ΟΤΑΝ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΙΡΙΑΛ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 15/12/2015 12:56
Δυστυχώς η οικονομική πραγματικότητα έχει μειώσει, αν όχι εξαφανίσει, τις παραγωγές τηλεοπτικών σειρών. Γιατί δυστυχώς; Γιατί φαίνεται πως το κοινό τα έχει ανάγκη τα σίριαλ. Θέλει να τα βλέπει κι αφού δεν τα έχει μέσα στο σπίτι του τα αναζητάει στο θέατρο. Γι’ αυτό σήμερα παρουσιάζεται η τάση συγγραφής έργων, που θυμίζουν συνταγές τηλεοπτικών παραγωγών, χωρίς καμία θεατρικότητα. Δηλαδή, πολλές ιστορίες μαζί στον ίδιο μύλο, πολλά θέματα που αντιμετωπίζονται πρόχειρα, χωρίς καμία ουσιαστική εμβάθυνση, χαρακτήρες επιφανειακοί που θυμίζουν ανθρώπους της διπλανής πόρτας και πάει λέγοντας.
Ανύπαρκτος κοινωνικός προβληματισμός, κάνα τσιτάτο έτσι για να λέμε ό,τι φιλοσοφήσαμε, στο τέλος και απενοχοποίηση του θεατή, του τύπου «δε φταις εσύ, η άτιμη η κοινωνία φταίει για όλα» και «καληνύχτα σας».
Το κοινό δεν χρειάζεται να κουραστεί καθόλου, ούτε να σκεφτεί, όλα έτοιμα και μασημένα, για να μπορεί να κάθεται στην αναπαυτική του πολυθρόνα, λες και βρίσκεται στο σαλόνι του ή στην κουζίνα του. Και ταυτόχρονα να έχει και την ψευδαίσθηση ότι πήγε στο θέατρο. Όταν όμως, αρχίσει το κοινό να μιλάει μεγαλόφωνα, να απαντάει σε τηλέφωνα, να τρώει, ή να σηκωθεί και να κόψει και καμιά βόλτα , ρε αδελφέ, δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε και να το κατηγορήσουμε για έλλειψη παιδείας …Το θέατρο απέχει από τέτοιου είδους τακτικές και συνταγές. Στόχος του δεν είναι να σε ξεκουράσει, το αντίθετο μάλλον. Κανονικά θα έπρεπε να προσπαθεί έστω να σε κουνήσει από τη θεσούλα σου, να σε προβληματίσει. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να ψάξει ο καλλιτέχνης βαθιά.
«Έτσι είναι η ζωή» , λένε μερικοί. Ναι, η ζωή είναι έτσι όπως είναι, όμως το θέατρο είναι η συμπύκνωσή της, γιατί ασχολείται με τις μεγάλες και οριακές στιγμές του ανθρώπου.
Όταν πηγαίνω σε μια παράσταση θέλω να δω και να ακούσω αυτό που δεν μπορώ ή δεν προλαβαίνω να δω και να ακούσω στο δρόμο ή όπου άλλου κυκλοφορώ, αλλιώς ποιο το νόημα;
Οι θεατρικοί ρόλοι είναι μεν ανθρώπινα όντα, αλλά ακραίες περιπτώσεις ή αυτό που αντιμετωπίζουν είναι ακραίο. Κι όταν λέω «ακραίο» εννοώ μεγάλο, σημαντικό και ως τέτοιο το προσλαμβάνουν.
Αλλά έχουμε καταλήξει να τα πετάμε όλα σε ένα τσουβάλι: θάνατοι, αυτοκτονίες, χωρισμοί, λύπες, χαρές, όλα ένα, χωρίς να δίνουμε και καμία σημασία. Απλώς συμβαίνουν. Στη ζωή τα πράγματα μπορεί κάποιες φορές απλώς να συμβαίνουν, στην τέχνη όμως όχι, όλα γίνονται για κάποιο λόγο… Την αιτία διερευνά το θέατρο…
Είναι αλήθεια, ότι τώρα που τα βράδια η τηλεόραση δεν έχει τίποτα ενδιαφέρον, πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να πάνε στο θέατρο. Αυτό είναι μια μεγάλη ευκαιρία για τους καλλιτέχνες, την οποία δεν πρέπει να αφήσουν ανεκμετάλλευτη και να τη σπαταλήσουν σε εύκολες λύσεις.
Κάντε το κοινό, μάρτυρα μιας καθαρά θεατρικής πράξης, μην του δίνετε αυτό που θέλει, μάθετέ το να θέλει κάτι άλλο. Έτσι εκπαιδεύονται οι θεατές, έτσι δημιουργείται πολιτισμός.