ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ 'ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ'
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 06/02/2019 17:49
Ύστερα από τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε και τις σημαντικές κριτικές που απέσπασε για δύο θεατρικές σεζόν, το αριστουργηματικό έργο του Άρθουρ Μίλλερ «Το ΤΙΜΗΜΑ», ολοκληρώνει τις παραστάσεις του στην Αθήνα και στο Θέατρο Ιλίσια την Κυριακή 3 Μαρτίου.
Πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά έργα του µεγάλου αυτού συγγραφέα, µε αυτοβιογραφικά στοιχεία, γραµµένο το 1967 και πολυανεβασµένο σε θεατρικές σκηνές παγκοσµίως. Οι διαχρονικές αλήθειες του έργου του µεγάλου Αµερικανού συγγραφέα ζωντανεύουν και φωτίζονται από την ιδιαίτερη σκηνοθετική µατιά της Ιωάννας Μιχαλακοπούλου.
Σκηνοθεσία: Ιωάννα Μιχαλακοπούλου
Παίζουν: Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Ρένια Λουιζίδου, Γεράσιµος Σκιαδαρέσης, Χρήστος Σαπουντζής
Μετάφραση: Μάκη Μαρσέιγ, Απόδοση - Σκηνοθεσία: Ιωάννα Μιχαλακοπούλου,
Σκηνικά: Γιάννης Μουρίκης, Κοστούµια: Παναγιώτα Κοκκορού,
Φωτισµοί: Νίκος Βλασσόπουλος, Φωτογραφίες: Μαριλένα Αναστασοπούλου,
Τρέιλερ: Αλέξανδρος Παπαθανασόπουλος, Επικοινωνία: Μαρκέλλα Καζαµία, 6946507792
Παραγωγή: Θέασις Δράσεις Πολιτισµού
Ηµέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη στις 19:00, Πέµπτη στις 21:00, Παρασκευή στις 21:00,
Σάββατο στις 21:00, Κυριακή στις 19:00, Διάρκεια: 120’
Εισιτήρια: Τετάρτη (λαϊκή απογευµατινή): 15 ευρώ και 12 ευρώ (εξώστης), Πέµπτη και Παρασκευή: 18 ευρώ και 15
ευρώ (εξώστης), Σάββατο (βραδινή): 18 ευρώ (πλατεία), 15 ευρώ (εξώστης),
Κυριακή: 18 ευρώ (πλατεία), 15 ευρώ (εξώστης). Φοιτητικό (όλες τις ηµέρες): 12 ευρώ.
Κρατήσεις: 210 7210045 & 210 7216317 (10:00 – 21:00)
Άρθουρ Μίλλερ: Η ανήσυχη φωνή του αμερικανικού θεάτρου
Ένας από τους κορυφαίους Αμερικανούς θεατρικούς συγγραφείς, ο Άρθουρ Άσερ Μίλλερ μέσω του έργου του, εξέθεσε τα ψεγάδια του «Αμερικανικού Ονείρου», δεχόμενος ισχυρή κριτική στη χώρα του. Ο συγγραφέας του ορόσημου για τη δραματουργική τέχνη, αποτύπωσε στα έργα του τη δική του αμερικανική κοινωνία, στα οποία συχνά αντικατόπτριζε ή επανερμήνευε και τα δημόσια στοιχεία της ίδιας του της ζωής, μεταξύ των οποίων ο σύντομος γάμος του με τη Μέριλιν Μονρόε, αλλά και η επιμονή του να μην συνεργαστεί με την Επιτροπής Αντι-Αμερικανικών Δραστηριοτήτων.
Στα έργα του κατέδειξε την απόγνωση στην αθέατη πλευρά του Αμερικανικού Ονείρου. Αποτύπωσε τη δική του αμερικανική κοινωνία, στα οποία συχνά αντικατόπτριζε ή επανερμήνευε και τα δημόσια στοιχεία της ίδιας του της ζωής. «Δεν νομίζω ότι τριγύριζε τον κόσμο δηλώνοντας πως είναι ένας 100% ηθικά ακέραιος άνθρωπος», λέει ο Αρνολντ Γουέσκερ, ο οποίος τον γνώριζε καλά.«Ο κόσμος απλώς το υποθέτει, γιατί έγραψε έργα όπου άνθρωποι αντιμετωπίζουν μεγάλα ηθικά διλήμματα. Μήπως όμως γνώριζε καλά ότι οι άνθρωποι δεν τα καταφέρνουν πάντα να συμπεριφερθούν όπως πρέπει, γιατί ένιωθε ενοχή για τον γιο του;»
Είναι αδύνατον να μη δεις την εσωτερική πάλη του Μίλερ σχετικά με τον γιο του Ντάνιελ (παιδί με σύνδρομο Ντάουν) μέσα από το πρίσμα των έργων του, με τα οποία απέκτησε φήμη ηθικού κήνσορα.
