ΤΕΤ-Α-ΤΕΤ ΜΕ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ ΙΩΑΝΝΟΥ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 05/01/2022 21:50
- Σας συναντάμε ξανά στο θεατρικό σανίδι, στη δεύτερη θεατρική σας απόπειρα «ΚΟΙΝΗ ΗΣΥΧΙΑ». Έχετε γράψει τα κείμενα και κρατάτε τον ρόλο του αφηγητή. Μιλήστε μας για αυτά που συμβαίνουν στο έργο.
- Παρακολουθούμε ένα ζευγάρι, κατά τη διάρκεια μίας βραδιάς. Προσπαθούν να ξαναβρούν τον βηματισμό τους, έπειτα από μια σειρά ματαιώσεων. Να μη μείνουν στις ήττες τους, να θυμηθούν τις νίκες τους, να αρχίσουν πάλι να λένε όμορφα πράγματα. Να αρχίσουν να κοιτάνε πάλι ψηλότερα από το μπόι τους, προς τον καλύτερο εαυτό τους.
- Πριν λίγα χρόνια μας ταξιδέψατε, μελωδικά, στην ιστορία αυτού του λαού και τότε νομίζαμε πως ο χρόνος πάγωσε στις «09:05». Πέρασε καιρός και ένας ιός επέβαλλε «κοινή ησυχία» στον πλανήτη. Υπάρχει κάτι πίσω από τον προφητικό τίτλο του έργου;
- Δεν πιστεύω στις προφητείες, ούτε στα έργα που βαφτίζονται αυτάρεσκα ως προφητικά. Οποιοδήποτε μαύρο σενάριο και να προβλέψεις, αν το «διαβάσεις» υπό ορισμένο πρίσμα, έπειτα από χρόνια, μπορείς να πεις πως επιβεβαιώθηκε. Είναι ευκολάκι η πρόβλεψη του κακού. Θα συμβεί οπωσδήποτε, υπό συγκεκριμένη γωνία ερμηνείας. Έχει ησυχάσει μέσα μας το όνειρο, πρέπει να αρχίσει πάλι να κάνει φασαρία.
- Στο «09:05» συμφωνήσαμε μαζί σας πως το μισό δίκιο το έχει η πραγματικότητα. Το άλλο μισό εν τέλει ποιος το έχει;
- Η προοπτική του καλύτερου εαυτού μας, το όνειρο. Όχι το ιδιοτελές όνειρο, αλλά εκείνο που χωράει όσους περισσότερους γίνεται.
- Ανακαλώ μια παλαιότερη φράση σας: «Το μεγάλο κακό που μας έκανε η κρίση είναι ότι σταματήσαμε να ονειρευόμαστε και να μιλάμε για το μέλλον. Στις παρέες μας δεν κουβεντιάζουμε πια για όμορφα πράγματα». Πιστεύετε πως θα καταφέρουμε να ονειρευτούμε ξανά και αν ναι, πόσο σύντομα;
- Είναι μονόδρομος, δεν υπάρχει ο άνθρωπος δίχως το όνειρο. Στις δύσκολες συγκυρίες τραυματίζεται, αλλά πάντα βρίσκει τον δρόμο να ελευθερωθεί, τον τρόπο να φύγει μπροστά, είναι σαν το νερό. Και αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι και από τις πλέον δύσκολες εποχές που έχει περάσει η ανθρωπότητα.
- Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που ονειρεύεστε να κάνετε, όταν τελειώσει ο εφιάλτης της πανδημίας;
- Δεν κάνω πολύ συγκεκριμένα όνειρα, πιο πολύ αισθήσεις είναι . Είναι ακριβώς όπως όταν ακούω ένα ωραίο τραγούδι, σημασία έχει το πώς με κάνει να αισθάνομαι, όχι τόσο το τι λέει.
