ΤΕΤ-Α-ΤΕΤ ΜΕ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΠΠΑ

 

Δεν είναι ακριβώς δήθεν, είναι το τί κάνει αυτό το δήθεν, δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που μεγαλώνουν σε μια συντηρητική οικογένεια και θέλουν όλα τα πράγματα να είναι σωστά.  Εκεί για παράδειγμα υπάρχει ένα politically correct μοτίβο του τύπου να κάνω το πτυχίο μου, το μεταπτυχιακό μου, να είναι όλα τακτοποιημένα, γιατί έτσι έμαθα από τους γονείς μου.  Αυτό στα πλαίσια της δημιουργίας και της κοινωνικής ανέλιξης δεν είναι και τόσο κακό, δηλαδή δεν είναι κακό κάποιος να είναι σωστός με τις επιδιώξεις και με τα θέλω του. Το κακό politically correct είναι όταν παριστάνω τον καλό, όταν κάνω το σωστό για να φαίνομαι εγώ καλός εξωτερικά, ενώ εσωτερικά είμαι ένα μάτσο σκατά και αν μου βάλεις το μαχαίρι λίγο πιο βαθιά από την επιφάνεια, θα δεις ότι δεν είμαι ακριβώς τόσο σωστός όσο φαίνομαι, κατά βάθος κινούνται όλα γύρω από το χρήμα, γύρω από υπερβολικές φιλοδοξίες, ότι πατάω σε πτώματα για να ανέβω, αλλά εξωτερικά φαίνομαι μια χαρά κύριος, φοράω την γραβατούλα μου και τα κάνω όλα σωστά, αλλά αφορά μόνο στο φαίνεσθαι. Δυστυχώς αυτό στις μέρες μας το έχουμε σε υπερθετικό βαθμό και πια είναι αναγνωρίσιμο, τουλάχιστον σε μένα που έχω φτάσει πια τα 50, κάνει μπαμ και έχω σιχαθεί να το βλέπω. Και αυτός ήταν και ένας λόγος που με παρακίνησε στο να ασχοληθώ με την παράσταση αυτή και να θέλω να έχω έναν τέτοιο τύπο "καθώς πρέπει", απέναντι μου και να του τη λέω. Ουσιαστικά είναι μια φωνή που θέλω να ουρλιάξω σε όλους αυτούς τους μαλάκες, αλλά δεν έχω τη δύναμη και τη δυνατότητα κάποιες στιγμές και έτσι το κάνω μέσω της τέχνης μου.

 

 

Πιστεύω πως ο συγγραφέας ουσιαστικά θέλει πρώτα απ’ όλα να δείξει αυτό που λέγαμε πριν, δηλαδή να αναφερθεί στην κοινωνία και στο πώς το φαίνεσθαι δεν είναι το ζητούμενο. Είναι σαν να σου λέει πως αν δεις έναν τέτοιο καθώς πρέπει τύπο, μπορεί και να σου έχει κάνει πολύ κακό και να μην το ξέρεις. Βάζει πολύ έξυπνα απέναντι στον καθώς πρέπει έναν τύπο ο όποιος είναι βαποράκι και χρήστης να την λέει σε έναν comme il faut. Και φυσικά επειδή χρειάζονται κάποια κίνητρά για να κινηθεί η ιστορία, θέτει ένα δεύτερο θέμα, όλο αυτό που έχει να κάνει με τις μνήμες των ανθρώπων και το πως διαχειρίζονται σημαντικά γεγονότα όταν είναι μικροί, πως όταν δεν τα διαχειριστούν στην εφηβεία τους, αυτά γίνονται μια τεράστια πληγή που τους ακολουθεί μέχρι να πεθάνουν και τελικά πως ο άνθρωπος πρέπει να τα διαχειρίζεται αυτά τα απωθημένα, είτε τη στιγμή εκείνη που συμβαίνουν, είτε κάποια στιγμή αργότερα γιατί αλλιώς αυτά θα τον καταστρέψουν. Και αυτά τα θέματα πολλές φορές έχουν να κάνουν με γονείς, με σχέσεις, με τα πάντα. Ο συγγραφέας εδώ βάζει τον Βινς που ήταν ερωτευμένος με ένα κορίτσι παλιά και το οποίο τον χώρισε και πήγε με τον καλύτερό του φίλο. Αυτό τον πλήγωσε πάρα πολύ και θέλει να δώσει ένα τέλος σε όλο αυτό, γιατί δεν το αντέχει και κάνει όλη αυτή την μικρή κομπίνα στο φίλο του, να καταγράψει το γεγονός αυτό που έγινε τότε και να τους φέρει και τους τρεις χωρίς να το ξέρουν σε αντιπαράθεση. Αυτό σίγουρα, ένα νορμάλ μυαλό δεν θα το έκανε, αλλά ο συγγραφέας το κάνει επίτηδες, γιατί δεν είναι το ουσιαστικό ζητούμενο αυτή η διένεξη, το ίδιο το γεγονός δηλαδή, αν παίχτηκε και τί παίχτηκε τότε ανάμεσα στα παιδιά αυτά. Αυτά είναι πράγματα που ο καθένας τους τα διαχειρίζεται ή τα έχει διαχειριστεί. Το κύριο θέμα είναι η αντιπαλότητα των κόσμων και όλο αυτό που βλέπεις σήμερα στην κοινωνία και αυτό που συζητούσαμε πιο πριν που έχει να κάνει με την απληστία του χρήματος και πόσο αυτή έχει καταστρέψει τα πάντα στον κόσμο.