Επί μακαρθισμού, επηρεασμένος από τον αντικομουνισμό και το «κυνήγι μαγισσών» εναντίον εκπροσώπων του πνευματικού κόσμου, γράφει και παρουσιάζει το αλληγορικό έργο-κατηγορητήριο «The Crucible» (Δοκιμασία), για το οποίο βραβεύτηκε με Τόνι το 1953 και έμελλε να γίνει ένα από τα πιο πολυπαιγμένα έργα του, παρουσιαζόμενο, κατά το συγγραφέα, κάθε φορά που σε κάποια χώρα έμπαιναν σε κίνδυνο οι πολιτικές ελευθερίες ή διαφαινόταν η άνοδος ολοκληρωτικού καθεστώτος. «Εν μέρει ήταν πολιτικό θέμα και πολύς κόσμος το φοβόταν. Επίσης το κόστος του ανεβάσματος ήταν υψηλό γιατί είναι μεγάλη παραγωγή. Υπήρχαν και μερικοί που έλεγαν ότι η γλώσσα του έργου δεν θα γίνονταν κατανοητή από όλους. Δεν υπήρξε όμως τέτοιο πρόβλημα. Όλοι κατάλαβαν τη γλώσσα που χρησιμοποίησα», είχε πει ο ίδιος για το έργο.
Το 1954, του αφαιρείται το διαβατήριο κι έτσι δεν καταφέρνει να παραστεί στην πρεμιέρα της «Δοκιμασίας» στις Βρυξέλλες. Οδηγείται για κατάθεση, κατηγορούμενος ότι είχε διασυνδέσεις με αριστερούς. Αρνείται να καταδώσει ονόματα υπόπτων για κομουνιστική δράση, καταδικάζεται από το Κογκρέσο το 1957, αλλά αθωώνεται από το Ανώτατο Δικαστήριο το 1958. Οι συνθήκες στο Χόλιγουντ εκείνη την εποχή, λόγω της «Μαύρης Λίστας» και όσων είχαν καταδώσει ονόματα υπόπτων, οδήγησαν στην αποξένωση του Μίλλερ από τον Ελία Καζάν, με τον οποίο ήταν συνεργάτες σε πολλά από τα έργα του και τους συνέδεε φιλία, καθώς ο Μίλλερ είχε μιλήσει ανοιχτά εναντίον της κίνησης του Καζάν να κατονομάσει κατηγορούμενους συναδέρφους του. Σύμφωνα με το βιογράφο του, Μάρτιν Γκότφριντ, «σπάνια ένας καλλιτέχνης έχει δεχτεί τόσες πολλές επιθέσεις και συκοφαντίες στην πατρίδα του και ταυτόχρονα έχαιρε βαθιάς εκτίμησης σε όλον τον κόσμο».
Ο Μίλλερ αρθρογραφούσε και στους New Υοrk Times, καταγγέλλοντας την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη λογοκρισία και υπερασπιζόμενος τους διωκόμενους καλλιτέχνες. Έγραφε για τον πόλεμο στο Βιετνάμ και ισραηλοπαλαιστινιακή διαμάχη, και πιο πρόσφατα για τον πόλεμο στο Ιράκ.
Έφυγε από τη ζωή στις 10 Φεβρουαρίου 2005, σε ηλικία 89 ετών. «Τι περιμένω πια από τη ζωή μου ύστερα από ένα βραβείο Πούλιτζερ; Μα, φυσικά, το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Δεν σκοπεύω να πεθάνω αν δεν το αποκτήσω!» είχε δηλώσει. Τελικά, δεν κατάφερε να το αποκτήσει...
Βιογραφικά στοιχεία και εργογραφία
Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, από εύπορη, εβραιο-πολωνική οικογένεια, που καταστράφηκε όμως στην κρίση του 1929. Ο νεαρός Μίλλερ αναγκάστηκε να κάνει δουλειές του ποδαριού για να πληρώσει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν (1932 -38). Φοιτητής ακόμα, άρχισε να γράφει για το θέατρο και, το 1937, πήρε το βραβείο "THEATRE GUILT" μαζί μ' έναν άλλο επίδοξο δραματουργό, τον Τένεσι Ουίλιαμς.
