ΠΕΓΚΥ ΤΡΙΚΑΛΙΩΤΗ: 'ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΠΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ'
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 21/01/2019 10:49
Συνέντευξη στην Τασούλα Επτακοίλη και στο "Κ" της Καθημερινής.
«Γιατί δεν έχω το δικαίωμα να το ζήσω αυτό; Γιατί;» Στο Θέατρο Θησείον η κραυγή του Νίκου Κουρή τραντάζει το πάτωμα του παταριού, όπου βρίσκεται το καμαρίνι των ηθοποιών – ένα, κοινό για όλους. Η Πέγκυ Τρικαλιώτη βάζει τα γέλια. «Είναι από την πρόβα της “Γίδας” του Έντουαρντ Άλμπι», μου εξηγεί.
Η ίδια θα ανέβει σε λίγες ώρες στη σκηνή, για την παράσταση «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» του Μπέρτολτ Μπρεχτ. «Είναι σπουδαίο κείμενο. Λες και έχει γραφτεί για την Ελλάδα του σήμερα. Δυστυχώς, η ιστορία επαναλαμβάνεται, οι κύκλοι της, με το που κλείνουν, ανοίγουν ξανά, με τον ίδιο τρόπο· οι άνθρωποι δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Γι’ αυτό κάθε βράδυ ταράζομαι όταν λέω: “Όχι, δεν θα έπρεπε τα βράδια να είναι θλιβερά σε αυτή τη χώρα. Της άξιζε το αύριο το καλύτερο αυτής της χώρας”».
Από τότε που θυμάται τον εαυτό της ήθελε να γίνει ηθοποιός. Μόλις αποφοίτησε από το λύκειο, μπήκε στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Και το κοντέρ της μετράει αμέτρητα χιλιόμετρα πάνω στο σανίδι. «Είναι πολύ οικεία περιοχή για μένα η σκηνή. Πάνω της νιώθω πιο νορμάλ
– περισσότερο από ό,τι στην κανονική ζωή μου. Ακόμα κι αν είμαι χάλια, άρρωστη ή πεσμένη ψυχολογικά, όταν ανεβαίνω πάνω, ξαναζωντανεύω, τα ξεχνάω όλα. Δεν είναι κάτι που ελέγχω, γίνεται ερήμην μου. Παλαιότερα ήταν πιο έντονο. Το παιδί, η αγάπη μου γι’ αυτό, η ανάγκη μου να βρίσκομαι κοντά του με έκαναν να μετακινηθώ, να έρθω πιο κοντά στην “έξω” ζωή, για να αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις της καθημερινότητάς μου ως μητέρα. Αλλά το μέσα μου δεν έχει αλλάξει ούτε ελάχιστα από την ημέρα που μπήκα στη σχολή. Το πάθος που νιώθω για το θέατρο είναι το ίδιο».
Και το κοινό; Το φοβόταν στην αρχή της καριέρας της; Νιώθει ακόμη φόβο; «Δεν φοβάμαι μήπως δεν με αποδεχτούν, το έχω ανάγκη. Αυτό που τρέμω έχει να κάνει μ’ εμένα: μήπως δεν καταφέρω να φτάσω υποκριτικά αυτό που έχω θέσει ως στόχο», εξηγεί.
