ΠΕΝΤΕ ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

---

• Ημερομηνία: Δευτέρα, 21/09/2015 21:22
• Συντάκτης: Σταυρούλα Κεντιέ
• Κατηγορία: Γκρίνια

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια αύξηση του θεατρόφιλου κοινού ή έστω των ανθρώπων που επιλέγουν ως έξοδο το θέατρο, τουλάχιστον μια φορά το μήνα. Αυτό είναι πολύ παρήγορο και ελπιδοφόρο. Αυτή η μαγιά θεατών που αρχίζει να δημιουργείται όμως, δεν είναι φανατικοί της τέχνης του θεάτρου, αλλά βρίσκουν σε αυτή ένα καταφύγιο κι γι’ αυτό το λόγο μπορούν πολύ εύκολα να σταματήσουν να πηγαίνουν στο θέατρο, αν δεν φροντίσουν οι καλλιτέχνες να τους μάθουν να το αγαπούν. Ας δούμε λοιπόν πέντε βασικούς λόγους που μπορεί να απομακρύνουν το κοινό από το θέατρο.

1. Η κακή παράσταση. Ή μάλλον για να τα θέσω καλύτερα μια παράσταση που καταναλώνεται σε ευκολίες ή αντίστοιχα σε ”δυσκολίες», που είτε προκαλούν την αγανάκτηση των θεατών με την προχειρότητά τους, είτε τους κάνουν να αισθάνονται άβολα, επειδή δεν καταλαβαίνουν τι βλέπουν. Όσο εκνευριστική είναι μια παράσταση- αρπαχτή, άλλο τόσο απωθητική για το κοινό, είναι και μια παράσταση που καταναλώνεσαι σε δήθεν πειραματισμούς και μοντερνιές χωρίς στόχο, χωρίς ειρμό, απλώς και μόνο για να είναι «πρωτοποριακή». Οι θεατές θέλουν αν μη τι άλλο, να καταλαβαίνουν τις προθέσεις των δημιουργών, αλλιώς απλώς περνούν την ώρα τους αγκυλωμένοι στις θέσεις τους, ενώ σκέφτονται τους λογαριασμούς που θα πρέπει να πληρώσουν, τα προσωπικά του και πάει λέγοντας.

2. Οι κακές εγκαταστάσεις και οι αγενείς και κακότροποι ταμίες, είναι ένας λόγος για να παραπονιέται το κοινό. Όσο εντυπωσιακοί κι αν είναι κάποιοι χώροι, (και μάλιστα σε ιστορικά θέατρα του αθηναικού κέντρου) κανείς δεν θέλει να τουρτουρίζει βλέποντας μια παράσταση από την οποία θα φύγει με πυρετό, κανείς δεν θέλει να κάτσει σε ένα χώρο απ’ όπου θα βγει λες και δούλευε σε λατομείο, θα αναπνέει μούχλα, θα εμφανίσει αλλεργίες και θα βήχει, σαν τρελός, από τη σκόνη. (Και κυρίως δεν θ ανεχθεί προσβλητική συμπεριφορά, από υπαλλήλους του θεάτρου, που αντιμετωπίζουν τους θεατές σαν κατώτερα όντα). Φυσικά, ούτε οι ηθοποιοί επιτρέπεται να δουλεύουν σε τέτοιες συνθήκες, αλλά επειδή οι καλλιτέχνες είναι πιο σκληραγωγημένοι και δεν πολυδίνουν σημασία σε τέτοιες «λεπτομέρειες», όταν βρίσκονται στον δημιουργικό τους οίστρο, αυτό δεν σημαίνει ότι κάποιος που ξεκίνησε από το σπίτι του να πάει να δει μια παράσταση, σκέφτεται κατά τον ίδιο τρόπο.

3. Τα ακριβά εισιτήρια. Αυτό ευτυχώς, σήμερα αρχίζει να λύνεται, καθώς μπορεί κάποιος να βρει εισιτήρια σε πολύ χαμηλές τιμές, κι αν ανήκει σε ευπαθείς ομάδες, είναι άνεργος, ηλικιωμένος ή φοιτητής, μπορεί πραγματικά να εξασφαλίσει εισιτήριο, ακόμα και με πέντε ευρώ. Παρ’ όλα αυτά, σε κάποια κεντρικά θέατρα το εισιτήριο παραμένει αρκετά υψηλό. Είναι κατανοητό ότι μια παραγωγή μεγάλη, έχει και πολλά έξοδα που κάπως πρέπει να βγουν, αλλά δυστυχώς οι εποχές είναι δύσκολες και ο μέσος θεατής δεν μπορεί να διαθέσει τεράστια ποσά για μια έξοδο στο θέατρο.

4. Η αργοπορία. Πολλές παραστάσεις ξεκινούν πολύ αργότερα από την προβλεπόμενη ώρα έναρξής τους, γιατί πάντα κάποιες κρατήσεις περιμένουν, κάτι έχει συμβεί, μια τεχνική δυσκολία και πολλές δικαιολογίες που μεραθέτουν τον χρόνο έναρξης. Όμως αυτή η αργοπορία εκνευρίζει- και δικαίως- όσους έφτασαν στην ώρα τους και ταυτόχρονα επιμηκύνει το χρόνο παραμονής στο θέατρο, με αποτέλεσμα μερικές φορές, οι παραστάσεις να τελειώνουν, μετά τη λήξη κυκλοφορίας των συγκοινωνιών. Έτσι οι θεατές, αν δεν έχουν οι ίδιοι μεταφορικό μέσο, πρέπει να πάρουν ταξί, πράγμα που ανεβάζει το κόστος της εξόδου. Επιπλέον τις καθημερινές το να τελειώνει μια παράσταση τόσο αργά, είναι επίσης αποτρεπτικό, καθότι την επομένη οι περισσότεροι εργάζονται.

5. Οι κακές συμπεριφορές παντός είδους αποτρέπουν τους θεατές. Όσο κι αν δεν μπορούν οι καλλιτέχνες να το δεχτούν, οι θεατές είναι πελάτες με δικαιώματα και φυσικά υποχρεώσεις. Δεν εννοώ σε καμία περίπτωση ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και να καταστρέφουν την παράσταση, αντίθετα οφείλουν να σέβονται και να συμπεριφέρονται κόσμια, τηρώντας τους κανόνες λειτουργίας του θεάτρου. Από την άλλη, ο καλλιτέχνης οφείλει κι αυτός να προστατεύει το έργο του , αλλά ταυτόχρονα οφείλει να είναι και παράδειγμα πολιτισμού.

+1. Τις προσκλήσεις ή τις θέλεις ή δεν τις θέλεις, ως θέατρο. Μεσοβέζικες λύσεις δεν υπάρχουν. Πρέπει να εκλείψουν τα περιστατικά της ...αποπομπής θεατών με προσκλήσεις, επειδή τη συγκεκριμένη μέρα, μπορεί να πήγαν καλά τα εισιτήρια. Απαιτείται σεβασμός στο κοινό και στους χορηγούς επικοινωνίας, που στο στέλνουν και σε διαφημίζουν δωρεάν. Αλλιώς θα μπεις δια παντός, σε μαύρη λίστα.

Αυτά και καλή σεζόν σε όλους.

---