- Μαζί σας ζήσαμε ατελείωτα απογευματινά δίωρα, μας αφηγηθήκατε ιστορίες και επιλέξατε υπέροχα τραγούδια. Αναρωτιέμαι εσείς πως αισθάνεστε μακρυά από το studio, πάνω στη σκηνή;
- Είναι εντελώς διαφορετική λειτουργία η σκηνική από τη ραδιοφωνική. Στη σκηνή ακούς ανάσες, βλέπεις μάτια, η διάδραση είναι άμεση και πολύ ισχυρή. Και παρόλο που κάθε φορά λες τα ίδια λόγια με τις ίδιες κινήσεις, καμία φορά δεν είναι ίδια, μα κάποια άλλη. Κάθε παράσταση είναι μοναδική και εσύ αισθάνεσαι πως ό,τι κάνεις το κάνεις για πρώτη και μοναδική φορά.
- Είστε 25 χρόνια στον «αέρα» με αμέτρητες ώρες ερτζιανής «πτήσης», 35 χρόνια γράφετε σε εφημερίδες, περιοδικά και ιστοσελίδες, έχετε γράψει τέσσερα βιβλία, στίχους για περισσότερα από 200 τραγούδια και δύο κείμενα για θεατρικά έργα. Υπάρχουν στιγμές που ξεχωρίζετε σε αυτήν την πορεία, κάποια ορόσημα;
- Σίγουρα ορόσημο, για εμένα, ήταν ο πρώτος μου ολοκληρωμένος δίσκος, το 1999, ο «Θάλασσα στην σκάλα», με τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Αν και είχαν προηγηθεί κι άλλα τραγούδια, από το 1992, αυτή η δουλειά με έβαλε στον χάρτη της δισκογραφίας. Αλλά το κυριότερο ήταν πως πέρασα υπέροχα με δύο υπέροχους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν, μου φέρθηκαν ισότιμα, παρά το νεαρό της ηλικίας μου. Επίσης, η δημιουργία του «ΜΕΛΩΔΙΑ» ήταν από τις πλέον σημαντικές της ζωής μου. Από εκεί και πέρα, τα σημαντικά πράγματα στη ζωή μου, ευτυχώς, δεν είναι μόνο τα επαγγελματικά.
- Η επάνοδός σας στο ραδιόφωνο έγινε πριν περίπου δύο χρόνια, στον «Αθήνα 9,84», κάθε Σαββατοκύριακο, 4-6 το απόγευμα, στην ώρα του μεγάλου Μάνου Ελευθερίου. Το αίσθημα που εισπράττουμε εμείς, είναι πως ο Sido μπορεί να ονειρεύεται και πάλι ελεύθερα και πως τα όνειρά του δεν εγκλωβίζονται μέσα σε προκαθορισμένες λίστες. Είναι όντως έτσι;
- Αν εννοείτε την play list που έχει επικρατήσει σε όλα σχεδόν τα ραδιόφωνα, φυσικά και δεν υπάρχει. Έτσι κι αλλιώς όλοι οι παραγωγοί του σταθμού και η Μαργαρίτα Μυτιληναίου, που τον διευθύνει, είμαστε παιδιά ενός άλλου ραδιοφώνου. Δε θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε κάτι διαφορετικό. Το γεγονός πως κάνω τις ώρες που είχε για πολλά χρόνια στον σταθμό ο Μάνος Ελευθερίου, είναι ένα μεγάλο, βάρος, μία ευθύνη αλλά και μια χαρά. Φροντίζω να το ξεχνάω για να αισθάνομαι πιο ελεύθερος.
- Αλήθεια, μετά από τόσα χρόνια που «αγνοούσατε την ύπαρξή του», αναρωτιέμαι πώς σας φαίνεται ο κόσμος των 6 με 8 το απόγευμα, αφού για 22 ολόκληρα χρόνια το δίωρο αυτό σας έβρισκε πάντα στον αέρα.
