ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΣΤΕΝΕΥΕΙ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 01/02/2016 15:34
Εδώ και μέρες σκέφτομαι, γράφω και σβήνω για όλα αυτά, ξέρετε που συμβαίνουν γύρω μας και πρέπει να παίρνουμε θέση, γιατί αν δεν παίρνουμε είμαστε νεκροί - μετά συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη θέση από αυτήν που παίρνουμε ήδη, όσοι επιμένουμε να κάνουμε αυτήν τη δουλειά - στις συνθήκες που δουλεύουμε, συχνά απλήρωτοι, συχνά σε παγωμένες αίθουσες, συχνά χωρίς επικοινωνία, συχνά χωρίς ανταπόκριση από τα μέσα, συχνά μόνοι μας, συχνά με το όνειρό μας να στενεύει όλο και περισσότερο, για να χωράει στο μικρόκοσμο που φτιάξαμε για να υπάρχουμε δημιουργικά - δεν ξέρω τι επανάσταση πρέπει να ξεσηκώσουμε για να αλλάξει όλο αυτό, κανένας δεν μπορεί να μας φιμώσει και η απόδειξη είναι ότι μακριά από τους μεγάλους θεσμούς και την κάθε είδους εύνοια, υπάρχουμε, δημιουργούμε, προχωράμε μπροστά ο καθένας με τον τρόπο του και όσους καταφέρνει να πάρει μαζί του - τα νερά είναι από χρόνια θολά και τα ψάρια έμαθαν να κολυμπάνε με άλλα αισθητήρια όργανα, πιο ουσιαστικά, πιο απαραίτητα για τη ζωή, γιατί χωρίς αυτά θα βουλιάξουν στην άβυσσο - κάθε άνθρωπος του θεάτρου να ξέρετε, ότι δίνει καθημερινά τον αγώνα του για να μπορέσει να προσφέρει με τα δικά του κριτήρια, το έργο του στον κόσμο - αν συνειδητοποιήσουμε ότι τη στιγμή που οι προβολείς είναι στραμμένοι στις υπερπαραγωγές, ταυτόχρονα οι σκοτεινές αίθουσες καταθέτουν καθημερινά την καρδιά, την ψυχή και το ταλέντο τους, με φοβερή ευθύνη, ικανότητα, αγάπη και πολύ συχνά φοβερό ρίσκο - και κανένας δε θα φιμώσει ποτέ αυτές τις φωνές - όλα τα άλλα είναι αποφάσεις που θίγουν αυτούς και μόνο που τις παίρνουν, καθαρά, χωρίς να υποτιμάω το κίνητρο και το τίμημα - αλλά αποφάσεις - μακάρι να είμαστε υγιείς και να συνεχίσουμε να διεκδικούμε την ελευθερία του λόγου μας γιατί από όσο φαίνεται τίποτα δε θεωρείται δεδομένο σε αυτόν τον τόπο, τίποτα.
Χάρης Αττώνης