ΤΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΘΕΛΟΥΜΕ; ΧΡΗΜΑΤΟΚΕΝΤΡΙΚΗ Ή ΑΝΘΡΩΠΟΚΕΝΤΡΙΚΗ;
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 04/11/2015 16:25
Η Σταυρούλα Γκιόκα συμμετέχει στη παράσταση MR KOLPERT του Νταβίντ Γκίζελμαν που παρουσιάζεται στο Vault σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λάσκαρη, μια μαύρη κωμωδία που ακροβατεί ανάμεσα στο παράλογο, τον Χίτσκοκ, μέχρι και τον Ταραντίνο.
- Φέτος συμμετέχεις στον MR KOLPERT.... Mια πολύ ιδιαίτερη κωμωδία που "παντρεύει" πολλά είδη θεάτρου..
Πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία με αρκετές δόσεις από θέατρο του παραλόγου, στοιχεία από τις ταινίες μυστηρίου του Χίτσκοκ και εικόνες από σκηνές που παραπέμπουν στον Ταραντίνο. Ακούγεται παράξενο το πάντρεμα αυτών των ετερόκλητων στοιχείων κι όμως διαβάζοντας το κείμενο του Γκίζελμαν διαπιστώνεις ότι συνυπάρχουν αρμονικά. Βέβαια εκεί, έγκειται για μένα και η δυσκολία του έργου. Πώς δηλαδή, θα καταφέρεις να φωτίσεις επί σκηνής τρεις διαφορετικές φαινομενικά αισθητικές. Θεωρώ όμως ότι μετά από πολλές αναλύσεις και δοκιμές κατά τη διάρκεια των προβών, έχουμε καταφέρει να φτάσουμε στο δικό μας τουλάχιστον επιθυμητό αποτέλεσμα.
- Εσύ ερμηνεύεις τη Σάρα...
Η Σάρα Ντρέερ είναι μία γυναίκα η οποία συζεί με τον σύντροφό της Ράλφ και καλούν στο σπίτι τους για να διασκεδάσουν το βράδυ τους την Έντιτ, μία συνάδελφό της, και τον άντρα της. τον Μπάστιαν.
- Ποιος είναι ο κύριος Κόλπερτ;
Ο κύριος Κόλπερτ είναι ένας συνάδελφος της Έντιτ και δικός μου, όπου καθ όλη την διάρκεια της βραδιάς, είναι το βασικό θέμα συζήτησης. Είναι νεκρός; Ειναι ζωντανός; Τον σκοτώσαμε; Κι αν ναι, πού τον έχουμε; Και τι γίνεται όταν έρχεται στο σπίτι και ο Ρούντυ, το pizza boy, για να φέρει την παραγγελία; Για περισσότερες όμως πληροφορίες, θα πρέπει να δείτε την παράσταση.
- Τι σε κέντρισε σε αυτό το έργο;
Αυτό που με γοήτευσε στο έργο, είναι ότι κλείνει το μάτι στο θεατή. Βλέπουμε ανθρώπους συναισθηματικά νεκρωμένους, βουτηγμένους στη ρουτίνα της καθημερινότητας, που για να καταφέρουν να αισθανθούν ζωντανοί, καταφεύγουν σε ακραίες και βίαιες καταστάσεις, που φαίνονται τόσο εύκολες και απλές, όπως παρουσιάζονται και στις ταινίες του Hollywood, που παρακολουθούν μετά μανίας, οι πρωταγωνιστές. Εύκολοι φόνοι, γρήγοροι, παντού όπλα κτλ. Αρκεί ο θεατής στο τέλος να σκεφτεί με τι γέλασε κατά τη διάρκεια της παράστασης.
- Τι άλλο θα κάνεις το χειμώνα;
Εκτός από το "Mr Kolpert", βρίσκομαι στο Αγγέλων Βήμα κάθε Δευτέρα και Τρίτη στην παράσταση "Nord-ost: μέρες που ξέεχάστηκαν" του Τόρστεν Μπουχστάινερ. η οποία συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά. Είναι μία παράσταση ντοκουμέντο για την τρομοκρατική επίθεση που έγινε στη Μόσχα το 2002. Οι Τσετσένοι αυτονομιστές μαζί με τις μαύρες χήρες, εισέβαλαν σε κεντρικό θέατρο και κράτησαν ως ομήρους πάνω από τρεις ημέρες 850 άτομα, με τη γνωστή δυστυχώς κατάληξη της επιχείρησης διάσωσης.
- Είσαι μια νέα ηθοποιός που τώρα ξεκινάς. Πώς βλέπεις σήμερα την κατάσταση στο θέατρο;
Η κατάσταση στο θέατρο πάντα ήταν δύσκολη. Είναι ένα επάγγελμα ανασφαλές και συνεχώς βρίσκεσαι σε μία διαρκή αναζήτηση για δουλειά. Ο καθένας όμως που θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο αυτό το γνωρίζει εκ των προτέρων. Τα τελευταία χρόνια όμως και λόγω της κρίσης, της διάλυσης των σχέσεων εργασίας και λόγω της απουσίας στήριξης του θεάτρου και των υπόλοιπων τεχνών από το κράτος τα πράγματα έχουν χειροτερέψει δραματικά. Ο κόσμος του θεάτρου εργάζεται σχεδόν εθελοντικά και δεν μιλάω μόνο για τους ηθοποιούς, αλλά και για τους υπόλοιπους συντελεστές. Οι παραστάσεις ανεβαίνουν με μεγαλο κόπο και θυσίες από τους συμμετέχοντες. Οι περισσότεροι για να καταφέρουν να επιβιώσουν αναγκάζονται να δουλεύουν και σε άσχετες δουλειές. Και δεν εννοώ μόνο τους άνεργους ηθοποιούς, αλλά και για ηθοποιούς που παίζουν σε μία και δύο παραστάσεις τη σεζόν. Ο πολιτισμός χρειάζεται τη στηριξη όλων μας. Δεν είναι είδος πολυτελείας και φυσικά ο ρόλος του κράτους είναι να είναι αρωγός. Κουράστηκα να ακούω για νούμερα και αριθμούς. Η ψυχή μας και το μυαλό μας έχουν ανάγκη από πολύ πιο ουσιώδη πράγματα. Ας αποφασίσουμε λοιπόν τι κοινωνία θέλουμε να έχουμε. Χρηματοκεντρική ή Ανθρωποκεντρική;
- Ένα μεγάλο σου όνειρο;
Το βασικό μου όνειρο είναι να είναι καλά οι άνθρωποί μου και να καταφέρω να βιοπορίζομαι από το θέατρο, κάνοντας πράγματα που με εκφράζουν.