τη μικρή αναφορά στα του θεάτρου, ας συνδέσουμε το νήμα επιστρέφοντας στο κέντρο το αστικό και τα θέατρά του. Στα θέατρα που σέβονταν τους σοβαρούς στόχους της ύπαρξης και της λειτουργίας τους, αλλά και σε εκείνα που είχαν στόχο το ταμείο, τη μεγάλη προσέλευση κοινού, τη διασκέδαση με τους αστικούς ή μικροαστικούς όρους.......
Το αστικό, ή το ελεύθερο, ή το εμπορικό θέατρο, ήταν και είναι ο τομέας που συντηρεί και διαδίδει και υπηρετεί την τέχνη του θεάτρου στα μεγάλα αστικά κέντρα και φυσικά στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη, πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα αντιστοίχως. Στις δυο αυτές μεγάλες πόλεις λειτουργούν και οι κρατικές σκηνές, όπως επίσης σε κάποιες πρωτεύουσες νομών λειτουργούν τα ΔΗΠΕΘΕ.
Στο σημείωμα όμως που «τρέχει», θα σταθούμε στο ελεύθερο – εμπορικό, και στο ελεύθερο – επιχορηγούμενο θέατρο. Το αστικό δηλαδή, όσο και αν ο όρος αστικό, ενδέχεται να είναι παρεξηγήσιμος από σοσιαλίζουσες, ή αριστερίζουσες προκαταλήψεις.
Κακά τα ψέματα ο παλμός της θεατρικής ζωής, στη λειτουργία των θεάτρων που εδρεύει στις πόλεις με τις πολλές θεατρικές σκηνές, εντοπίζεται. Μέσα απ’ αυτά τα θέατρα καθορίζεται η όποια ανάλυση και κατανόηση, περί του που πηγαίνουν τα πράγματα πολιτιστικά.
Κι αυτό συμβαίνει γιατί οι επιλογές των θεατρικών έργων που θα ανεβάσουν τα αστικά θέατρα, στα οποία συμπεριλαμβάνονται και οι σκηνές των θεάτρων που πρωτοπορούν, πειραματίζονται, έχουν καλλιτεχνικό όραμα πέραν του ταμείου και την παρουσίαση έργων προς τέρψη και χώνεψη.
Κι έχει συμβεί επανειλημμένα όταν στις σκηνές έρευνας και σοβαρής καλλιτεχνικής πρότασης κάνει επιτυχία το σημαντικό και το καινούριο, επηρεάζονται οι επιλογές σε όλη την θεατρική «πιάτσα», ασχέτως αν η θεατρική πιάτσα πάντα στοχεύει στη μεγάλη λαϊκά εύπεπτη και ασήμαντη σε περιεχόμενο επιτυχία. Βλέπετε το μεγάλο κοινό είναι και ήταν μανιώδης θιασώτης του – δεν θα γράψω ελαφρού θεάματος – αλλά του όσο το δυνατόν κενού περιεχομένου θεάματος. Και που γι’ αυτή την τάση, του μεγάλου κοινού, έχουν ευθύνες άλλοι, αλλά και το ίδιο, που αφήνεται να παρασύρεται στο φτηνό θέαμα.
Περίεργα πως, η ανάλυση του θέματος με παρασύρει σε φλυαρία επεξηγηματική που όμως τη θεωρώ καίρια για να κατανοήσουμε τα πράγματα. Στους υπεύθυνους για την αποχαύνωση του κοινού λοιπόν θα συμπεριλάβω και τους κομματικούς μηχανισμούς. Και θα τολμήσω να χρεώσω ευθύνες στους λεγόμενους προοδευτικούς και αριστερούς κομματικούς μηχανισμούς. Η δεξιάς πτέρυγας πολιτιστική οπτική ήταν πάντα δεδομένη και κατά ένα περίεργο τρόπο οι επιλογές των χαρακτηρισμένων συντηρητικών θιάσων, συντηρητικών προδιαγραφών θιασαρχών και παραγωγών, ήταν εκείνη που ανέβαζε πάντα έργα κλασικά, ακόμα και της θεματογραφίας του μπουλβάρ.
Η αριστερά όμως, έχριζε, λαϊκά είδωλα με φτηνές και πολλές φορές χυδαίες επιλογές, σε τεράστιους πόλους έλξης και αποχαύνωσης. Δεν θα αναφέρω ονόματα, τα ξέρουν όσοι χρειάζεται, τα ξέρει και η ιστορία του θεάτρου. Δυστυχώς, αλλά το μυαλό του νεοέλληνα το άδειασαν, γεμίζοντας το δικό τους πορτοφόλι, πουλώντας αριστεροσύνη και προοδευτισμό αρκετοί και ένδοξοι καπάτσοι.
Γυρνώντας όμως στην καθεαυτή λειτουργία του θεάτρου, για την επίτευξή της χρειάζονται: Ο λόγος, δηλαδή το έργο που θα γράψει ο συγγραφέας. Οι ηθοποιοί με προεξάρχοντες τους πρωταγωνιστές που θα διαλέξουν το έργο κι εν συνεχεία θα ερμηνεύσουν τους ρόλους. Ο σκηνοθέτης που θα διδάξει και θα καθοδηγήσει το σύνολο των ηθοποιών.
Και βέβαια σήμερα, αλλά κακά τα ψέματα από πάντα, ο παραγωγός, δηλαδή ο χρηματοδότης που θα καλύψει τα έξοδα της θεατρικής στέγης και το κοστολόγιο των μισθών, των φόρων, των ασφαλιστικών υποχρεώσεων, του καλλιτεχνικού, του τεχνικού και του λειτουργικού προσωπικού...
Κι εδώ μικρή ανάσχεση, για να επιστρέψουμε σύντομα με τη συνέχεια επί του θέματος σύντομα και υπεύθυνα....