Ωστόσο το πρώτο του θεατρικό έργο που παίχτηκε στο Μπρόντγουει, Ο Άνθρωπος που τον ευνοούσε η Τύχη (The man who had all the luck, 1946) κατέβηκε μέσα σε τέσσερις μέρες. Στο μεταξύ, ο Μίλλερ έχει παντρευτεί τη Μαίρη Σλέττερυ και έχει εκδώσει το 1945 το μυθιστόρημα Focus, με βασικό θέμα την "επιδημία του αντισημιτισμού". Καθιερώθηκε διεθνώς όταν παίχτηκε το δράμα του Ήταν όλοι τους παιδιά μου (ΑΙΙ my sons, 1947), που σκηνοθέτησε ο Ελία Καζάν (Βραβείο των Κριτικών της Νέας Υόρκης). Στηλιτεύοντας τους "κερδοσκόπους του πολέμου", ο Μίλλερ συμπλέκει την κοινωνική και ηθική σύγκρουση με το θέμα της σχέσης πατέρα και γιων, θέμα που είχε χειριστεί στο προηγούμενο έργο του και όπου θα ξαναγυρίσει με το κορυφαίο δράμα του Ο θάνατος του εμποράκου (Death of a salesman, 1949), σκηνοθετημένο επίσης από τον Καζάν, και τιμημένο με το Βραβείο Πούλιτζερ. Το έργο αυτό (απόηχος της προσωπικής εμπειρίας του συγγραφέα από την καταστροφή του πατέρα του αποτελεί το ιλαροτραγικό "ρέκβιεμ" της αποτυχίας ενός αγαθού ανθρώπου που συντρίβεται από τις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες του, μέσα στον Λεβιάθαν της σύγχρονης υλιστικής ζωής. Θέμα, δραματική διεκπεραίωση, χαρακτηρολογία, συμπορεύονται διαπεραστικά στον Θάνατο, που έχει δίκαια αναγορευθεί "κλασικό" δημιούργημα του αμερικανικού θεάτρου.
Ύστερα από μια διασκευή του “Εχθρού του λαού” του Iψεν (1950), ο Μίλλερ παρουσίασε τη Δοκιμασία (The Crucible, 1953, γνωστή και με τον τίτλο Οι Μάγισσες του Σάλεμ). Μια πραγματική δίκη του 1692 στο Σάλεμ, πρόσφερε στον Μίλλερ το δραματικό ενδόσιμο για να διεκτραγωδήσει την πάλη της ανθρώπινης ελευθερίας με τη δεισιδαιμονία, το δογματισμό, το φανατισμό και τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω τους. Ακολούθησαν (1955) δυο μονόπρακτα: Από Δευτέρα σε Δευτέρα (Α Memory of two Mondays) και Ψηλά από τη γέφυρα (A view from the bridge). Το δεύτερο, ένα οικογενειακό δράμα από τη ζωή των Ιταλών μεταναστών, ο συγγραφέας το πλάτυνε αργότερα σε διαστάσεις κανονικού έργου (1956).
Η συγγραφική δραστηριότητα του Μίλλερ ανακόπηκε από τη μάστιγα του μακαρθισμού: ο δραματουργός καταδικάστηκε επειδή αρνήθηκε να καταδώσει συναδέλφους του στην "Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών" (1957) αλλά αθωώθηκε παμψηφεί από το Ανώτατο Δικαστήριο (1958). Στο μεταξύ, χώρισε την πρώτη του γυναίκα, παντρεύτηκε τη διάσημη "σταρ" Μέριλιν Μονρόε (1956), έγραψε γι' αυτήν το σενάριο της ταινίας Οι αταίριαστοι (The Misfits, 1960), για να τη χωρίσει τελικά (1961), και να παντρευτεί την Αυστριακή φωτογράφο Ίνγκε Μόραθ(1962).
Τη σχέση του Μίλλερ με τη Μονρόε απηχεί το έργο του Μετά την πτώση (After the fall, 1964). Αλλά ούτε αυτό είχε τη δραματική έμπνευση και εμβέλεια των προηγουμένων, ούτε τα άλλα που ακολούθησαν: Επεισόδιο στο Βισύ (Incident of Vichy, 1964), από τη γερμανική κατοχή της Γαλλίας, Το τίμημα (The Price), Φήμη (Fame, 1970), Η δημιουργία του Κόσμου και άλλα τινά (The Creation of the World and other business,1972), που ανατρέχει στην έξωση των πρωτόπλαστων και στη δολοφονία του 'Αβελ από τον Κάιν, Το ταβάνι του αρχιεπισκόπου (The Archbishop's ceiling, 1977), για τις ανθρώπινες σχέσεις στα καταπιεστικά καθεστώτα, Το αμερικανικό ρολόι (The American Clock, 1980), γύρω στην κρίση του 1929 και τα μονόπρακτα Ελεγεία για μια κυρία (Elegy for a Lady) και Μια κάποια ερωτική ιστορία (Some kind of a Love Story) με το γενικό τίτλο Διπλός καθρέφτης (Two way mirror, 1982).
Επίγονος και "τελειωτής" του αμερικανικού ρεαλισμού, ο Μίλλερ προχωρεί συχνά ως τον ποιητικό ρεαλισμό, προσπαθώντας να "ανατάξει" την οδύσσεια του ανθρώπου μέσα στις συγκρούσεις, τους κανιβαλισμούς του κοινωνικού μακρόκοσμου και του ψυχικού μικρόκοσμου. Λαμπρός εικονογράφος της αμερικάνικης ζωής του πρώτου μεταπολέμου, ο Μίλλερ στάθηκε λιγότερο εύστοχος στις απόπειρες του για πλατύτερες συνθέσεις.
(Μάριος Πλωρίτης από το Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό.
Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών, 1987)