ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟ ΟΡΙΖΟΝΤΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΑΙΜΙΛΙΟΥ ΧΕΙΛΑΚΗ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 07/04/2016 13:02
Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Καθίσαμε αναπαυτικά στον κόκκινο καναπέ των παρασκηνίων. Γύρω μας οι πόρτες των καμαρινιών με τις ταμπελίτσες των ονομάτων απ’ έξω: Ράνια Οικονομίδου, Άλκις Κούρκουλος, Αθηνά Μαξίμου, Άγγελος Μπούρας, Γιάννα Παπαγεωργίου, Αλέξανδρος Βάρθης, Γιώργος Λιάντος, Τσιμάρας Τζανάτος, Φραγκίσκη Μουστάκη. Οι συνάδελφοί του που παίζουν στην παράσταση «Ταρτούφος ή οι Απατεώνες» στην οποία πρωταγωνιστεί αλλά και σκηνοθετεί μαζί με τον Μανώλη Δούνια. Απέναντί μας η εσωτερική σκάλα που οδηγεί στη σκηνή του θεάτρου "Κιβωτός". Το πραγματικό σκηνικό της συνάντησής μας όμως ήταν ο απεριόριστος ορίζοντας της σκέψης του Αιμίλιου Χειλάκη. Καλλιτέχνης σπάνιος, άνθρωπος αυθεντικός και στη δημόσια και στην ιδιωτική ζωή του. Φέρει ένα ισοζύγιο ευαισθησίας και περίσκεψης. Αισιόδοξος, ευθύς, ενθουσιώδης. Η σοφία του τον οδηγεί να αξιοποιήσει τις δυνατότητές του δίχως να διστάσει να τολμήσει. Κι αυτό αποβαίνει σε καλό δικό του και των άλλων, συνεργατών, φίλων, θεατών.
Έχει ευφράδεια και ευελιξία σκέψης. Πρόκειται τελικά για έναν ιδεαλιστή, με διαύγεια πνεύματος, μία προσωπικότητα ενδιαφέρουσα και αδάμαστη, αποφαίνομαι εντός μου καθώς τον ακούω. Ως ηθοποιός είναι ένας από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές που διαθέτει το ελληνικό θέατρο σήμερα. Στην κορύφωση της ακμής του. Γεμίζει τη σκηνή, έχει εκτόπισμα αλλά και μέτρο, χιούμορ ευεργετικό. Είτε κάνει τον εμπειρικό, μέθυσο δικαστή Αζντάκ που αποδίδει δικαιοσύνη, είτε τον ψευτοθρησκευόμενο απατεώνα Ταρτούφο που παρουσιάζεται ως υπέρμαχος της ενάρετης ζωής, είτε βγαίνει στην πυρωμένη αρένα της σκηνής ως συγκρουσιακός Άμλετ. Τον θυμόμαστε ακόμα ως δοκιμαζόμενο Φιλοκτήτη και ως τραγικό Οιδίποδα να κερδίζει το συντριπτικό κοινό της Επιδαύρου. Να μην ξεχάσω, μεταξύ άλλων, και το καινοτόμο «Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται» (σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου), μια κωμωδία δύσκολη, όπου υποδυόταν τη σκληρή και μυστηριώδη πρώην στριπτιζέζ Πιερέτ. Σημασία στην τέχνη δεν έχει αν παίζεις τη γυναίκα ή τον ηγεμόνα, αλλά ότι παίζεις σε ένα παιχνίδι, που καθώς εξελίσσεται από τη μια ατάκα στην επόμενη, φράση τη φράση, αποκαλύπτει το μέγεθος ενός χαρακτήρα με όλα τα προβλήματα και τα ελαττώματά του.
Ο Αιμίλιος Χειλάκης καταφέρνει να μας αγγίξει και να μας ηλεκτρίσει όλους. Εννοεί την κάθε συλλαβή που εκστομίζει, απόλυτος μαέστρος στις ονειρικές συναυλίες που μας χαρίζει.
