ΣΗΜΕΡΑ ΖΟΥΜΕ ΣΕ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 04/11/2015 11:39
Ο Τάκης Τζαμαργιάς σκηνοθετεί στο θέατρο Σταθμός το έργο της Μ. Μπουτσάκα ΣΥΓΓΝΩΜΗ, σε διασκευή της Άννας Αδριανού, που προτείνει την αγάπη και τη συγγνώμη, ως μόνη λύση στο πρόβλημα της βίας.
- Ανεβάζετε φέτος, μ' επιτυχία τη «Συγγνώμη» της Μάρτα Μπουτσάκα, ένα έργο για την εφηβική βία…
Ναι, πρόκειται για ένα έργο πολύ σημερινό. Η συγγραφέας είναι μόλις 31 χρόνων, πρόσφατα έγινε και μητέρα και όπως όλοι οι Καταλανοί συγγραφείς, έχει μια πολύ οξεία και κοφτερή ματιά πάνω στα πράγματα. Το έργο βασίζεται σ’ ένα πραγματικό περιστατικό που έγινε στην Ισπανία, μια αναίτια δολοφονία, που διαπράττουν έφηβοι. Στην ουσία το έργο πραγματεύεται τη βία της εικόνας. Σήμερα ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα και ζητάμε να επιβεβαιωθούμε μέσα από αυτή. Το θέμα είναι ότι αυτή η πραγματικότητα έχει όρια, δεν είναι όπως η ζωή που είναι γεμάτη εκπλήξεις. Το ζήτημα είναι να καταλάβουμε τα όριά της και να χρησιμοποιήσουμε προς όφελος της δυνατότητες που μας προσφέρει.
- Γιατί τα παιδιά αυτά, καταφεύγουν στο έγκλημα;
Αυτά τα παιδιά θέλουν να επιβεβαιωθούν- η επιβεβαίωση είναι ζητούμενο στην εφηβεία και όχι μόνο. Το θέμα είναι πώς την αναζητούν και πώς ικανοποιούν αυτή την ανάγκη.
- Έχει γίνει μια διασκευή στο έργο από την Άννα Αδριανού. Σε τι συνίσταται;
Ναι, η Άννα έχει προσθέσει δύο εικόνες και ο τρόπος που προτείνει ως λύση είναι η αγάπη και η συγγνώμη, το να ζητήσουμε δηλαδή συγγνώμη. Όμως η παράσταση μας, πόρρω απέχει από τον διδακτισμό. Δεν μου αρέσει να κουνάω το δάχτυλο στο θεατή και να του λέω τι να κάνει, εμείς απλώς προτείνουμε…
- Δεν είναι όμως, η συγγνώμη πάντα ουσιαστική..
Όχι, έχετε δίκιο, πολλές φορές οι άνθρωποι κάνουν τέρατα και μετά αρκούνται σε μια συγγνώμη, ναι, αυτό δεν φτάνει. Μόνο όταν αυτή η συγγνώμη, σε βάζει σε μια διαδικασία σκέψης και αυτογνωσίας, τότε μπορεί να έχει κάποιο αποτέλεσμα. Αλλιώς είναι μόνο μια λέξη.
