ΤΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΑ ΦΑΟΥΛ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 30/08/2016 17:10
Πέντε τρανταχτές περιπτώσεις που επιβεβαιώνουν την αξία του παιχνιδιού των εντυπώσεων που καλούμαστε να παίζουμε κάθε λεπτό της ζωής μας.
«Μερικές φορές, μέσα στην έξαψη της συζήτησης και μιλώντας για πολλά θέματα, δεν διαλέγεις τις σωστές λέξεις, ή λες λάθος πράγματα. Το έχω κάνει κι εγώ, και λυπάμαι, ιδιαίτερα αν αυτό έχει δημιουργήσει προσωπικό πόνο. Υπάρχουν πάρα πολλά που διακυβεύονται για να ασχολούμαστε με τέτοια θέματα». Τάφε έφη Ντόναλντ Τραμπ, προ ημερών, κατά τη διάρκεια μιας συγκέντρωσης στο Σάρλοτ της Βόρειας Καρολίνας. Ξαφνική μεταμέλεια για τα τέρατα που έχει εκστομίσει; Θα ήταν παράδοξο να περιμέναμε κάτι τέτοιο από έναν άνθρωπο όπως εκείνος. Στροφή στην επικοινωνιακή πολιτική λέγεται το κολπάκι, μια στροφή δια της οποίας επιχειρεί να γίνει πιο συμπαθής. Ας μην γελιόμαστε, όλα θέμα επικοινωνιακής τακτικής είναι σε αυτή τη ζωή. Από το πώς, παιδιά ακόμα, θα πείσουμε τη μαμά μας να μας αφήσει να φάμε παγωτό μέσα στο χειμώνα (γινόμαστε «άγγελοι» για μερικές ώρες, τακτοποιούμε το δωμάτιό μας, της κάνουμε τα θελήματα που υπό κανονικές συνθήκες θα αποφεύγαμε…) μέχρι την ενήλικη ζωή μας οπότε θα αναγκαστούμε πολλές φορές να δώσουμε τη δική μας, μικρή ή μεγάλη θεατρική παράσταση προκειμένου να επιτύχουμε τον όποιο σκοπό μας. Το αυτό σκέφτομαι παρακολουθώντας αυτή την περίοδο την εκλογική μάχη ανάμεσα σε Τραμπ και Κλίντον, τα απίστευτα επικοινωνιακά παιχνίδια των Ευρωπαίων πολιτικών με οικονομική κατάσταση, προσφυγικό κλπ., αλλά και πιο light αλλά εξαιρετικά επιδέξιες επικοινωνιακές κορώνες, όπως π.χ. την απόφαση της Αμπερ Χερντ να αρνηθεί την τεράστια αποζημίωση που δικαιούνταν από τον Τζόνι Ντεπ, μετά το διαζύγιό τους, βουλώνοντας όλα τα στόματα που την έλεγαν συμφεροντολόγα (και όχι μόνο).
Όλα κρίνονται λοιπόν από τις εντυπώσεις που δημιουργείς, πράγμα που φοβάμαι πώς κάποιος πρέπει να το θυμίσει στους εν Ελλάδι επώνυμους, ξεκινώντας από εκείνους που δραστηριοποιούνται στο χώρο της πολιτικής, περνώντας από τους άγιους (;) ανθρώπους της Εκκλησίας, και φτάνοντας στους εκπροσώπους της σόου μπιζ, αυτού τέλος πάντων του μικρού κυκλώματος άσπονδων φίλων που έχουμε μάθει να αποκαλούμε στην Ελλάδα σόου μπιζ. Δεν μιλώ χωρίς παραδείγματα. Πρώτο - πρώτο ανασύρω από το αρχείο μου τον άκομψο τρόπο με τον οποίο εκπαραθυρώθηκε από το Ελληνικό Φεστιβάλ ο Γιαν Φαμπρ. «Αποδέχτηκα εντολή από τον Έλληνα υπουργό Πολιτισμού να κάνω με κάθε ελευθερία καλλιτεχνικές επιλογές. Αυτό δεν φαίνεται πλέον δυνατόν στην Ελλάδα. Δεν θα ήθελα να εργαστώ σε ένα εχθρικό καλλιτεχνικό περιβάλλον όπου προσήλθα με ανοιχτό μυαλό και ανοιχτή καρδιά. Εύχομαι στους Έλληνες καλλιτέχνες καλή τύχη με τη δουλειά και το Φεστιβάλ τους», αυτά έγραψε ο διάσημος εικαστικός στο Facebook αδειάζοντας εντέχνως το υπουργείο Πολιτισμού τη στιγμή που εκείνο όχι μόνο τον είχε αφήσει εκτεθειμένο σε κάθε (κακόπιστη, γιατί υπήρξαν και αυτές) κριτική αλλά συνέχισε να πέφτει από γκάφα σε γκάφα, ανατριχιαστικά κατώτερο των περιστάσεων. Όπως κατώτερος των περιστάσεων αποδείχτηκε ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος, όταν σε ένα από τα μεγαλοπρεπέστατα επικοινωνιακά φάουλ των τελευταίων ημερών επιτέθηκε με σφοδρότητα στους «γνωστούς για τα αριστερά τους φρονήματα» Γιώργο Κιμούλη, Γιάννη Μπέζο και Πέτρο Φιλιππίδη, θυμωμένος που τον σατίριζαν στην παράστασή τους με τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη. Πόσο μικρόψυχη και σκοταδιστική εμφανίστηκε η εν Ελλάδι Εκκλησία μέσα από τα λόγια του! Πόσο όμως είρων, αγενής και επιθετικός φάνηκε και ο Κιμούλης με την επιμονή του να απαντά στον γέροντα! Γιατί σωστή επικοινωνιακή πολιτική σημαίνει και να σιωπάς τη στιγμή που πρέπει, ειδικά όταν την ίδια στιγμή έχεις τον τρόπο να μιλάς, όχι μέσα από περιττές δηλώσεις, αλλά από το έργο σου. Αλλιώς μπορείς εύκολα να παρασυρθείς και να χάσεις το παιχνίδι.