Ηθοποιός με δυνατά εκφραστικά μέσα, καταθέτει τις πλέον λιτές, ουσιώδεις, με σκηνική διάνοια ερμηνείες. Ακριβής η άρθρωσή του, υποβλητικές και ρυθμικές οι κινήσεις του. Οι χειρονομίες του ρευστές και πλήρεις, ιδιαίτερα εκλεκτικές. Το συναίσθημα που εκπέμπει ριζωμένο στην ανθρώπινη ψυχολογία. Μοναδικά εφευρετικός, ιδανικός μεταδότης συγκίνησης, με αλήθεια και ομορφιά στο παίξιμο. Έχει τη δυνατότητα να κινηθεί απ’ την κωμωδία και το μιούζικαλ μέχρι το δράμα και την όπερα. Τάλαντο σπάνιο! Υποκριτής πλήρης: τραγικός, δραματικός και χυμώδης κωμικός. Με τεχνική εκπληκτική, κατορθώνει να εισέρχεται στην ουσία των προσώπων που υποδύεται, με αφοπλιστική άνεση και αίσθηση του ύφους. Μία από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες του ελληνικού θεάτρου, ένας ψηλόλιγνος άνδρας με γλυκύτητα στην έκφραση, με έντονο βλέμμα και πρόσωπο χαραγμένο από αρρενωπές γωνίες. Παθιασμένος και ειλικρινής, ζεστός και χειμαρρώδης, χωρίς διχογνωμίες, που δεν φοβάται να ομολογήσει τα λάθη του ή να ζητήσει συγγνώμη. Σκηνοθέτησε τον «Ταρτούφο» με σταθερό χέρι και έβαλε σε μια καλοοργανωμένη παράσταση όλη την ένταση του κωμικοτραγικού ψιθύρου. Παίκτης πρώτης γραμμής σε άμυνα και επίθεση, ικανός να δίνει ανάσες. Η κινητήρια δύναμη της μηχανής, γιατί έχει θετική στάση και είναι ενθαρρυντικός. Αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω, δεν θα το χαρακτήριζα συνέντευξη. Αποτελεί στην ουσία έναν "εκ βαθέων" απολογισμό του δημιουργού για την πορεία της ζωής του, τους παράγοντες που συνετέλεσαν στο να ακολουθήσει αυτή την πορεία, την επικούρεια φιλοσοφία του και τη βαθιά του αγάπη για την τέχνη που διακονεί. Όπως ο ίδιος ο Αιμίλιος Χειλάκης πολύ καλά γνωρίζει, προτού κρατήσει κάποιος το τιμόνι, πρέπει να έχει κάνει κοπιώδη θητεία ως κωπηλάτης, να έχει φυλάξει με άγρυπνο μάτι την πρώρα και να έχει διορατικά παρακολουθήσει τους ανέμους, τότε μόνον είναι έτοιμος να κυβερνήσει αυτός ο ίδιος το καράβι. Ίσως αυτό να είναι το μυστικό της επιτυχημένης προσφοράς του. Αυτό και η δύναμη που βγάζει η καρδιά του. Εγώ ένα έχω να συμπληρώσω: Ο καθένας παίρνει την ευκαιρία του, η αποφασιστικότητα που δείχνει κάνει τη διαφορά, Αιμίλιε…
Διαβάστε τη συζήτησή μας.
- Αιμίλιε, μεγάλωσες στην Κυψέλη και στην πλατεία Αττικής. Θα ήθελα να θυμηθείς μια δική σου ιστορία, ένα όμορφο περιστατικό.
* Έμενα πλατεία Αττικής. Λιοσίων και Σωζοπόλεως που είναι η προέκταση της Κεφαλληνίας. Ακριβώς απέναντί μας είχαμε ένα οικόπεδο στο οποίο παίζαμε μπάλα, τα μικρά της περιοχής. Ήτανε αρχές δεκαετίας ’70 και ήταν ακόμα πολύ ωραία γειτονιά, θυμάμαι κάτι το οποίο θα ακουστεί πάρα πολύ σκληρό αλλά γι’ εμάς ήταν συνηθισμένο. Εκεί πέρα σε εκείνο το οικόπεδο που ήταν περιφραγμένο με πινακίδες διαφημιστικές, εμείς παίζαμε ποδόσφαιρο για να μη φεύγει η μπάλα έξω. Μια χαρά περνάγαμε. Πηγαίναμε και καθαρίζαμε το γήπεδό μας το οποίο ήταν γεμάτο δεξιά κι αριστερά από τις σύριγγες των ναρκομανών. Τις μαζεύαμε, τις καθαρίζαμε, τις πετάγαμε και μετά ξεκινάγαμε τον αγώνα.
Ωραία χρόνια
* Είμαστε μικρά και ενώ γενικά υπήρχε ο φόβος, εν τούτοις δεν υπήρχε αυτός ο φόβος που τώρα, τουλάχιστον εγώ σαν ώριμος άντρας πια, έχω. Σήμερα δεν θα άφηνα κάποιο παιδί να πάει να παίξει μπάλα εκεί πέρα. Ήταν πολύ ωραία χρόνια. Παίζαμε μπάλα ώρες ατελείωτες. Ειδικά τις Κυριακές, γιατί εγώ είχα προλάβει σχολείο και Σάββατο ως γεννηθείς το 1970.
- Τότε όμως εκτός από την μπάλα μπήκε στη ζωή σου και το θέατρο.