Ανήκει σε μια γενιά που έζησε τη χρυσή εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης, κερδίζοντας πολύτιμες εμπειρίες αλλά και χρήματα και αναγνωρισιμότητα. «Πράγματι, είμαστε γενιά τυχερή – η Σμαράγδα Καρύδη, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, η Βίκυ Βολιώτη, ο Άλκης Κούρκουλος και τόσοι άλλοι. Βγήκαμε από τη δραματική σχολή και όχι μόνο απορροφηθήκαμε αμέσως, αλλά ξαφνικά βιώσαμε μια αδιανόητη αναγνωρισιμότητα. Όπως θυμάστε, τότε τα σίριαλ “χτυπούσαν” 50άρια και 60άρια σε τηλεθέαση. Ένας από τους πρώτους ρόλους μου ήταν σε επεισόδιο του “Τμήματος Ηθών” του Μανουσάκη. Από την ημέρα που ξεκίνησαν να προβάλλονται τα τρέιλερ, οι άνθρωποι στον δρόμο άρχισαν να με κοιτάνε έντονα. Είναι περίεργο αίσθημα. Πρώτα αναρωτιέσαι: Εμένα κοιτάνε; Μετά το συνειδητοποιείς και χαίρεσαι: Εμένα κοιτάνε! Μετά φοβάσαι λιγάκι: Οχ, ακόμα με κοιτάνε, γιατί; Μπορείς εύκολα να... φύγεις, να καβαλήσεις το καλάμι. Αν κάτι με κράτησε στη γη, ήταν η τεράστια, η ανυπέρβλητη ανασφάλειά μου. Και η πεποίθησή μου ότι, για να συνεχίσεις να υπάρχεις σε αυτόν τον χώρο, πρέπει να δουλεύεις σκληρά. Ούτε το ταλέντο ούτε η τύχη αρκούν».
Στον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν» παίζει δίπλα στη Λήδα Πρωτοψάλτη, μια σπουδαία ηθοποιό, η οποία διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής της. Πώς φαντάζεται το μέλλον της η Πέγκυ Τρικαλιώτη; «Θέλω να γεράσω πάνω στο σανίδι. Αλλά έχω ζητήσει από τους δικούς μου ανθρώπους, αν δουν ότι δεν με παίρνουν τα πόδια μου και δεν με βοηθάει το μυαλό μου, να με προφυλάξουν, να μη γελοιοποιηθώ».
Οι δικοί της άνθρωποι: ο Θανάσης, ο σύντροφός της, και η Φραντσέσκα, η κόρη τους, πρωτάκι στο δημοτικό. «Δεν έχει παρακολουθήσει καμία παράστασή μου, είναι μικρή ακόμη – μόνο κάποιες πρόβες». Θα ήθελε να τη δει κι εκείνη ηθοποιό; Γελάει. «Πήγαμε πρόσφατα στη “Ματίλντα” και με ρωτούσε: “Γιατί αυτά τα παιδάκια παίζουν κι εγώ όχι;”. Ξέρεις κάτι; Δεν θα ήθελα να γίνει ηθοποιός, νιώθω ότι θα περάσει δύσκολα. Θα τη συγκρίνουν μαζί μου και δεν θέλω να έχει αυτό το βάρος».
Η ζωή της εκτός θεάτρου κυλάει ήσυχα, οικογενειακά. «Είμαι σπιτόγατα. Πέρασα μια party animal περίοδο, αλλά δεν κράτησε πολύ. Τώρα, Netflix, βιβλία, σουπίτσες και ηρεμία». Τη ρωτώ τι προσδοκά για το 2019, μια και μόλις περάσαμε το κατώφλι του. «Η νέα χρονιά είναι για μένα tabula rasa. Δεν είναι ότι δεν βάζω στόχους ή δεν κάνω όνειρα, αλλά δεν λειτουργώ με χρονοδιάγραμμα. Μάλλον μεγαλώνω. Παλαιότερα ήμουν πιο ενθουσιώδης. Σήμερα δεν μπορώ πια τις προσδοκίες...» ■
Θέατρο Θησείον, «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν», του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Μετάφραση-σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης. Παίζουν: Πέγκυ Τρικαλιώτη, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Κώστας Κάππας, Γεράσιμος Σκαφίδας, Γιάννης Καλατζόπουλος, Μπέτυ Αποστόλου, Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος, Βαλέρια Δημητριάδου και η Λήδα Πρωτοψάλτη.
Φωτογραφία: © ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΖΑΒΟΣ