ΠΑΡΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΜΛΕΤ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 25/05/2020 15:54
«Συχνά εκπλήσσομαι από το πόσο συχνά, παραφράζοντας τον Άμλετ, πρέπει να υπενθυμίζουμε σε πολλούς φιλόσοφους ότι: Υπάρχει περισσότερη πολιτική στον ουρανό και τη γη, από όσα έχει ονειρευτεί η φιλοσοφία σας».
Ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν, σημαντικός Ιταλός φιλόσοφος και συγγραφέας, κάτι έχει να μας πει, εκτός από αυτό που μόλις διαβάσατε. Θέλει να μας μιλήσει για τον φόβο. Για τον φόβο που είναι κακός σύμβουλος, αλλά βοηθάει να αποκαλύπτονται πολλά, που προσποιούμασταν ότι δεν βλέπαμε. Θυσιάσαμε σχεδόν τα πάντα -κανονικές συνθήκες ζωής, κοινωνικές σχέσεις, εργασία, φιλίες- μπροστά στον κίνδυνο να ασθενήσουμε.
Ο Αγκάμπεν και μαζί του κι εμείς αναρωτιόμαστε, τι είδους κοινωνία θα είναι αυτή, που δεν θα έχει άλλη αξία, πέραν της επιβίωσης; Μια κοινωνία που ζει έτσι, μπορεί να είναι μια ελεύθερη κοινωνία;
Γνωρίζουμε πλέον, ότι μιλώντας για τον ιό, μιλάμε για πόλεμο. Πόλεμο με αόρατο εχθρό, τον πιο παράλογο από όλους τους πολέμους.
Το ανησυχητικό δεν είναι -τόσο πολύ ή μόνο- το παρόν, αλλά όσα έρχονται μετά. Είναι πολύ πιθανό, ότι κάποιοι θα επιδιώξουν να συνεχιστούν και μετά το τέλος της πανδημίας, τα πειράματα εφαρμογής μέτρων έκτακτης ανάγκης, που έγιναν για την προστασία της υγείας, ικανοποιώντας τις επιδιώξεις ορισμένων κυβερνήσεων, που δεν κατάφεραν να τις πραγματοποιήσουν το προηγούμενο διάστημα. Δηλαδή, κλείσιμο πανεπιστημίων και σχολείων, πραγματοποίηση μαθημάτων μόνο online, οριστικό τέλος των κοινών συναντήσεων και των πολιτικών ή πολιτιστικών συγκεντρώσεων, την υποκατάσταση κάθε επαφής μεταξύ ανθρώπινων όντων, από μηχανές κλπ.
Πριν χρόνια, ο Πατρίκ Ζιλμπερμάν, στο βιβλίο του «Μικροβιακές καταγίδες», περιγράφει τη διαδικασία με την οποία η «ασφάλεια υγείας», (η οποία, μέχρι τώρα, βρισκόταν στο περιθώριο των πολιτικών υπολογισμών), αναδείχθηκε σε χρήσιμο εργαλείο των κρατικών και διεθνών πολιτικών στρατηγικών, με το να δημιουργεί ένα είδος «τρόμου για την υγεία», μέσω των «χειρότερων σεναρίων». Όσα περιέγραφε ο Ζιλμπερμάν το 2013 επιβεβαιώθηκαν πλήρως. Τώρα όμως, μιλάμε και για κάτι άλλο, τον σχεδιασμό ενός μοντέλου διακυβέρνησης.
Στην εποχή που η πολιτική αντικαταστάθηκε πλήρως από την οικονομία, αποδεχτήκαμε περιορισμούς στις ελευθερίες, που δεν θα αποδεχόμασταν πριν χρόνια, όμως αν τελικά, το νέο μοντέλο της βιοασφάλειας φτάσει να αναδειχθεί ως η μέγιστη μορφή συμμετοχής των πολιτών, - προειδοποιεί ο Ζιλμπερμάν- αυτό θα οδηγήσει στην απόλυτη παύση όλων των πολιτικών δραστηριοτήτων και όλων των κοινωνικών σχέσεων.
Ας μη αναφερθούμε στο τι θα συμβεί με την αριστερά, που παραδοσιακά διεκδικεί δικαιώματα και καταγγέλει παραβιάσεις του συντάγματος. Θα της έρθουν κατακέφαλα περιορισμοί των ελευθεριών, με υπουργικά διατάγματα άνευ νομιμότητας, που ακόμη και ο φασισμός δεν θα είχε ποτέ ονειρευτεί ότι θα μπορούσε να επιβάλει.
Όλο και περισσότεροι συμφωνούν στο τι ακολουθεί όταν εξαντληθεί η τρομοκρατία, ως αιτία για έκτακτα μέτρα. Μια επιδημία μπορεί να προσφέρει ιδανικό πρόσχημα για την επέκτασή τους, πέρα από κάθε όριο.
Ετσι, σε έναν διεστραμμένο φαύλο κύκλο, η περιστολή της ελευθερίας που επιβάλλεται από κάποιες κυβερνήσεις, θα γίνεται αποδεκτή στο όνομα της επιθυμίας για ασφάλεια, που όμως έχει καλλιεργηθεί από τις ίδιες τις κυβερνήσεις, οι οποίες τώρα παρεμβαίνουν για να ικανοποιήσουν την ανάγκη που ...οι ίδιες δημιούργησαν.
Μα πόσο ψυχάκιας ο καπιταλισμός;
Real News 24/05/2020