ΤΑ ΜΑΤΟΚΛΑΔΑ ΣΟΥ ΛΑΜΠΟΥΝ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 30/07/2018 17:47
Όταν ήμουν μικρός νόμιζα ότι οι ηθοποιοί δεν πεθαίνουν. Σα να κατακτούσαν μια στιγμή αιωνιότητας στα παιδικά μου μάτια χάρη στη λάμψη και στην αύρα τους και την γλίτωναν.
Τη Χρύσα την είδα πρώτη φορά στην τηλεόραση σε μια παιδική σειρά στην ΕΡΤ. Την κυνηγούσε ο Γιάννης Μποσταντζόγλου κι εκείνη όπως όλοι οι άδολοι ήρωες των παιδικών μας χρόνων ξέφευγε πάντα, έστω και την τελευταία στιγμή, χάρη στο χαμόγελο και την καλοσύνη της.
Τα γνωρίσματα της αυτά τα έζησα από κοντά όταν παίξαμε στον «Ήχο του όπλου». Είχαμε μάλιστα κι ένα αστείο σχετικά με το ωροσκόπιο μας που επαναλαμβάναμε όταν αντιμετωπίζαμε δυσκολίες στην καθημερινότητά μας:
«Ξέρεις, αιγόκερως με ζυγό».
Ευγενής, καλλιεργημένη, μετρημένη, δίκαιη, ευσυνείδητη.
Συνάδελφος από τους λίγους.
Είχε παίξει από Αισχύλο (Ηλέκτρα στην «Ορέστεια» του Μιχαηλίδη) μέχρι Τσέχωφ και Αναγνωστάκη.
Τελευταία φορά ιδωθήκαμε πριν περίπου ένα μήνα.
Μιλούσε με ενθουσιασμό για δυο καινούργια της θεατρικά έργα αλλά και για την παράσταση του περασμένου χειμώνα.
Έμοιαζε στην πιο ώριμή της στιγμή, γεμάτη σχέδια και ανησυχίες.
Γεμάτη ζωή. Χωρίς τέλος. Μόνο αρχή.
Θυμήθηκα ξαφνικά το τραγούδι του Δημήτρη Καμαρωτού που έλεγε η Τάνια στην παράσταση:
«..Μια μακρινή φωνή που τραγουδάει σπασμένα ένα τραγούδι
Τραγούδι χωρίς τέλος. Μόνο αρχή...
Μη μου θυμώνεις
Φεύγω τώρα..
Ως τη μέση βουτηγμένη στη θάλασσα.
Μια μακρινή φωνή
που τραγουδάει ακόμα το ίδιο τραγούδι
Τραγούδι χωρίς τέλος.
Μόνο αρχή..
Τα ματόκλαδα σου λάμπουν βρε
Σα τα λούλουδα του κάμπου
Σαν τα λούλουδα του κάμπου βρε
Τα ματόκλαδά σου λάμπουν..»