ΤΕΤ-Α-ΤΕΤ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΑΝΚΟΓΛΟΥ

 

 

-Θα ήθελα να μας, συστήσεις τον Βασίλη Κάρλοβιτς Σωρίνεν, κόμη φον Ρόττενπουργκ Γιούγκερμαν, τον οποίο ενσαρκώνεις για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Πορεία και μάλιστα με τεράστια επιτυχία, αφού οι παραστάσεις είναι συνεχώς sold out. Ποιος είναι ο «Γιούγκερμαν»;

 

Ο «Γιούγκερμαν» είναι ένας τυχοδιώκτης. Ένας άνθρωπος με ένα σκοτεινό παρελθόν, με πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια. Ένας άνθρωπος ο οποίος ζει τη ζωή στα άκρα. Ζει την κάθε της πτυχή. Ένας άνθρωπος που θέλει να ανακαλύπτει συνεχώς καινούρια πράγματα, που δε φοβάται να ρισκάρει. Πολλές φορές, μάλιστα, φτάνοντας και μέχρι το σημείο να σκοτώνει ανθρώπους, να βιάζει γυναίκες και άλλα αποτρόπαια.

Αλλά από τη στιγμή που φτάνει στο λιμάνι του Πειραιά, αρχίζει όλο του το είναι να αλλάζει και από τη στιγμή που γνωρίζει τη Βούλα, αρχίζει πια να μαθαίνει αυτό το οποίο δεν είχε μάθει ως μικρό παιδί και να ψάχνεται για το τι ακριβώς είναι η αγάπη.

 

 

 

Καταρχάς η γνωριμία μου με τον Δημήτρη και ο τρόπος με τον οποίο ξεκινήσαμε έχει ενδιαφέρον. Τον Δημήτρη τον ήξερα ως ηθοποιό και ως σκηνοθέτη και κάποια στιγμή με προσέγγισε, σε μία τυχαία φάση που εγώ έτρωγα σε ένα γιαπωνέζικο εστιατόριο. Εκείνος έτρωγε δίπλα σε ένα κινέζικο, με είδε να περνάω απ’ έξω και εκείνη τη στιγμή μιλούσε με διάφορους ανθρώπους που κάθονταν στο τραπέζι, για το ποιος θα κάνει το «Γιούγκερμαν» του Καραγάτση. Είχε πέσει λοιπόν στο τραπέζι η ιδέα του Στάνκογλου και εκείνη τη στιγμή περνάω εγώ τυχαία απ' έξω και με βλέπει. Βγαίνει έξω και μου λέει: «Γιάννη σκοπεύω να κάνω αυτό και θέλω να παίξεις». Του απαντάω αμέσως πως είναι υπέροχη ιδέα και ένα τρομερό έργο. Εγώ το είχα διαβάσει το βιβλίο όταν ήμουν 22 χρονών. Μου είχε αρέσει πάρα πολύ, αλλά δεν πιστεύω πως είχα ανακαλύψει τότε, αυτό που ανακάλυψα διαβάζοντας το πριν την παράσταση, το περσινό καλοκαίρι. Το βιβλίο κατά τη γνώμη μου είναι ένα έπος, με πολλές διαφορετικές μορφές γραφής. Έχει μεγάλη διαφορά ο πρώτος τόμος από τον δεύτερο και αυτό είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ και πιστεύω πως αυτό υπάρχει και σαν αίσθηση και στη δική μας παράσταση. Από εκεί και πέρα οι πρόβες με τον Δημήτρη και όλον τον θίασο ήταν εξαιρετικές, γιατί είχε να μου συμβεί πολύ καιρό το να μπορώ να δουλέψω στις πρόβες αυτοσχεδιαστικά. Πάντα βέβαια με τη βάση του κειμένου, αλλά πολύ συχνά δουλεύαμε με αυτοσχεδιασμό και αυτό με ξεδίπλωσε, με ξεκλείδωσε και μου έδωσε τη δυνατότητα να πατήσω στα πόδια μου και πραγματικά να ανακαλύψω τον «Γιούγκερμαν» με έναν άλλο τρόπο. Όλα αυτά βέβαια, οφείλονται και στους πολύ καλούς συνεργάτες. Στην πρόβα που κάναμε για περίπου τρεις μήνες πέρυσι, ήταν πολύ ανοιχτοί όλοι, γιατί όντως οι πρόβες και οι αυτοσχεδιασμοί ήταν πολλές φορές αρκετά ακραίοι, το οποίο δεν είναι πάντα εύκολο να το δεχτεί ο καθένας, αλλά πιστεύω ότι λειτουργήσαμε πάρα πολύ συνωμοτικά όλοι μεταξύ μας και φτάσαμε να έχουμε μια παράσταση ολοκληρωμένη, πολύ όμορφη, με ατμόσφαιρα και δεν είναι τυχαίο το ότι είναι sold-out και μάλιστα ένα  τρίωρο έργο. Δεν είναι εύκολο ούτε το να παίζεις τρεις ώρες, αλλά δεν είναι εύκολο και το να βλέπεις μια παράσταση τρεις ώρες. Εγώ ας πούμε όποτε ακούω ως θεατής τρεις ώρες παράσταση, το σκέφτομαι εφτά φορές για να πάω. Παρόλα αυτά βλέπουμε πως το κοινό επί τρεις ώρες είναι σιωπηλό και παρακολουθεί προσεχτικά και στο τέλος με το που πεθαίνει ο «Γιούγκερμαν», υπάρχει ένα πολύ ζεστό χειροκρότημα και αυτό σε ξυπνάει λίγο από όλη αυτή την κούραση και το τρίωρο ταξίδι που έχεις κάνει επί σκηνής.