- Δεν ξέρω τι έχω χάσει αλλά νομίζω πως δεν έπαθα και κανένα κακό. Δε βρέθηκα ποτέ για τόσα χρόνια σε κάποιον δρόμο της Αθήνας ή στο σπίτι μου. Πάντως, αν είχε συμβεί κάτι πολύ σημαντικό θα το είχα μάθει…
- Έχετε επανέλθει και στην αρθρογραφία, στην εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ», καθώς μετά τη δεύτερη αποδελτίωση που κάνατε στο βιβλίο σας «ΤΟ ΝΕΡΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πατάκη», είχαμε λάβει το μήνυμα πως ο Οδυσσέας σταματάει την αρθρογραφία. Τι σας έκανε να επανέλθετε;
- Είχα πει πως δε με ενδιαφέρουν πια τα άρθρα επικαιρότητας, πως με ενδιαφέρει να γράψω άλλα πράγματα. Και αυτό προσπαθώ ακόμα, όμως κάποιες φορές αισθάνεσαι πως η ευθύνη του δημοσίου βήματος σου υπαγορεύει και τη θεματολογία. Δε γίνεται πάντα να μην παίρνεις συγκεκριμένη θέση και να «καλύπτεσαι» πίσω από μια λογοτεχνική και κάπως αφαιρετική παρέμβαση. Κάποια πράγματα έχουν σοβαρέψει επικίνδυνα και πρέπει να είσαι σαφής στις θέσεις σου.
- Θέλω να σας ρωτήσω για τη σχέση σας με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, έναν άνθρωπο που μετά από τόσες δεκαετίες φιλίας και συνεργασίας φαντάζομαι πως είστε κάτι περισσότερο από συνεργάτες.
- Βέβαια, είναι ο μεγάλος αδερφός μου. Είναι μια σχέση ζωής πια και αισθάνομαι πολύ τυχερός γιατί είναι ένα σπάνιο κράμα καλλιτεχνικής αξίας και ποιότητας ανθρώπου.
- Ο κόσμος έχει αγκαλιάσει την παράσταση στο θέατρο «ΔΙΑΝΑ» και πολλοί έρχονται ξανά και ξανά, κάτι που συνέβη και στο «09:05». Ως πότε θα τραβήξει η παράσταση «ΚΟΙΝΗ ΗΣΥΧΙΑ»; Θα ταξιδέψει στην Ελλάδα;
- Αν όλα πάνε καλά, και δεν μας επιβάλλουν περιορισμό στην πληρότητα, έχουμε σκοπό να πάμε μέχρι το Πάσχα. Από κει και πέρα τα σχέδια είναι να συνεχίσουμε, αλλά δεν ξέρουμε πώς, δεδομένου πως από τον Οκτώβριο δε θα έχουμε στη διάθεσή μας το θέατρο «ΔΙΑΝΑ». Ή θα βρούμε κάποιον άλλον χώρο στην Αθήνα για ορισμένους μήνες και μετά θα αρχίσουμε περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο ή θα ξεκινήσουμε την περιοδεία νωρίτερα. Πάντως, είναι πολύ ευχάριστο, όντως, το γεγονός πως συμβαίνει, ήδη, εκείνο που συνέβη και στο «09:05», το ότι έρχονται για δεύτερη και τρίτη φορά αρκετοί να δουν την παράσταση.
- Θα ήθελα να κλείσουμε την κουβέντα μας, κάνοντας εσείς την αποφώνηση.
- Να κάνουμε όνειρα που να χωράνε πολλούς ανθρώπους. Περισσότερη ενσυναίσθηση, λιγότερες χολές αλλά και επαγρύπνηση γιατί τα πλέον σκοτεινά ανθρώπινα ένστικτα αλλά και ιδεολογίες προσπαθούν να πάρουν κεφάλι. Δεν τελειώνουμε ποτέ οριστικά με αυτά, κάθε μέρα πρέπει να είμαστε παρόντες.