 

 

Όχι, γιατί όταν μου έγινε τότε η πρόταση αυτή, τον αγάπησα πολύ το ρόλο που έκανα, δηλαδή τον Τζον και τον δικαιολόγησα πολύ μέσα μου. Ένιωθα δηλαδή σαν να έκανα έναν συγγενή μου, έναν ξάδερφό μου, που ήταν πολύ καλό παιδί και ο όποιος τα είχε όλα σε κουτάκια. Όμως αν τον τσίγκλαγες λίγο παραπάνω ή αν άνοιγες κάποιες κουβέντες μαζί του, ας πούμε περί φιλοδοξίας και το τι θέλει να γίνει και πώς βλέπει τον κόσμο και όλα αυτά, θα έκανες εμετό. Οπότε κρατούσα την καλοσύνη αυτού του ανθρώπου και ίσως ότι κάποια στιγμή στην πορεία μεγαλώνοντας, οι απόψεις του να αλλάξουν και είχα δικαιολογήσει πολύ το γιατί ήταν έτσι. Τον είχα αγαπήσει δηλαδή τόσο πολύ το ρόλο μου που δεν έβλεπα ένα καθίκι και τέλος. Ακόμα και έναν δολοφόνο να έκανα θα έβρισκα κάποια ελαφρυντικά για να τον δικαιολογήσω, όσο κι αν είναι άτοπο αυτό και αν δεν γίνεται. 

 

Γενικά πάντως μου είχε αρέσει πολύ ο ρόλος του Τζον και τώρα ήταν τεράστια πρόκληση για μένα το να κάνω τον Βίνσεντ και να βλέπω τώρα αυτό που τότε έβλεπα εγώ απέναντι στον άλλον. Και γι’ αυτό είχα και μία ευκολία προσέγγισης του ρόλου και δε χρειάστηκε να κάνω πάνω από δεκαπέντε πρόβες. Έκανα δεκαπέντε πρόβες μετρημένες γι’ αυτό το ρόλο και ας είχα να τον δω μπροστά μου δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. 