 

 

-Φέτος σε βλέπουμε ξανά στην τηλεόραση, ύστερα από δέκα χρόνια συνειδητής απουσίας, από τότε που έπαιζες στο Νησί, μια συγκλονιστική σειρά του Mega. Τώρα πρωταγωνιστείς στην καθημερινή σειρά του ΑΝΤ1 «Άγριες Μέλισσες». Μια σειρά που έχει αγαπηθεί πάρα πολύ από το κοινό, θυμίζοντας εποχές που οι δρόμοι άδειαζαν και ο κόσμος καθηλωνόταν στους δέκτες για να παρακολουθήσει ένα σίριαλ. Θα ήθελα να μου πεις λίγα λόγια για τον αινιγματικό «Θωμά Κυπραίο»;

 

Είναι ένας παράξενος τύπος ο «Θωμάς». Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ δεν τον ήξερα στις αρχές, όταν μου το είπε η Μελίνα, το τι ακριβώς είναι. Μου είχε πει κάποια χαρακτηριστικά, αλλά νομίζω τελικά πως όλο αυτό χτίστηκε με τη γραφή της Μελίνας και το κουβάλημα, το δικό μου, αυτού του χαρακτήρα. Είναι ένας κακός χαρακτήρας εξ' αρχής, πράγμα το οποίο είναι περίεργο καθώς πολύ συχνά οι κακοί χαρακτήρες γίνονται αντιπαθητικοί για το κοινό, ωστόσο ο τρόπος με τον οποίο και εγώ τον χειρίστηκα, τελικά βλέπουμε ότι ο κόσμος δεν τον αντιπαθεί τόσο. Θα μπορούσε να τον αντιπαθεί πολύ περισσότερο και πιστεύω ότι είναι ένας άνθρωπος με ένα παρελθόν σκοτεινό, από το οποίο θέλει να ξεφύγει κι αυτός. Ενώ ο «Γιούγκερμαν» δεν ήθελε τόσο πολύ να ξεφύγει από το παρελθόν του, έτυχε και ξέφυγε, αντίθετα του «Κυπραίου» του δόθηκε μια ευκαιρία γνωρίζοντας την «Ελένη» και τον «Νέστορα», δύο ανθρώπους που αγάπησε και τελικά αυτή είναι η αγωνία του και το ταξίδι του προς την κάθαρσή του. Η κάθαρση είναι ένα πράγμα το οποίο τελικά δεν προέρχεται από τους άλλους, προέρχεται από τον ίδιο τον «Κυπραίο». Στο μέλλον θα δούμε με ποιον τρόπο αυτός ο άνθρωπος θα βρει κάθαρση και τι θα συμβεί.

 

 

 

