ΠΟΙΟΙ ΕΞΟΡΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ;
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 19/11/2015 12:58
Οι καλλιτέχνες στην Ιρλανδία διαμαρτυρήθηκαν επειδή, οι γυναίκες συγγραφείς έχουν παραγκωνιστεί από το Εθνικό Θέατρο.
Η Meryl Streep και ο σκηνοθέτης Wim Wenders, ήταν μερικοί από τους πολλούς αστέρες του Hollywood, που συμμετείχαν στη φεμινιστική διαμαρτυρία για «μεροληψία» εκ μέρους του Abbey Theatre του Δουβλίνου.
Το κίνημα #wakingthefeminists που δημιουργήθηκε για να δηλώσει την αντίρρησή του για το ρεπερτόριο που επιλέχτηκε από το διάσημο θέατρο, με αφορμή τον εορτασμό της συμπλήρωσης 100 χρόνων από την πασχαλινή εξέγερση Εaster Uprising.
Ο λόγος ήταν, ότι ανάμεσα στα δέκα έργα, που έχει επιλέξει, κυριαρχούν οι άνδρες συγγραφείς, ενώ μόνο ένα φέρει γυναικεία υπογραφή.
Η διαμαρτυρία έλαβε χώρα στο Δουβλίνο, έξω από το θέατρο, με μεγάλη συμμετοχή ηθοποιών και θεατρικών συγγραφέων, που θέλησαν έτσι να δηλώσουν την αλληλεγγύη τους στο κίνημα # wakingthefeminists ,που ιδρύθηκε ως απάντηση στην απόφαση του Εθνικού θεάτρου να συμπεριλάβει μόνο ένα έργο γυναίκας δημιουργού στο ρεπερτόριο του.
Πρόσφατα αναρτήθηκε στο Twitter μια φωτογραφία της Meryl Streep, (η οποία πρωταγωνιστεί στην ταινία «Suffragette», σε σκηνοθεσία της Abi Morgan που αυτό τον καιρό προβάλλεται στις αίθουσες, στο ρόλο της Emmeline Pankhurst), στο πλευρό της Αμερικανίδας ηθοποιού Christine Baranski, με το μήνυμα που έγραφε: «Υποστηρίζω τις Ιρλανδές γυναίκες στο ιρλανδικό θέατρο».
Από τότε που άνοιξε τις πόρτες του το 1904 το Abbey theatre του Δουβλίνου, φιλοξένησε τους μεγαλύτερους δραματουργούς της Ιρλανδίας, ονόματα όπως αυτά των WB Yeats, Sean O' Casey και JM Synge.
Υπάρχει όμως η υποψία, ότι οι γυναίκες δημιουργοί, σκοπίμως έχουν «εξοριστεί» από το Εθνικό Θέατρο της Ιρλανδίας. Γυναίκες ηθοποιοί, θεατρικοί συγγραφείς και παραγωγοί καταγγέλλουν την ύπαρξη ενός μακροχρόνιου καθεστώτος διακρίσεων ανάμεσα στα δυο φύλα σε όλο το φάσμα της καλλιτεχνικής έκφρασης στην Ιρλανδία.
Μάλιστα ο ίδιος ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Abbey , ο Fiach Mac Conghail, σε επιστολή του προς το κίνημα προσπάθησε να απολογηθεί για τη φυλετική ανισορροπία του προγράμματος, λέγοντας ότι το γεγονός ότι δεν έχει συμπεριλάβει στη λίστα κάποιο νέο έργο γυναίκας συγγραφέως είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να υπερασπιστεί, προσθέτοντας ότι όλη αυτή η διαμαρτυρία αποτελεί πρόκληση γι’ αυτόν ώστε να επανεξετάσει τα κριτήρια με τα οποία αποφασίζει για το ρεπερτόριο του θεάτρου και κλείνει λέγοντας ότι έχουν γίνει κάποια βήματα για την προώθηση γυναικών δημιουργών από το θέατρο του Abbey, αλλά υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος να διανύσουν.
Βεβαίως δεν είναι μόνο στην Ιρλανδία που παρατηρείται αυτό το φαινόμενο. Και στη χώρα μας, αν και το ποσοστό των γυναικών που εργάζονται στο θεατρικό χώρο είναι μεγαλύτερο από αυτό των αντρών, έχουμε τα ίδια «συμπτώματα». Στα Κρατικά Θέατρα και σε μεγάλα πολιτιστικά ιδρύματα ή Φεστιβάλ σπανίως ανεβαίνουν γυναίκες συγγραφείς, ελάχιστες είναι οι γυναίκες που σκηνοθετούν συγκριτικά με τον αριθμό των παραγωγών και πάει λέγοντας. Αυτό είναι κάτι που δεν εξηγείται μαθηματικά, μιας και οι γυναίκες έχουν μια ισχυρή παρουσία στο θεατρικό, οπότε αυτή η ανισομέρεια μοιάζει παράλογη.
Άραγε γιατί; Ο Ιρλανδός διευθυντής απάντησε και δεσμεύτηκε. Μήπως ήρθε η ώρα και οι γυναίκες καλλιτέχνες στην Ελλάδα να βγουν στο δρόμο; Ίσως έτσι σκεφτεί κανείς να δώσει έστω μια δικαιολογία…