 

Και τότε είχαμε κάνει καλή παράσταση αλλά ήταν τελείως διαφορετική. Τότε, στην αρχή το ρόλο της Έιμι τον έκανε η Γεωργία Αποστόλου και μετά ήρθε η Γωγώ Μπρέμπου. Αλλά ήταν διαφορετική παράσταση, είχε και τότε πλάκα, αλλά ήταν πολύ πιο βαριά και η οπτική ήταν τελείως διαφορετική. Είναι φοβερό το πως κάθονται τα πράγματα και πως αντιλαμβάνομαι τώρα πράγματα που τότε ναι μεν τα αντιλαμβανόμουν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είχαν περάσει τόσο βαθιά, δεν είχαν ριζωθεί μέσα μου. Δηλαδή τότε, το 2004 όταν έβλεπες κάτι τέτοιο έλεγες έλα μωρέ έτσι είναι η κοινωνία. Έλεγες δηλαδή λεξούλες οι οποίες δεν σου είχανε γίνει βίωμα. Δεν είχαν περάσει όλοι αυτοί οι μαλάκες που μας έχουν καταστρέψει τη ζωή και έχει πλέον διαλυθεί εντελώς η κοινωνία και έχουν χαθεί όλες οι αξίες. Θέλω να πω πως τότε τα βλέπαμε όλα λίγο πιο ρομαντικά και λέγαμε έλα μωρέ εντάξει, θα αλλάξει η κοινωνία. Και όταν μετά από δεκαπέντε χρόνια βλέπεις πως η κοινωνία δεν αλλάζει και ίσα-ίσα ισχυροποιούνται αυτοί οι μαλάκες, σε τρελαίνει ακόμα πιο πολύ. Και τότε καταλάβαινα τι έπαιζα αλλά δε μου είχε γίνει βίωμα, τώρα μου είναι βίωμα, τώρα τον μισώ αυτό τον καθώς πρέπει τύπο στην κυριολεξία και γι’ αυτό έχει επιτυχία σαν ρόλος και σαν έργο, δηλαδή υπάρχει πολλή αλήθεια πίσω απ’ αυτό και υπάρχει βιωματική αλήθεια πια, γι’ αυτό κάποια πράγματα έχουν τελείως διαφορετική βαρύτητα αν τα παίζεις στα 25, από ότι αν τα παίζεις στα 40, ή στα 50, γιατί έχει προστεθεί και η εμπειρία του πράγματος, αν βέβαια έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, δηλαδή βάσει της εξέλιξής μου έγινε κι αυτό το έργο, θέλω να πιστεύω, καλύτερο.

 

 

Κοίταξε αυτό είναι καταπληκτικό και πάρα πολύ συγκινητικό για μένα, γιατί ουσιαστικά πριν βγω στη σκηνή, συμβαίνει κάτι που δεν είχα φανταστεί ποτέ, είναι σαν να βλέπω να με περιμένει κάτω στο κοινό ένα παιδί που λέγεται Κώστας Κάππας, στην ηλικία των εφτά ετών, τότε που είδα πρώτη φορά παιδική παράσταση και είναι σαν να βλέπω τα δικά μου μάτια ως παιδί να με κοιτούν, σαν να με κοιτάει για πρώτη φορά ο εαυτός μου μικρός και αυτό εγώ δεν περίμενα ποτέ πραγματικά να το νοιώσω, ούτε το είχα σκεφτεί ποτέ ως τώρα. Και γι’ αυτό παίζω δίνοντας μέχρι και την τελευταία μου ρανίδα και το θεωρώ πολύ ιερό το να παίζεις για παιδιά. Δηλαδή όταν ακούω τις παιδικές φωνές στην πλατεία, πριν ξεκινήσουμε και ξέρω ότι είμαι και εγώ κάπου εκεί ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά, μου σηκώνεται η τρίχα, ακόμα και τώρα που στο λέω, οπότε για μένα είναι μία πολύ σημαντική εμπειρία το να παίζω αυτούς τους ρόλους, που μικρό παιδί τους έτρεμα, γιατί εμείς μεγαλώσαμε με τον Όλιβερ Τουίστ, είναι φοβερό αυτά τα πράγματα να τα ζωντανεύω τώρα και είμαι πολύ τυχερός και με αυτό το θίασο και με τη σκηνοθέτιδα την Κωνσταντίνα, την οποία υπεραγαπάω και κάναμε πολύ ωραίες πρόβες και γενικά αυτή η συγκυρία είναι πολύ ευτυχής. Και επειδή εγώ δεν είχα κάνει παιδικό θέατρο ξανά το λάτρεψα, είναι συγκινητικό αυτό που κάνουμε, κάθε φορά.

 

 

Δεν ξέρω γιατί είναι και τα ωράρια δύσκολα, αλλά αν είναι τέτοιου τύπου παραγωγή, όπως είναι αυτή στον Ελληνικό Κόσμο, η οποία είναι μία πολύ πλούσια παραγωγή που μόνο παιδικό θέατρο δεν το λες, δηλαδή τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι εκπληκτικά, και πραγματικά είναι εμπειρία για κάποιον να το δει, νομίζω πως ναι δεν θα είχα πρόβλημα, αντιθέτως θα χαιρόμουν πολύ να κάνω θεατρικές παραστάσεις για παιδιά. Αλλά ξέρεις αυτό χρειάζεται πολύ επαγγελματισμό από όλους. Δηλαδή εγώ, δε δέχομαι με τίποτα ηθοποιούς που το ευτελίζουν αυτό το πράγμα, γιατί δυστυχώς υπάρχει μία τέτοια φάση, το να ευτελίζεις μια παράσταση όταν παίζεις για παιδιά, όχι σε εμάς, ούτε σε μένα, αλλά σε άλλους. Εγώ προσωπικά θα κόψω τα πόδια σε όποιον τολμήσει να το κάνει, δηλαδή θα σηκωθώ να φύγω από την παράσταση, δεν υπάρχει περίπτωση να κάτσω και να το ανέχομαι, γιατί είναι πολλοί οι ηθοποιοί που κάνουνε πλακά, είναι πολλοί οι ηθοποιοί που αν διαθέτουν για παράδειγμα μία ενέργεια της τάξης του 80% αν έχει θεατρόφιλο κοινό ενηλίκων από κάτω, αντίστοιχα με τα παιδιά θα δώσουν το 20% τους και εγώ αυτό το σιχαίνομαι. Και γενικά σιχαίνομαι τους ηθοποιούς που κάνουν τέτοιου τύπου πλάκες γενικά, τώρα δεν ξέρω γιατί με έπιασε όλο αυτό και στο είπα, αλλά τέλος πάντων το λέω γιατί έχω υπάρξει στο παρελθόν και σε θιάσους, που γενικά ήταν πολύ της πλάκας και έφυγα.

 

 