Το δεύτερο είναι συνήθως. Σίγουρα πολλές φορές μυρίζομαι κάτι το οποίο θα έχει επιτυχία, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν παίρνω τις αποφάσεις μου με σκοπό την επιτυχία. Η αλήθεια είναι ότι η επιτυχία δε μου έχει μάθει τίποτα. Το μόνο που έχει κάνει είναι το να έχω γίνει αγαπητός στον κόσμο, το οποίο το θεωρώ πολύ σημαντικό, πολύ σοβαρό, πολύ δυνατό και πολύ όμορφο, αλλά την ίδια στιγμή, εμένα προσωπικά η επιτυχία δε με μαθαίνει τίποτα. Οι αποτυχίες είναι αυτές που μου έχουν μάθει δέκα πράγματα σε αυτή τη δουλειά. Με έχουν βάλει να σταθώ στα πόδια μου πιο γερά και να πατήσω, να πέσω και να ξανασηκωθώ και να συνεχίσω ξανά. Σαφώς, δεν την αποζητώ την αποτυχία, δεν τη θέλω, αλλά παρόλα αυτά μου αρέσει να ρισκάρω. Και να ρισκάρω για πράγματα τα οποία δεν είναι εξ' αρχής, ντε και καλά, ότι θα πετύχουν. Η αλήθεια είναι ότι μπαίνω στο τερέν για να κάνω επιτυχία, όπως και να έχει, αλλά αυτό έχει να κάνει με πολλούς παράγοντες, δεν είμαι μόνο εγώ. Δηλαδή η δουλειά του ηθοποιού είναι να μοιράζεται, είναι να επικοινωνεί. Είναι πολύ σημαντική η επικοινωνία και οι συνεργάτες σου, το ποιους έχεις απέναντί σου, καθώς σε αυτό το ταξίδι δεν είσαι ποτέ μόνος. Όσο καλός και να είσαι εσύ, αν συνολικά το γύρω σου δεν είναι καλό κι εσύ θα βουλιάξεις.

 

 

 

Ως έναν άνθρωπο ο οποίος θέλει να ζήσει, θέλει να κάνει καινούρια πράγματα στη ζωή του. Έναν άνθρωπο που αγαπάει σίγουρα πάρα πολύ τα παιδιά του και θα έκανε τα πάντα γι' αυτά. Έναν άνθρωπο ο οποίος βαριέται εύκολα, θέλει να αλλάζει και τόπο και μέρη και εικόνες και έργα και βιβλία και όλα. Ως εγωιστή, πολύ συχνά τζώρα. Τα παίρνω εύκολα στο κρανίο και μπορεί να κάνω κάτι που το βράδυ που θα γυρίσω σπίτι θα το σκεφτώ και θα πω: «γιατί το έκανες τώρα αυτό ρε μ…α, δεν έπρεπε». Και απότομος είμαι πολύ συχνά, αλλά πια μεγαλώνοντας προσπαθώ όσο γίνεται να λειάνω τις γωνίες μου και να κατανοώ λίγο περισσότερο αυτόν που έχω απέναντί μου και όσο γίνεται να συνεργάζομαι. Είναι κάτι που για μένα είναι το κλειδί της ζωής: το να μάθεις να συνεργάζεσαι. Δε μπορείς να αγαπήσεις, δε μπορείς να ερωτευθείς,  δε μπορείς να έχεις μια ωραία σχέση φιλική, μια σχέση με τους ανθρώπους, μια απλή σχέση γνωριμίας αν δεν ξέρεις να συνεργάζεσαι. Και επειδή τη συνεργασία δε μας την έχει μάθει κανείς, εμένα ο αγώνας μου αυτή τη στιγμή είναι να μπορώ να συνεργάζομαι και να πείσω τον εαυτό μου να μη λέει συνέχεια «εγώ που κάνω αυτά» και «εγώ που ξέρω αυτά» και «εγώ που είμαι αυτός» κλπ. Προσπαθώ όσο γίνεται αυτά τα πράγματα να τα πετάω έξω από τον χαρακτήρα μου, από αυτό που είμαι. Για να ξεγυμνωθώ λίγο περισσότερο και ίσως με αυτό τον τρόπο να ξεγυμνωθεί και ο άλλος που έχω απέναντι μου και έτσι να βρούμε την αλήθεια, να μην είμαστε δήθεν. Δε θέλω να είμαστε δήθεν.

 

 

 

Για τον Starman τι να πω. Καταρχάς να σου πω πως είμαι επηρεασμένος πάρα πολύ από τη μουσική του Μπόουι, από την προσωπικότητά του, από όλα του. Σκέψου πως είχα βγάλει έναν αστικό μύθο: Ήξερα πως ήταν γεννημένος 8 Γενάρη.  Εγώ στις 10. Όταν ήμουν μικρότερος μου έλεγαν πολλοί πως μοιάζω στον Μπόουι και τους απαντούσα εγώ πως είμαστε την ίδια μέρα γεννημένοι. Τους έλεγα ψέματα, αλλά τελικά ήρθαν έτσι τα πράγματα που δυστυχώς πέθανε την ημέρα των γενεθλίων μου, στις 10 Γενάρη. Ήταν ένας άνθρωπος που με έχει επηρεάσει. Πολύ συχνά όταν κοιτάζω τα αστέρια τον σκέφτομαι και ψάχνω τον «Starman». Δύο χρόνια τώρα στο «Γιούγκερμαν» υπάρχει μέσα ο στίχος «We can be heroes just for one day» από το τραγούδι του «Heroes». Τον ακούω συνέχεια. Κλαίω κάθε φορά που είναι η μέρα του θανάτου του και των γενεθλίων μου. Όταν όμως κάνω ελεύθερη πτώση, επειδή δεν κοιτάω πάνω, κοιτάω προς τα κάτω, δεν τον σκέφτομαι τόσο (γέλια). Σκέφτομαι περισσότερο τον εαυτό μου εκεί πέρα και το πόσο συγκεντρωμένος πρέπει να είμαι γι' αυτό που κάνω και για να μπορέσω να το χαρώ κιόλας.

