ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΜΙΛΑΕΙ... Η ΖΩΗ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 20/07/2018 11:02
Αν υπάρχει ένα πρόσωπο από το χώρο του θεάτρου που έχει σίγουρα δεχθεί τις τιμές και την αγάπη του κόσμου με το παραπάνω αυτό είναι σίγουρα η Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Αλίκη, Αλικάκι, Βουγιούκλω, Εθνική Α. Β.
Πάντα υπήρχε κάτι το παραπάνω από μέρους μας.
Σα να μην την πολυκαταλαβαίναμε κι υπερθεματίζαμε.
Έτσι δε γίνεται με ό,τι ξεπερνάει τα μέτρα μας;
Αποδίδουμε πάντα κάτι περισσότερο...κάτι λιγότερο.
Κι η αγάπη όλη χύνεται και πέφτει χάμω.
Την Αλίκη Βουγιουκλάκη δεν την γνώρισα ποτέ.
Είναι όμως το πρόσωπο για το οποίο έχουν γραφτεί και ειπωθεί τα περισσότερα στον χώρο του Θεάτρου.
Την είδα από κοντά στο θέατρο μόνο μια φορά παιδάκι στην ‘Κυρία δε με Μέλλει’ του Σαρντού. Γύρισα και είπα στη μάνα μου. «Δεν είναι αυτή!». «Παιδί μου αυτή είναι!»
«Μαμά, αυτή είναι κοντή, δεν παίζει καλά και δεν έχει πολλά μαλλιά». Και είχε άδικο ο παιδικός εαυτός μου.
Αλλά ήταν βλέπετε κι η σύγκριση με την ανταγωνίστριά της.
Εκείνη τη ξανθιά σκανδαλιάρα μαθήτρια που μιλούσε με νάζι κι έλαμπε ολόκληρη σα να έχει καταπιεί προβολέα. Με αποτέλεσμα να ανοίξουν μέσα στο χειμώνα μέχρι και θερινά σινεμά..
Τη Βουγιουκλάκη βέβαια στο πραγματικό της μέγεθος την κατάλαβα το 1996.
Μαθητής ακόμα, έφηβος. Μόλις ανακάλυπτα τον θάνατο. Μαζί της.
Εκείνη που είχε μάθει όλα τα παιδάκια «να τραβάνε μπρος» ανέμελα, γιατί «θάρρος η ζωή μας θέλει» κοίταζε τώρα τον θάνατο κατάματα.
«Μου ‘παν πως έχω κάτι σοβαρό στο πάγκρεας, οπότε έχετε γεια βρυσούλες..»
Λένε πως στο τέλος της ζωής μας φανερώνεται ο πραγματικός μας χαρακτήρας.
Κι αν όλες μας οι πράξεις οδηγούν στη Μεγάλη Πράξη, στην έξοδο μας από τη ζωή, η Αλίκη Βουγιουκλάκη φανέρωσε στο τέλος, ατόφια την τραγική της διάσταση.
Κι έγινε η Αντιγόνη, που πάλεψε γενναία με τον πιο απάνθρωπο Κρέοντα.
Σαν παλληκάρι. Όπως ξέρουν μόνο τα ορφανά παιδιά να παλεύουν.
Κι ίσως κάπου εκεί να ήταν και το «μυστικό» της.
Κι ίσως να την καταλάβαμε αργά.
Κι ίσως να καταλαβε κι εκείνη αργά τον εαυτό της.
Στο τέλος μιλάει...η ζωή.