ΤΟ 'ΜΑΚΡΥ ΤΑΞΙΔΙ' ΓΙΑ ΤΗ ΤΖΕΣΙΚΑ ΣΤΗΝ Ν.Υ.
- Ημερομηνία: Σάββατο, 28/05/2016 15:59
Αεροδρόμιο του Μονάχου. Μια ματιά γύρω και όλος ο θυμός για τους Γερμανούς, που μας καταπιέζουν, διαλύεται στα εξ ων συνετέθη.
Μοιάζει να είμαι σε έναν αποστειρωμένο διαστημικό σταθμό, κάπου στο σύμπαν.
Όλα κάτασπρα, ούτε ένα σκουπίδι. Κάποια στιγμή, σηκώνω το κεφάλι μου, να κοιτάξω τι υπάρχει, ως ταβάνι. Εκατοντάδες μέτρα ψηλά, με καλωσορίζουν υπέροχα led μπλε φωτάκια και στο πλάι, εκατοντάδες καλογυαλισμένα τζάμια, χωρίς ούτε ένα αποτύπωμα σταγόνας βροχής !
Βγαίνω από τις τουαλέτες και πέφτει το μάτι μου σε μια οθόνη, που κάτι ρωτάει: 1. Ελλείψεις. 2. Καθαριότητα. 3. Κακή μυρωδιά.
Εντυπωσιάζομαι και πατάω το τελευταίο. Συγχωρώ άλλη μια φορά, τους Γερμανούς και πετάω για Ν. Υόρκη, την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Φτάνω στο αεροδρόμιο JFK και με την πρώτη ματιά καταλαβαίνω πως κι εγώ επίσης, δεν θα κοιμηθώ ποτέ.
Το λιγότερο, 500 άνθρωποι, στον έλεγχο διαβατηρίων. Θέλω να κάνω μεταβολή και να γυρίσω στο Μόναχο, αλλά σκέφτομαι το Μπρόντγουαιη και κρατιέμαι. Η καθαριότητα μπορεί να περιμένει.
Αν ζούσε ο αείμνηστος Τζων Φιτζέραλντ Κέννεντυ, θα είχε σίγουρα απαγορεύσει να εκτίθεται το όνομά του σε τέτοια αφροντισιά.
Ρωτώντας ένα ταξιτζή, για το θέμα του παρατημένου αεροδρομίου, μου απαντά πως ο Δήμος της Νέας Υόρκης δεν έχει χρήματα να διαθέσει για ανακαίνιση! Και όλα αυτά, στον προθάλαμο της περίφημης πόλης.
500 κουρασμένοι άνθρωποι στην αναμονή. Ήγουν τουλάχιστον μιάμιση ώρα όρθια, μετά από 13 ώρες ταξίδι με τη στάση στο Μόναχο.
Κάνω υπομονή και προχωράω με τις χελώνες. Μετά από μισή ώρα, καταλαβαίνω πως το επίσημο έγγραφο που σου δίνουν οι Αμερικανοί να συμπληρώσεις, πριν μπεις στη χώρα τους και το οποίο είχα συμπληρώσει με μεγάλη προσοχή, για να μη κάνω μουτζούρες, το είχα παρατήσει στο αεροπλάνο απρόσεχτη, από τη χαρά μου που προσγειώθηκα επιτέλους.
Περνάω κάτω από τα λάστιχα που προσδιορίζουν τους διαδρόμους και βρίσκω μια μαυρούκα Αμερικανίδα, όργανο της πολιτείας της Νέας Υόρκης. Με άψογα Αγγλικά και ευγενικό χαμόγελο, την παρακαλώ να μου δώσει ένα από αυτά τα χαρτιά, που τα προηγούμενα χρόνια περίμεναν τους επισκέπτες παντού, με μολυβάκια προς συμπλήρωση, για τους ξεχασιάρηδες. Με απόλυτα απαξιωτικό ύφος, αλλά και ολίγον σαδιστικό, μου απαντά. «Περίμενε εκεί τον πράκτορα σου.» Κοιτάζω γύρω μου, το χάος. Που εκεί; Λέω: «Δεν έχω πράκτορα.» Λέει: «Να μη το ξέχναγες», μου γυρίζει τη πλάτη και φεύγει!
Μετά από δέκα λεπτά ορθοστασίας και χωρίς να βρίσκω κανέναν να αποταθώ, την ξαναπλησιάζω και της λέω: «Δε μπορείτε να με βοηθήσετε;»
Σχεδόν γαυγίζοντας, μου λέει να περιμένω. Να περιμένω τι; Τελικά μετά από ώρα, σε μια αίθουσα με τόσους κουρασμένους ανθρώπους, που την κούραση τους, μαζί με τη δική μου την αισθάνομαι να διαχέεται στον χώρο γύρω μου και μέσα μου, βρίσκω έναν άντρα συνάδελφό της και με συγκρατημένη απελπισία, τον παρακαλώ να μου δώσει ένα χαρτί να συμπληρώσω. Φωνάζει έναν άλλο υπάλληλο, που βγάζει από την τσέπη του ένα και μου το δίνει!
Τόσο απλό ήταν. Ξεφυσάω , συμπληρώνω και περιμένω.