Πάρτε για παράδειγμα τον Γεράσιμο Γεννατά, που ναι είχε κάθε δικαίωμα να φύγει δυσαρεστημένος από την «Ορέστεια» που είχε σκηνοθετήσει ο Γιάννης Χουβαρδάς. Όπως είχε και κάθε δικαίωμα να εκφράσει δημοσίως τη δυσαρέσκειά του. Με γλώσσα όμως που θα τον τιμούσε και δεν θα τον έκανε ξαφνικά να μοιάζει μπροστά στα μάτια μας, αυτόν έναν συμπαθή και χαμηλών τόνων ηθοποιό, με ένα παλιόπαιδο που δεν γνωρίζει τους στοιχειώδεις κανόνες της καλής συμπεριφοράς. Το κείμενο που ανάρτησε στο Facebook και σύμφωνα με το οποίο «Δε ντρέπεστε, ρε μαλάκες, να μας δείχνετε αυτή την απερίγραπτη μαλακία, όπου ο Μαρκουλάκης βάζει κάτι γυαλιά και καμώνεται ότι κάτι παίζει, ο Κουρής είναι στον αυτισμό του και δεν μπορεί να φραζάρει φωνήεντα και σύμφωνα μαζί... Και λάιφο και Άθενς Βόις μας λένε ότι πρόκειται για μεγάλη παράσταση... Ουστ κοπρόσκυλα του Χουβαρδά... Δεν πάει άλλο πια...», έβλαψε τη δημόσια εικόνα του περισσότερο από όσο την έχει βλάψει η χειρότερη ερμηνεία του. Γιατί αν στο Θέατρο επιτρέπονται τα λάθη, στη δημόσια ζωή δεν μπορεί να επιτρέπεται η (στιγμιαία έστω) χυδαιότητα. Όπως δεν επιτρέπεται το unfair παιχνίδι, για να περάσουμε σε άλλο θέμα το οποίο αφορά τη επικοινωνιακή πολιτική ενός ολόκληρου οργανισμού: αναφέρομαι στην επί δύο μήνες εξαντλητική διαφήμιση των «Ορνίθων» από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (που είχε τα φράγκα για να πληρώσει την πιο φαντεζί καμπάνια) τη στιγμή που οι άλλοι θίασοι που κατέβαιναν στην Επίδαυρο δεν είχαν επουδενί τα μέσα να ακολουθήσουν. Κάτι μου λέει πως η πολλή δημοσιότητα τελικά περισσότερο έβλαψε την εικόνα της Στέγης (που εμφανίστηκε για πρώτη φορά τόσο επηρμένη και επιθετική απέναντι στους «αντιπάλους» της) παρά την ωφέλησε. Εξάλλου, και χωρίς τις δεκάδες αφίσες των «πουλιών» που είχαν τοποθετηθεί όπου και αν γύριζες το βλέμμα σου, φίσκα θα ήταν η Επίδαυρος καθώς ο Νίκος Καραθάνος και η ομάδα του έχουν μεγάλη πέραση.
Τη μεγάλη πέραση της Ελένης Ράντου αποφάσισε τέλος να εκμεταλλευτεί η ΔΕΗ, βάζοντας την ηθοποιό να πρωταγωνιστήσει στο τελευταίο σποτάκι της. Την ίδια στιγμή αναρωτιέμαι πόσο έξυπνη επικοινωνιακά ήταν από τη μεριά της Ράντου η αποδοχή αυτής της δουλειάς. Ειδικά όταν έδωσε αφορμή για σχόλια του στιλ «η ΔΕΗ λοιπόν έβαλε μπροστά την συντρόφισσα Ελένη Ράντου για να μας πείσει πόσο καλή είναι. Η ΔΕΗ που κόβει το ρεύμα σε άνεργους καρκινοπαθείς διαφημίζει πόσο καλός Οργανισμός είναι ενώ ακόμη και ο πλέον ανόητος πολίτης-καταναλωτής την έχει συνδέσει με τις ασχήμιες των αρχισυνδικαλισταράδων». «Χρυσό Βατόμουρο» λοιπόν και στη… συντρόφισσα Ελένη, όχι για την ερμηνεία της στη διαφήμιση, αλλά για το επικοινωνιακό φάουλ που έκανε με αυτή την εμφάνιση. Γιατί, το είπαμε και το ξαναλέμε για να το εμπεδώσουμε, και στο θέατρο της ζωής όλα είναι θέμα εντυπώσεων. Όλα είναι ένα διαρκές επικοινωνιακό παιχνίδι που μπορεί να μας δοξάσει αλλά και να μας ζημιώσει βαθιά, ακόμα και να μας καταστρέψει.
Νίκος Πρίντεζης - tospirto.net