- Τι γεννάει αυτή τη βία στους εφήβους;
Η βία είναι σύμφυτη της ανθρώπινης ύπαρξης. Άλλωστε και η δημιουργικότητα από τη βία ξεκινάει, αλλά διοχετεύεται στη δημιουργία. Εδώ μιλάμε για βία ανεξέλεγκτη. Ξέρετε, παλιότερα θα θεωρούσαμε ότι αυτή η βία μπορεί να είναι πιθανόν ταξική, ή πολιτισμική, ότι μόνο άνθρωποι του περιθωρίου καταφεύγουν σε αυτή με αυτό τον τρόπο. Κι όμως σε αυτό το έργο τα παιδιά που διαπράττουν το έγκλημα είναι τα παιδιά της διπλανής πόρτας. Σαφώς έχουν ευθύνες οι γονείς και η κοινωνία, όμως ξέρετε, σαν γονιός σας μιλάω, είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώνεις ένα παιδί. Εγώ προσωπικά, αν και δάσκαλος, ποτέ δεν μπόρεσα να εφαρμόσω όσα συμβούλευα τους άλλους γονείς, στο δικό μου παιδί. Πιστεύω ότι μεγάλο ρόλο παίζει η σύγχυση των ρόλων μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον. Τι σημαίνει, για παράδειγμα, ο γονιός να είναι κοντά στο παιδί; Δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι είμαστε φίλοι, οι γονείς είναι γονείς, φίλους τα παιδιά θα δημιουργήσουν μόνα τους. Είμαι κοντά στο παιδί μου σημαίνει στέκομαι και αφουγκράζομαι τις ανάγκες του. Είναι καιρός, νομίζω, να σταματήσουμε λίγο και να αφουγκραστούμε…
- Τι έχουν απογίνει οι έφηβοι αυτής της ιστορίας;
Είναι στη φυλακή. Νομίζω ότι όντως έχουν κατανοήσει τι έκαναν και ίσως έχουν μετανιώσει. Η συγγνώμη που λέγαμε…
- Υπάρχει βία στην παράσταση;
Πρόκειται για ένα έργο που μιλάει για τη βία, υπάρχουν σκληρές σκηνές αλλά δοσμένες με ευαισθησία και τρυφερότητα. Συνειδητά επέλεξα να μην υπάρχει καθόλου βίντεο σε μια παράσταση που μιλάει για τη βία τη εικόνας. Θεωρώ ότι πρέπει να συνάδει η σκηνοθεσία με την πρόθεσή σου απέναντι στο έργο. Βέβαια, στην αρχή της παράστασης βλέπουμε τον θαυμαστό κόσμο της εικόνας, γιατί η εικόνα δεν έχει μόνο αρνητικό πρόσημο, μπορεί να είναι ένα υπέροχο ταξίδι. Εξαρτάται πώς τη χρησιμοποιείς. Σημασία έχει στην παράσταση και ο σκηνικός χώρος που μεταλλάσσεται διαρκώς σε συνδυασμό με τη μουσική που βοηθάει τις χωροχρονικές μετακινήσεις.
- Τι άλλο ετοιμάζετε;
Θα κάνω τον Φεβρουάριο τον «Ριχάρδο Γ» με την Καίτη Κωνσταντίνου, που θα παίξει τον βασικό ρόλο. Ο Ριχάρδος για μένα είναι ένα πλάσμα, δεν έχει σημασία αν είναι άνδρας ή γυναίκα. Άλλωστε αυτά τα έργα είναι σπουδαία και σηκώνουν πολλές αναγνώσεις. Με ενδιαφέρει ως επί το πλείστον η δουλειά με τους ηθοποιούς στο θέατρο, τη ζηλεύω την υποκριτική διαδικασία και θεωρώ ότι αυτοί είναι το πιο ζωτικό συστατικό μιας παράστασης. Πάντα από αυτούς ξεκινώ και όποια ιδέα κι αν έχω εξελίσσεται μέσα από αυτούς.
- Πώς βλέπετε την όλη κατάσταση στο θέατρο σήμερα;
Τα πράγματα στο θέατρο είναι δύσκολα. Όλοι, πλην του Εθνικού και ένα δυο σχημάτων ακόμα, δουλεύουμε ως συμπαραγωγοί ή με ποσοστά. Οι άνθρωποι του θεάτρου κοπιάζουμε πολύ και όσο αντέξουμε…
- Σπανίως μιλάτε για την θητεία σας στο Δημοτικό του Πειραιά, κύριε Τζαμαργιά.
Ναι, όντως, είναι ένα λεπτό και πολύ ευαίσθητο θέμα για μένα. Δεν με πείραξε που έληξε η θητεία μου, ήταν άλλωστε μονοετής και είχαν κάθε νόμιμο δικαίωμα να με αντικαταστήσουν, αν και κρίθηκε ως επιτυχημένη η διαδρομή. Με πείραξε ο τρόπος που έγινε. Ενημερώθηκα από ένα δελτίο τύπου. Ξέρετε, είχα δουλέψει σκληρά για το Δημοτικό του Πειραιά και είχα δώσει μάχη γιατί παρέλαβα ένα χάος, πιστεύοντας πάντα στις δυνατότητες και στην αξία αυτού του θεάτρου. Αλλά πια έχω αφήσει πίσω μου αυτή την ιστορία, θέλω το θέατρο αυτό να πάει καλά γιατί του αξίζει. Κι επίσης είμαι χαρούμενος που πράγματα που ξεκίνησαν επί της δικής μου θητείας, όπως το πρόγραμμα επισκεψιμότητας, πραγματοποιούνται αυτή τη στιγμή.