Να σου πω μόνο ότι εγώ από πάρα πολύ μικρό παιδί απ’ το νηπιαγωγείο και τον παιδικό σταθμό ακόμα, που άρχισα να αντιλαμβάνομαι πράγματα και τα οποία τα θυμάμαι πάρα πολύ συγκεκριμένα και καθαρά, είχα μία τελείως παράλληλη σχέση με το σύμπαν που ζούσα. Δηλαδή υπήρχε ένας εαυτός μου συμβατικός, που θα έτρωγε, θα έλεγε στη μαμά του καληνύχτα και θα πήγαινε για ύπνο, αλλά υπήρχε κι άλλο ένα παιδί που ταξίδευε στα αστέρια ή ταξίδευε με τον άνεμο. Ήταν ένα πράγμα περίεργο, ουσιαστικά ήμουν συνεχώς σε ένα ουράνιο πεδίο, δηλαδή πότε δεν ήμουνα κάτω, γειωμένος και αυτό συνέβαινε από πάντα. Συνέβαινε στο σχολείο, συνέβαινε στα παιχνίδια, συνέβαινε παντού, και πάντα ότι με περιόριζε το έδιωχνα μακριά. Ακόμα και στη σχολή που μπήκα τότε, στη γυμναστική ακαδημία, έτυχε και μπήκα γιατί ήταν κάτι εύκολο για μένα, γιατί ήμουν καλός μαθητής και είπα απλά δεν θέλω να κάτσω άλλο εδώ στην επαρχία, θέλω να φύγω, να πετάξω. Πάντα το πρόβλημα μου ήτανε το να με περιορίσεις και πάντα με ότι και αν ασχολούμουν ήτανε πολύ λιγότερο από αυτό που αισθανόμουν, δηλαδή εγώ αισθανόμουν πράγματα για τον κόσμο και για όλο αυτό το σύμπαν. Όποια δουλειά και να έκανα, μία δουλειά εμπορική και έβγαζα πολλά λεφτά θα ήτανε για μένα πάρα πολύ μικρό, δεν θα μου έδινε χαρά. Και λέω έστω ότι την κάνω αυτή τη δουλειά και βγάζω πολλά λεφτά πως θα είναι; Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι υπήρχε μια επιχείρηση τότε με την οποία μπορούσα να ασχοληθώ, με φοβερές προοπτικές που θα μπορούσα να βγάλω πολλά λεφτά και έκατσα να φανταστώ τον εαυτό μου, όλα αυτά τώρα όταν ήμουνα 21 ετών, και λέω θα κάνω αυτό, θα βγάλω λεφτά, η επιχείρηση αυτή θα πάει από εδώ εκεί και μετά πιο πέρα και θα την κάνω πιο σπουδαία κλπ. Και στο τέλος τί; Αυτό είναι το ζητούμενο; Όχι, δεν είναι αυτό. Θα είμαι ευτυχισμένος; Όχι! Αλλού είναι το νόημα. Δεν καταλάβαινα τότε αν είναι το θέατρο ή οτιδήποτε άλλο, αλλά εγώ ήξερα ότι δεν ήτανε για μένα αυτή η ζωή. Όλο αυτό ήταν μία παρόρμηση που είχα από πάρα πολύ μικρό παιδί και που δεν μπορούσα να την διαχειριστώ. Με έβριζαν όλοι, ήμουν στα 25 και δεν είχα αποφασίσει ακόμα τι θα γίνω, είχα μπει στη γυμναστική ακαδημία, είχα παρατήσει το πτυχίο, το πήρα μετά τα 30 για να καταλάβεις, δε με ενδιέφερε απολύτως τίποτα. 

 

Το θέατρο μπήκε πάρα πολύ γλυκά, πολύ ύπουλα και πολύ σιγανά στη ζωή μου. Κάποια στιγμή τυχαία κράτησα τα λόγια ενός φίλου που έπαιζε στο θέατρο και άρχισα να τα διαβάζω. Και μετά ξεκίνησα να διαβάζω θεατρικά κείμενα και κάπου εκεί συγκινήθηκα και λέω ωπ κάτι γίνεται εδώ, αισθανόμουν πράγματα τα οποία δεν είχα αισθανθεί ξανά στην καθημερινή μου ζωή, οπότε εκεί ακριβώς κατάλαβα ότι είχα μία πολύ ειδική αντίληψη επί του θέματος και γενικά στα πράγματα όπως τα αντιλαμβανόμουν, σε πολύ πρωτόλεια φάση. Επίσης όταν εγώ έφτασα 25 χρονών, φαινόμουν σαν 15, όποτε μου έλεγαν όλοι, είσαι πολύ μεγάλος πια για να ξεκινήσεις στα 25 σου να γίνεις ηθοποιός, δεν είχα πάει και φαντάρος ακόμα και τότε ήταν δύο χρόνια ο στρατός. Αλλά επειδή εγώ ήμουν ένα παιδάκι με ισχυρή αντίληψη, ακόμα και αυτό το απέκρουσα, δηλαδή μου έλεγαν οι άλλοι ‘έχεις αργήσει’ και απαντούσα μα εγώ είμαι παιδί ακόμα, είμαι πολύ μικρός, αισθάνομαι την ηλικία μου πάντα σαν δέκα χρόνια νεότερος, οπότε έτσι ξεκίνησαν όλα αυτά σιγά-σιγά.  