Τώρα πως κρίνω τα κοινωνικοπολιτικά. Δύσκολα, πάρα πολύ δύσκολα. Μας έχουν κάνει ανθρώπους που δεν προλαβαίνουν καν να σκεφτούν, να ξεκουραστούν. Ανθρώπους που πρέπει να πάρουν πολύ γρήγορες αποφάσεις. Πολύ συχνά, όταν βρίσκεσαι υπό τέτοια πίεση, παίρνεις λάθος αποφάσεις και πράττεις λάθος. Και το λέω πιο πολύ ανθρώπινα και κοινωνικά και όχι τόσο πολιτικά. Αυτό που έχουμε ανάγκη, όλοι μας, είναι η ησυχία του εαυτού μας, για να ησυχάσει λίγο κατ’ επέκταση και το κοινωνικό μας περιβάλλον. Δύσκολο, αλλά η ουσιαστική προσπάθεια αυτή είναι. Δε νομίζω πως θα έρθει κανείς να μας μάθει το πως πρέπει να είμαστε σαν πολίτες. Δυστυχώς δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Από εκεί και πέρα πολλά πράγματα είναι πολύ επικίνδυνα έτσι όπως εξελίσσονται γύρω μας, για παράδειγμα με την Τουρκία, με τη Συρία, με το Ισραήλ κλπ. Θα δούμε…

 

 

 

Αυτή είναι μια πολύ μεγάλη ιστορία για να την πιάσουμε τώρα σε μια συνέντευξη, θα έπρεπε να μιλάμε όλο το βράδυ. Κοίταξε να δεις, ο καθένας με κάποιο τρόπο περιχαρακώνεται, μαθαίνει για τη ζωή του. Όλοι μας από μικροί είχαμε μαμάδες και μπαμπάδες να μας μεγαλώνουν, όχι αστυνόμους. Μπορούμε πιστεύω με κάποιο τρόπο να μάθουμε να φροντίζουμε μόνοι μας τους εαυτούς μας. Να βάζουμε εμείς τους νόμους και να τους τηρούμε. Είναι πάλι θεωρώ προσωπικό αυτό το πράγμα. Τώρα όταν υπάρχει μια πολιτική στρατηγική στο να κλείσουμε πληγές πετώντας πάνω τους πετρέλαιο να καούν, πιστεύω πως δεν είναι καθόλου καλό. Αυτό θα φέρει κάτι ακόμα πιο ακραίο το οποίο με τη σειρά του θα φέρει κάτι ακόμα πιο ακραίο. Η βία φέρνει βία. Οπότε η γνώμη μου είναι ότι πρέπει να λειτουργούμε με ευαισθησία ακόμα και σε αυτό που λέμε «Νόμος και Τάξη» και κυρίως να στρέφουμε όλη μας την προσοχή, όλη μας την αγάπη και όλα μας τα χρήματα στα παιδιά και στην παιδεία. Μόνο έτσι μπορεί με κάποιο τρόπο να φτάσουμε σε μια άλλη κοινωνία, σε ένα σημείο που θα βλέπεις μπάτσο στο δρόμο και θα του λες ας πούμε: «κύριέ μου τι κάνετε, καλημέρα σας, είστε καλά;». Και εκείνος να σε κοιτάει με γλυκό μάτι και να σου απαντάει. Όχι ότι δεν υπάρχουν σήμερα και τέτοιοι αστυνομικοί. Υπάρχουν αλλά είναι ελάχιστοι. Πολύ συχνά βλέπεις όμως δυσάρεστα περιστατικά που χωρίς λόγο σου την πέφτουν, χωρίς λόγο σου επιτίθενται κλπ. Αυτό είναι θλιβερό. 

