ΤΟ ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 25/11/2019 01:02
Στους καιρούς του λήθαργου και της ναυτίας, το να επιστρέφει κανείς στον Βάρναλη, είναι όχι μόνο αφυπνιστικό, αλλά και ιαματικό.
Θυμηθείτε τις επίκαιρες, όσο ποτέ, σκέψεις του για το πνεύμα και τον πολιτισμό:
«Μου είχε περάσει η μυστικόπαθης πίστη μου στην ηγεμονία του πνεύματος απάνου στη ζωή. Μου φαινότανε κωμικό να μιλούνε για πολιτισμό, όταν η τύχη του βρίσκεται στα χέρια των μεγάλων ληστών της γης και μπορούνε να τον καταστρέφουνε, όποτε τους καπνίσει. Θεωρούσα πως είναι έσχατη αναδρία του πνεύματος, να θέλει να στέκει απάνου από τους ποταμούς των αιμάτων, διατηρώντας άγγιχτη από το βούρκο τους τη θεϊκιά του ουσία. (…), πίστευα ότι ο Λόγος, αν δεν μπορεί να μεταμορφώσει τον κόσμο, όπως είναι θεμελιωμένος στην αδικία, όμως μπορεί να ξυπνήσει τις συνειδήσεις των σκλάβων, ν’ ανοίξει ένα φωτεινό ρήγμα στο ατράνταχτο μέτωπο της ψευτιάς και να ετοιμάσει το έδαφος για τη Μεγάλη Πράξη, για την ημέρα της Κρίσεως».
Κι όταν το σκεφτούμε αυτό, να τον θυμηθούμε να στηρίζει τον Μενέλαο Λουντέμη, στο στρατοδικείο, που όταν τον πίεζαν να αποκηρύξει τις ιδέες του για να γλυτώσει τα ξερονήσια, έλεγε: «Ο άνθρωπος έκανε κάτι εκατομμύρια χρόνια για να σταθεί στα δυο του πόδια. Δεν τον ξαναγυρνάω εγώ στα τέσσερα»! Και μετά, να κατακεραυνώνει με τα γραφτά του, τη γλίτσα του δημοσιογραφικού σιναφιού, που γλύφει την εξουσία : «Και συ, πρόστυχη πένα και ψοφίμι, του βούρκου, λιβανίζεις την μπόχα!».
Για το τέλος, κρατήστε μόνο έναν -επίσης επίκαιρο και σοφό- στίχο του: «Αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς»
REAL NEWS 24/11/2019