* Ναι, το 1976 σε ηλικία έξι ετών είδα την πρώτη μου παράσταση στο Θέατρο Τέχνης.
- Και έβαλες και τα κλάματα;
* Και τα κλάματα έβαλα, και σταμάτησα την παράσταση. Αχ τώρα τι μου θύμισες! Έπαιζε ο αγαπημένος μου δάσκαλος, ο συγχωρεμένος ο Μίμης Κουγιουμτζής. Στα 18 μου λοιπόν πάω και του λέω μια μέρα ότι στο Υπόγειο είχα δει μια παράσταση όταν ήμουν μόλις 6 ετών. Με ρώτησε τι είδα και του είπα: Τα «Κομμάτια και θρύψαλα» του Γιώργου Σκούρτη. Ήταν μια σκηνή που μπαίνει μέσα ο Κουγιουμτζής βρίζοντας και λέγοντας τη φοβερή ατάκα: «Βούλωστο μωρή, που να στο βουλώνουνε φαντάροι». Αμέσως εγώ έβαλα τα κλάματα, κι ο Μίμης το θυμότανε: « Έλα ρε, το θυμάμαι. Εσύ ήσουνα;», μου λέει.
Η εφηβεία
* Έχω ζήσει υπέροχα παιδικά χρόνια γιατί είχα και έναν αδελφό τρεισήμισι χρόνια μεγαλύτερο. Όπου το παιχνίδι τότε ήταν πραγματικά διαρκές. Μετά πήγαινα σχολείο στην Πλάκα, δηλαδή φεύγαμε από την πλατεία Αττικής, παίρναμε το τρένο, πηγαίναμε Μοναστηράκι, περπατάγαμε μέχρι το σχολείο. Γενικά η εφηβεία μου όρισε πολύ τα πράγματα που ήθελα να κάνω χωρίς να το ξέρω. Όπως για παράδειγμα: Αποφάσισα να γίνω ηθοποιός μετά τα 17.
- Πώς το αποφάσισες αυτό; Ποια ήταν η αιτία;
* Ήτανε μέσο κοινωνικοποίησης. Ειδικά τότε που πήγα σε καινούργιο σχολείο, στη Β' Λυκείου, στο Κοντόπευκο, στην Αγία Παρασκευή. Ήμουν 17, δεν ήξερα κανέναν, ήταν εξοργιστικό. Κάποια στιγμή μαθαίνω ότι υπάρχει μια θεατρική ομάδα στο σχολείο και λέω «εντάξει είναι ένας τρόπος να γνωρίσω και τα υπόλοιπα παιδιά». Έτσι κόλλησα το… μικρόβιο.
- Μπήκες στο Θέατρο Τέχνης με υποτροφία.
* Δεν πρόλαβα όμως τον Κάρολο Κουν. Είχε πεθάνει μόλις ενάμισι χρόνο πριν μπω. Αλλά υπήρχε πολύ βαριά η σκιά του. Στα 3 χρόνια της σχολής η βασική αναφορά όλων ήταν μονίμως ο Κουν. Δεν τον γνώρισα αλλά γνώρισα τη βαθιά θλίψη των ανθρώπων που τον χάσανε, ήταν πολύ δυνατή αυτή η θλίψη. Γνώρισα τη βαθιά αγάπη τους αλλά και το βαθύ τους φόβο απέναντί του. Όμως όταν είσαι 18 χρονών δεν μπορείς να τα συνδυάσεις αυτά. Δηλαδή αυτές τις μυρωδιές που καταλαβαίνεις δεν μπορείς να τις ξεχωρίσεις, παίρνεις μια βασική μυρωδιά. Και τότε ήταν πολύ σκληρή η βασική μυρωδιά στο Θέατρο Τέχνης. Όταν μπήκα στη σχολή ήταν πολύ αυστηροί οι κανόνες.
- Κάποιο περιστατικό;
* Ήμουν στο ίδιο έτος με μια αγαπημένη φίλη, την Μπέσυ Μάλφα. Ήταν ήδη χορεύτρια και τραγουδίστρια. Στη σχολή μπήκε στα 22 της. Της πρότειναν λοιπόν να κάνει κάτι τηλεοπτικό. Θα χόρευε, θα τραγουδούσε και θα πληρωνόταν, γιατί από αυτό ζούσε η κοπέλα. Τόλμησε και το έκανε με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ολόκληρο θέμα στη Σχολή αν θα πρέπει να τη διώξουν ή να την κρατήσουν. Τελικά επικράτησαν οι ρεαλιστές. Η Μπέσυ παρέμεινε και ολοκλήρωσε τις σπουδές της κανονικά.
Διαβάστε περισσότερα στο catisart.gr