Είμαι η τελευταία πια, στην ατελείωτη ουρά των Κινέζων και των άλλων επισκεπτών. Περνάνε τρία τέταρτα και υπολογίζω το λιγότερο άλλα τρία ορθοστασίας, μέχρι να με παραλάβει ένας αυστηρός αστυνομικός, να με περάσει από γενεές δεκατέσσερεις, να με ξεψαχνίσει, να ελέγξει την ίριδα του ματιού μου, πριν μου δώσει την άδεια να περάσω από τα διαβατήρια.
Και έτσι όπως στέκομαι υπομονετικά, έρχεται ο από μηχανής Θεός. Ένας αστυνομικός, απροσδιορίστου εθνικότητας, μου κάνει νόημα να βγω από τη σειρά. Μου ανοίγει ευγενικά τα λάστιχα που μας χωρίζουν και μου ζητάει το διαβατήριό μου. Του το δίνω, χωρίς να ρωτήσω τίποτα, μη ξέροντας τι με περιμένει. Πετάει το χαρτί, που με τόσο κόπο είχα συμπληρώσει και πηγαίνει σε ένα μηχάνημα, περνάει το διαβατήριο μου, φωτογραφίζει την ίριδα του ματιού μου και εμένα και με οδηγεί σε μια άλλη έξοδο!
Το μέλλον διαγράφεται καλύτερο. Τον ευχαριστώ από καρδιάς, αναφερόμενη στην σπάνια, για τα δεδομένα, καλοσύνη του. Μου χαμογελά με ένα ήρεμο βαθύ χαμόγελο, γνώστης του δώρου που μου έκανε. Όση ώρα ήμουν εκεί, κανείς άλλος δεν έτυχε τέτοιου δώρου. Ύστερα, θυμήθηκα την τελευταία φορά, που έφτασα στην Νέα Υόρκη με το γιό μου, που έχει Αμερικάνικο διαβατήριο, Αυτός σε άλλη έξοδο από τους πολλούς. Εμένα με περνάνε από εξονυχιστικό έλεγχο, χωρίς χαμόγελα, για ίριδα και δακτυλικά αποτυπώματα και τελικά μου κάνουν τη χάρη να με περάσουν. Ανοίγουν το διαβατήριο του γιού μου, το σκανάρουν και του λένε με χαμόγελο, που αντανακλούσε όλο τον περήφανο ρατσισμό τους:
"Welcome to your country sir!”
Μου ήρθε να τους πω, κάτι ακατάλληλο ελληνοπρεπές για το country τους, αλλά κρατήθηκα. Το Μπρόντγουαιη με περίμενε!
.......................
"Μακρύ ταξίδι της ημέρας, μέσα στη νύχτα"
«Κανείς από μας, δεν είναι υπεύθυνος για τις τραγωδίες που μας φορτώνει η ζωή. Έρχονται πριν καν το καταλάβουμε και όταν η μοίρα απλώσει τα πλοκάμια της επάνω μας, μας σπρώχνει να κάνουμε κι εμείς με τη σειρά μας πράξεις που δε θέλουμε. Κάποια στιγμή η απόσταση ανάμεσα σε μας και αυτό που θα θέλαμε να είμαστε μεγαλώνει τόσο που χάνουμε τον πραγματικό μας εαυτό για πάντα.»
Ευγένιος Ο Νήλ.
Πριν κάποιες δεκαετίες, είχα την τύχη να παρακολουθήσω την Κατίνα Παξινού και τον Αλέξη Μινωτή, να παίζουν αυτήν την παράσταση.
Το 1987 παρακολούθησα στο Λονδίνο, τον Τζακ Λέμμον να παίζει την ίδια παράσταση, με τον Κέβιν Σπέϊσυ να ερμηνεύει έναν από τους γιούς του. Δεν θυμάμαι ποια έπαιζε δίπλα στον Τζάκ Λέμμον, αυτός πάντως, ήταν σαρωτικός.
Τώρα είδα την Jessica Lange και τον Gabriel Byrne, στους δύσκολους αυτούς ρόλους. Ένα παίξιμο αληθινό σα χάδι, τίποτα το υπερβολικό, τίποτα να περισσεύει. Οι ρόλοι τόσο δύσκολοι και τόσο καταθλιπτικοί, που όταν βγήκαν να υποκλιθούν, έλεγα πως η ατμόσφαιρα που βιώσαμε σαν θεατές θα παρέμενε μαζί τους και στην υπόκλιση .
Λάθος! Χαμογελούσαν σαν να έπαιζαν κωμωδία και όχι τραγωδία, τις προηγούμενες 4 ώρες.
Μεγάλο μάθημα για εμάς, που αν καταφέρουμε να φέρουμε εις πέρας ένα τέτοιο έργο, θεωρούμε υποχρέωση μας να το δείξουμε και στην υπόκλιση, για να εμπεδώσουν οι θεατές, ότι δώσαμε το είναι μας.
Η σοβαροφάνεια, δεν είναι χαρακτηριστικό των μεγάλων ηθοποιών, ως φαίνεται.
Ίσως πιο πολλά θα δίναμε στους θεατές, αν τους γλιτώναμε από την επίδειξη του.. βάρους της ερμηνείας μας.