 

 

 

Ήταν τιμή μου και χαρά μου να βρεθώ στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ και να διαβάσω Λόρκα και να είμαι μάλιστα με τον Μανώλη Μητσιά και τη Ρίτα Αντωνοπούλου. Κάθε φορά και κάθε χρονιά το Φεστιβάλ της ΚΝΕ είναι υπέροχο, συναντάς ανθρώπους που έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν. Βλέπεις ότι υπάρχει αυτή η στήριξη σε αυτόν τον σπουδαίο θεσμό από πολλούς παράγοντες και ανθρώπους -αυτή η συνεργασία που σου έλεγα και πιο πριν- πράγμα το οποίο είναι κάτι που λείπει από την καθημερινότητά μας. Οπότε ήταν χαρά μου και θα το ξανακάνω και του χρόνου.

 

 

 

Ετοιμάζω κάτι νέο. Είναι κάτι που λίγο πολύ είναι ένα όνειρο ζωής. Θα ασχοληθώ με τον Προμηθέα Δεσμώτη, που θα σκηνοθετήσει ο Άρης Μπινιάρης, ένας νέος και πολύ καλός σκηνοθέτης, που εμένα μου αρέσει πάρα πολύ. Είναι ένα έργο που όταν το πρωτοδιάβασα, στη σχολή, είχα μείνει άναυδος. Μιλάμε για τον πρώτο επαναστάτη. Για τον πρώτο θεό, που μιλάει για το γεγονός πως όσο καλή κι αν είναι η εξουσία τελικά θα είναι πάντα εξουσία και δυστυχώς θα τρώει την ουρά της. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος.
Επίσης, είναι στα σκαριά μια συνεργασία με τον Τσέζαρις Γκραουζίνις, να ανεβάσουμε τον «Ριχάρδο Γ’». Ελπίζω να ευοδωθεί. Το συζητάμε και είμαστε σε καλό δρόμο.

Συζητάω και άλλα πράγματα, για ταινίες και για τηλεόραση που με έχουν προσεγγίσει. Θα δούμε όμως τι θα γίνει εφόσον τελειώσουν οι «Μέλισσες» και ο «Γιούγκερμαν».

 

 

 

Θα έλεγα ψέματα, αν έλεγα πως δεν έχω απωθημένα. Είναι τόσα πολλά και τόσο ωραία κάποια έργα και είναι τόσοι πολλοί ωραίοι χαρακτήρες και ρόλοι που αλλοίμονο αν δεν τους ονειρευόμουν. Και «Άμλετ» θα ήθελα να παίξω, πριν μεγαλώσω πολύ, και «Μάκμπεθ» θα ήθελα να παίξω, και «Αίαντα» θα ήθελα να κάνω, και με τον Μπέκετ θα ήθελα να ασχοληθώ κάποια στιγμή, και Ντοστογιέφσκι θα ήθελα να κάνω ξανά (πέρυσι ήμουν στον «Ηλίθιο»), και πολλά ακόμα. Σίγουρα δεν μπορείς να τα κάνεις όλα. Το μόνο που προσπαθώ να κάνω -και είναι σαν μια συμβουλή που μου έδωσε ο δάσκαλός μου, ο Γιώργος Κιμούλης- είναι αυτό που μου είπε όταν με είδε για πρώτη φορά να παίζω στην Επίδαυρο στο «Επτά επί Θήβας», που μου είχε πει πολύ καλά λόγια. Μου είπε χαρακτηριστικά: «κοίταξε να ασχολείσαι με έργα και χαρακτήρες οι οποίοι είναι πιο μεγάλα από εσένα». και αυτό προσπαθώ να κάνω. Πέρα από τα θεατρικά έχω και άλλα απωθημένα. Θέλω να πάρω και δίπλωμα στην ελεύθερη πτώση, και καταδύσεις να κάνω περισσότερες, και δίπλωμα ιστιοπλοΐας να πάρω που δεν έχω καταφέρει ακόμα να βρω χρόνο και θέλω πάρα πολύ, και με τα παιδιά μου να έχω περισσότερο χρόνο που είναι το πιο βασικό από όλα.

 

 

 

Και εγώ σε ευχαριστώ πολύ, ήταν χαρά μου που βρεθήκαμε και τα είπαμε όλα αυτά σήμερα. Να ευχηθώ κι εγώ καλή επιτυχία στην αγαπημένη μου Σεμίνα και καλοτάξιδο το νέο της βιβλίο, "Οι Απείθαρχοι", που είχα τη χαρά να διαβάσω ένα απόσπασμα, φυσικά για τον Μπόουι!