ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ

• Ημερομηνία: Τετάρτη, 14/11/2018 14:26
• Συντάκτης: Δημήτρης Πετρόπουλος
• Κατηγορία: Άρθρο

Στης Φλάνδρας τους αγρούς ανθίζουν παπαρούνες
ανάμεσα στους σταυρούς, η μια μετά την άλλη…
Είμαστε οι νεκροί.
Πριν λίγες μέρες ζούσαμε,
νιώθαμε την αυγή, το φως του δειλινού κοιτούσαμε,
αγαπούσαμε, μας αγαπούσαν και τώρα είμαστε εδώ
στης Φλάνδρας τους αγρούς
Πέρασαν χρόνια εκατό απ΄ τον Μεγάλο Πόλεμο. Ξεχάστηκε λιγάκι. Όσοι είχαν πολεμήσει φύγανε κι όσοι μεγάλωσαν ακούγοντας τις αφηγήσεις πρώτο χέρι γέρασαν κι αυτοί. Ο τελευταίος, λέει, πολεμιστής, ένας Εγγλέζος, πέθανε το 2012 στα 110 του χρόνια. Η καθημερινότητα είπε ξανά την τελευταία λέξη, σαρώνοντας τις μνήμες.
Στη χώρα μας, για κάποιο λόγο άγνωστο, περνάει απαρατήρητη η μέρα της ανακωχής. Θυμάμαι, όταν ζούσα στη Γαλλία, ήταν σημαντική επέτειος. Και επίσημη αργία.
«Οι εχθροπραξίες θα σταματήσουν σήμερα στις 11:00 η ώρα, 11 Νοεμβρίου 1918» έλεγε το ανακοινωθέν. Είχαν ήδη σκοτωθεί οχτώμισυ εκατομμύρια στρατιώτες και πενήντα έξι εκατομμύρια πολίτες, χώρια οι τραυματίες και οι σακατεμένοι.
Η πιο πολύνεκρη πολεμική αναμέτρηση στην ιστορία ως τότε. Γι αυτό και λέμε ο Μεγάλος Πόλεμος.
Ανάμεσα στα θύματα και ο John McCrae, χειρουργός στο μέτωπο της Φλάνδρας. Δεν πρόλαβε να δει το τέλος του πολέμου. Πρόλαβε όμως να γράψει το ποίημα «Στης Φλάνδρας τους αγρούς» που έκανε τις παπαρούνες σύμβολο των ψυχών που χάθηκαν και του χυμένου αίματος. Τόγραψε για έναν φίλο που σκοτώθηκε στη μάχη. Ήτανε Μάης και οι παπαρούνες άνθιζαν ξανά στη Φλάνδρα μες τα πεδία των μαχών και τα πυρά του πολέμου, μέσα από την καμένη γη.
Είμαστε οι νεκροί.
Σε σας πετάμε τον πυρσό, κρατήστε τον ψηλά…
Αν μας προδώσετε δεν θα αναπαυτούμε
Όσο στης Φλάνδρας τους αγρούς φυτρώνουν παπαρούνες

Υ.Γ. «Έπρεπε να σας είχα τουφεκίσει» λέει στον άλλοτε ίλαρχο Γιούγκερμαν ο αντιστράτηγος του ρωσικού αυτοκρατορικού στρατού Αρκάνωφ, όταν και για τους δυο η κοινωνική συνθήκη είχε ανατραπεί μετά τον Μεγάλο Πόλεμο. «Κοιμόσασταν στην αγκαλιά μιας μυλωνούς την ώρα της μάχης τύφλα στο μεθύσι. Λυπάμαι που δεν μπόρεσα. Ωστόσο εκ των υστέρων θάλεγε κανείς πως θάταν κρίμα, μολονότι θα σας άξιζε, γιατί τώρα εγώ θα έχανα… (η συνέχεια επί σκηνής στο θέατρο Πορεία)»
Πολλές οι ανθρώπινες διαδρομές προς την αυτογνωσία. Μέσα από σκοτεινές περιοχές συνήθως. Μέχρι τέλους. Μετά… οι παπαρούνες ξανανθίζουν.