 

Εντάξει είχα και κάποια βιώματα θεατρικά από μικρή ηλικία που πηγαίναμε κατασκήνωση και μας πήγαιναν στην Επίδαυρο, αλλά νομίζω πως αυτό δεν έχει να κάνει. Ναι μεν είχα ένα πολιτιστικό πλαίσιο, μια επαφή με τις τέχνες, αλλά σου λέω δεν έχει να κάνει. Βασικά είναι το τι θέλεις να μοιραστείς με τον κόσμο, να βρεις μια κοινή πορεία για να δώσεις αγάπη και να πάρεις αγάπη και να φύγεις από την μοναξιά σου. Δεν έχει να κάνει για μένα η δουλειά μου με φιλοδοξίες, εμένα δε με νοιάζει να παίξω τον τάδε ή τον δείνα μεγάλο ρόλο, εγώ έχω τεράστια φιλοδοξία στη δουλειά μου στο να κατακτήσω όσα περισσότερα πράγματα μπορώ για μένα, όχι στο να φτάσω να πουν ότι ο Κάππας είναι ο καλύτερος ηθοποιός που βγήκε τα τελευταία 100 χρόνια. Εντάξει στην αρχή φυσικά αντιμετώπισα πολλές δυσκολίες, αλλά κατάφερα να έχω μία διάρκεια σαν ηθοποιός και αυτό είναι καλό, αυτό ήταν το ζητούμενο για μένα, ειδικά τώρα που δουλεύω πολύ περισσότερο από ότι παλιά και χαλαρώνω στη δουλειά μου.

 

Τα "Χρυσάνθεμα" ήταν μια εξαιρετική δουλειά που κάναμε και την αγάπησα πολύ. Κοίταξε τώρα, δεν είναι τόσο δύσκολη και ψυχοφθόρα η δουλειά πλέον, γιατί όλα μετά από τόσα χρόνια γίνονται πολύ πιο χαλαρά και υπάρχει μια συγκεκριμένη τεχνική πίσω από όλο αυτό, η οποία τεχνική έχει αποκτηθεί με πολύ κόπο, με σκληρή δουλειά και με πολλή προσήλωση. Όχι ότι είναι εύκολο να μπεις σε έναν ρόλο, αλλά τώρα πια είναι μια πολύ ωραία διαδικασία και ως τέτοια την βλέπω, δεν τη βλέπω πια με την έννοια του άγχους για το πως θα μπω στο ρόλο, πως θα παίξω, πως θα κάνω τον έναν ρολό ή τον άλλον. Δε με απασχολεί αυτό και ξέρω πως θα τα καταφέρω αργά ή γρήγορα, ξέρω πως τώρα πια ότι και να μου βάλεις να παίξω θα το φέρω εις πέρας, θα καταφέρω να το φέρω σε κάποιο επίπεδο λόγω εμπειρίας. Και έχω καταφέρει να χαλαρώνω πλέον στη δουλειά μου, είναι υπέροχο αίσθημα το θέατρο να είναι σαν το σπίτι μου, αντί να πιώ καφέ ας πούμε στο σπίτι μου, πίνω καφέ στο καμαρίνι μου, ή αντί να βγαίνω να μιλήσω με πέντε φίλους μου, θα τα πούμε με πέντε ανθρώπους που θα έρθουν να με δουν στο θέατρο. Δηλαδή τώρα πια σε όλη αυτή τη διαδικασία δεν υπάρχει άγχος, έχει γίνει πιο δοτική για μένα, γι’ αυτό κάνω και τόσες πολλές δουλειές παράλληλα, δεν έχω πρόβλημα πλέον με την πολλή δουλειά. Αντί να με κουράζει, με ευχαριστεί. Και το να μπεις σε τόσους διαφορετικούς ρόλους παράλληλα, σκέψου πως είναι ουσιαστικά σαν να μπαίνεις μέσα σε ένα σωλήνα που οδηγεί σε ένα κουτάκι βγαίνεις από εκεί και υπάρχει ένας άλλος σωλήνας που σε οδηγεί σε ένα άλλο κουτάκι, βγαίνεις από εκεί και υπάρχει ένας τρίτος να σε πάει κάπου αλλού κ.ο.κ. δηλαδή δεν μπερδεύεται το ένα με το άλλο. 

 

 

Η καρδιά πάντα χτύπαγε στα αριστερά, όχι αυτή την κατ’ όνομα αριστερά που έχει τα τελευταία χρόνια στο μυαλό του ο πολύς κόσμος, αλλά την αριστερά που έχει να κάνει με την ηθική και τη δικαιοσύνη των πραγμάτων, με αυτή την αριστερά είμαι. Και είμαι υπέρ των ανθρώπων που εκφράζονται με αυτό τον τρόπο και που αντιλαμβάνονται τη δικαιοσύνη των πραγμάτων, τη δικαιοσύνη των πολλών, εγώ είμαι με αυτούς. Και φυσικά είμαι πολιτικοποιημένος και σαν άνθρωπος εννοείται πως με ενδιαφέρει η πολιτική. Είναι απαραίτητο να μας ενδιαφέρει η πολιτική.

 

 

Κοίταξε να δεις, αυτό επειδή αναφέρεται πολύ και επειδή ο κόσμος απομονώνει μία φράση από αυτά που λέει κάποιος δηλαδή την λέξη Τζόκερ και δεν ξέρουν ότι εγώ πήρα ουσιαστικά μόνο 2.500€. Ο κόσμος νομίζει ότι έχω πιάσει το Τζόκερ και έγινα εκατομμυριούχος. Οπότε μάλλον πρέπει να σταματήσω να τη λέω αυτή την ιστορία, γιατί θα διαβάσει κάποιος αυτό, μετά θα ακούσει κάτι άλλο, στην τηλεόραση θα βγει ένας τίτλος από κάτω που θα λέει πως ο Κάππας έπιασε το Τζόκερ, θα το παραποιήσουν για να πουλήσει καλύτερα και θα λένε αυτός έχει πιάσει το Τζόκερ, αλλά θα λείπει η υπόλοιπη ουρίτσα του, η ουσία του τι συνέβη πραγματικά και ότι εγώ έπιασα 2.500€ στο Τζόκερ και όχι το Τζόκερ. Επί της ουσίας εγώ έτσι πήρα αυτά τα λεφτά πριν μερικά χρόνια και με αυτά αγόρασα τα πνευματικά δικαιώματα για το "Τάβλι'’ και σκέψου ότι επειδή δεν έφταναν αυτά τα λεφτά, τα πνευματικά δικαιώματα τα πήραμε μαζί με το Νίκο Ορφανό, γιατί τότε κάναμε οι δυο μας την παραγωγή αυτή. Θεωρώ την παράσταση αυτή εμβληματική, εμείς ουσιαστικά ξεθάψαμε αυτό το έργο, γιατί κανείς δεν έχει ασχοληθεί μαζί του μέχρι τότε και το παίξαμε. Το ανεβάσαμε μέσα στην κρίση και τώρα πια γίνεται χαμός, ανεβαίνει κάθε χρόνο από παντού και εγώ πιστεύω ότι έχω βάλει πολύ το χέρι μου σε όλο αυτό. Μπορώ να σου πω πως ήταν μια cult παράσταση, γιατί έγινε σε μία αυλή. Ξεκίνησε με μια ιδέα που είχα, βρήκαμε τότε την αυλή του Ορφανού που έμενε σε ένα σπίτι στου Ψυρρή και ήταν ακριβώς το σκηνικό του Κεχαΐδη και όλο αυτό ήταν συγκλονιστικό και μας κράτησε αυτή η δουλειά τρία χρόνια, ήταν συνεχώς sold out μέσα σε μία κρίση που δεν υπήρχε δουλειά ούτε για δείγμα και μάλιστα μπορεί να το ξανακάνουμε κάποια στιγμή. Και ίσως τότε να κάνω τον άλλο ρόλο, όπως με τον Βίνσεντ, να το παίξω πάλι απ’ την ανάποδη.

 

 

Το ένα που ετοιμάζουμε είναι στο ‘Μικρό Χορν’, κάνουμε ένα υπέροχο έργο που λέγεται ‘Ο Άλλος’ σε σκηνοθεσία της Αικατερίνης Παπαγεωργίου και ξεκινάει στις 27 Γενάρη. Θα παίζουμε στο έργο με τη Μαριάννα Πολυχρονίδη και το Λεωνίδα Καλφαγιάννη. Είναι ένα πολύ ωραίο concept και πιστεύω πως θα είναι και πολύ συγκινητικό έργο. Επίσης ξεκινάω πρόβες τώρα για ένα εκπληκτικό έργο, τις ‘Ψευδαισθήσεις’ του Βιριπάγιεφ που το κάνουμε με το Χρήστο, τη Μάγδα και την Αγγελική Παπαθεμελή. Δεν μπορούσα να πω όχι σε μια τέτοια πρόταση, γιατί είναι τόσο ευτυχής η συγκυρία και τόσο ωραίο και συγκινητικό το κείμενο που απλά δεν μπορείς να πεις όχι σε τέτοια πράγματα, έστω και λίγο χρόνο να έχεις ελεύθερο, θα βρεις έναν τρόπο να βάλεις τις πρόβες και τις παραστάσεις στο πρόγραμμά σου. Είναι σε σκηνοθεσία της Νάντιας Φώσκολου και θα είναι κάθε Σαββατοκύριακο, από 14 Μάρτη μέχρι την Κυριακή των Βαΐων, στο ‘Θέατρο Ροές’. Θα πάρει και μία μικρή παράταση το Tape γιατί έχει πολύ κόσμο και θα παίζει κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στο 104. Και είναι πολύ καλοί όλοι οι ηθοποιοί που παίζουμε μαζί, όλα τα παιδιά αυτά και γουστάρω πάρα πολύ να παίζω μαζί τους.

 

 

Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν ξεκίνησε φέτος τη σεζόν και πήγε μέχρι το Νοέμβρη στο Θέατρο Θησείον και θα ξαναγίνει, θα πάει περιοδεία για περίπου δέκα παραστάσεις νομίζω, μετά το Πάσχα, θα ανέβει Θεσσαλονίκη και θα γυρίσει κι άλλες πόλεις και είμαστε πολύ χαρούμενοι γι’ αυτό γιατί την αγαπήσαμε πολύ αυτή την παράσταση και εμείς και ο κόσμος.

 

 

Εμένα έχει αλλάξει εντελώς η ζωή μου από τότε που πρωτοπήγα στα Κύθηρα, πίσω το 2004 αυτό θα σου πω μόνο. Θεωρώ ότι είναι η πατρίδα μου πλέον. Ναι μεν ουσιαστικά η πατρίδα μου είναι το Αγρίνιο και ο Αστακός Αιτωλοακαρνανίας, εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα, αλλά σαν δεύτερη πατρίδα μου και πολύ πιο ιδιαίτερη, θεωρώ τα Κύθηρα και πραγματικά έχω πολύ στενές σχέσεις με το νησί. Το αισθάνομαι σπίτι μου, από τη στιγμή που μπήκε στη ζωή μου το 2004, είδες πως τ’ αγαπάω, μιλάω γι’ αυτό λες και  είναι γκόμενα, έτσι; (γέλια) Έχει αλλάξει ολόκληρη η ζωή μου, τα πάντα γίνονται με προσανατολισμό και κεντρικό άξονα αυτό το νησί. Τα Κύθηρα είναι το νησί που μου δίνει την ηρεμία που χρειάζομαι, θέλω συνέχεια να επιστρέφω σ' αυτό , να βλέπω πάλι τους φίλους μου εκεί. Είναι ένα μέρος που με ηρεμεί πάρα πολύ, περνάω τέλεια όταν το περπατάω ή όταν κάνω ποδήλατο στα Κύθηρα και γενικά όλα πια τα κάνω έτσι, ώστε να βρω χρόνο να επιστρέψω. Έχω κάνει και κάνω πια και πολλές δουλειές εκεί, ανεβάζουμε παραστάσεις στα Κύθηρα, τα λατρεύω πραγματικά μπορώ να σου μιλάω για ώρες, όπως και πριν που μιλούσαμε τόση ώρα για αυτό.

 

 

Ναι, ρε συ εννοείται, σταματάω πάντα όποτε περνάω από εκεί για να πιώ νερό.

 

 

Αλήθεια; Έλα μη μου λες τέτοια… (γέλια)