ΟΣΟ ΚΡΑΤΑΕΙ ΜΙΑ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 12/07/2016 11:43
Πρέπει να έχω δει απ΄ το πρωί ίσαμε τριάντα φορές τη φάση του γκολ, τους πανηγυρισμούς και την απονομή του έπαθλου στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Χαμογελώντας. Δυσεύρετες οι συγκινήσεις απ΄ όπου κι αν προέρχονται. Ανεκτίμητες.
Ε, ναι, το χάρηκα. Ποδοσφαιρόφιλος δεν είμαι αλλά χάρηκα. Και χάρηκα που χάρηκαν οι Πορτογάλοι. Παρόλο που η Γαλλία είναι συναισθηματικά κάτι σα δεύτερη πατρίδα μου, ήθελα να το πάρει η Πορτογαλία. Για λόγους που δεν έχουν σχέση τελικά με το ποδόσφαιρο.
Ήθελα να το πάρει η Πορτογαλία γιατί… δεν τόχει ξαναπάρει, γιατί είναι μια χώρα μικρή σαν τη δική μας, ταλαίπωρη κι αυτή τα τελευταία χρόνια από μνημόνια και τρόικες, γιατί… τα φάντος είναι μια κραυγή σαν τα Ηπειρώτικα –άβυσσος οι συνειρμοί σαν την ψυχή του ανθρώπου, μην το ψάχνεις– μα πάνω απ΄ όλα γιατί το 2004 τους πήραμε το έπαθλο μαζί με τη χαρά μέσα απ΄ χέρια τους στον τόπο τους. Ζημιά.
Όχι, δεν πρόκειται για αποκατάσταση αδικίας. Η Ιστορία δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Ούτε επανορθώνει. Σου δίνει όμως ευκαιρίες. Και σβουριχτές κατραπακιές όταν διαχειρίζεσαι αψήφιστα τα δεδομένα και τον κίνδυνο. Ξινή σου βγάζει τη χαρά αν δεν προσέξεις. Το ζήσαμε κι αυτό. Το ζούμε ακόμα.
Το 2004, στα Γιάννενα, θυμάμαι, παραμονές πρεμιέρας –΄΄Ερωφίλη΄΄ του Χορτάτση, συμμετοχή στην Πολιτιστική Ολυμπιάδα– και σταματάγαμε την πρόβα να δούμε τους αγώνες σε γιγαντοοθόνες στις πλατείες. Με την αδρεναλίνη μας στο κόκκινο…ανερυθρίαστα, όσο κρατούσε η συγκίνηση. Όπως στον έρωτα ή κάπως έτσι.
Συγκίνηση που σπάνια αισθάνομαι σα θεατής στο θέατρο τόσο έντονα. Κι ας είμαι θεατρίνος. Πετροβολήστε με αν φταίω. Σε συναυλίες το αισθάνομαι συχνότερα. Η δύναμη της μουσικής, λέω στον εαυτό μου. Και σε αγώνες διεθνείς, το ίδιο νιώθω. ‘Όπως οι πιο πολλοί, φαντάζομαι. Η προσδοκία για κοινή χαρά; Η δύναμη της μοιρασιάς; Ποιος ξέρει;
Μούχει συμβεί να νιώσω ευγνωμοσύνη για ερμηνεία ηθοποιού πολλές φορές. Για ολόκληρη παράσταση πιο λίγες. Και είμαι εύκολος θεατής. Καλόβολος. Θέλω μονάχα να με συγκινήσεις, να μου ταράξεις λίγο την αναπνοή, να απελευθερώσεις ενδορφίνες, είναι οργανικό το ζήτημα. Τότε δεν το ξεχνάω. Και στο χρωστάω. Δεν το ξεχνάει το σώμα δηλαδή.
Δε λέω πως κρατάει η συγκίνηση. Πως παραμένει ενεργή. Πως σου αλλάζει τη ζωή. Ούτε στον έρωτα κρατάει άλλωστε για πάντα. Γεννιέται όμως.
Αύριο κιόλας θάχει ξεθωριάσει η νίκη της Πορτογαλίας. Η καθημερινότητα με τα προβλήματα και το ρυθμό της… έτσι δε λέμε; Αντικατοπτρισμοί οι προσδοκίες για μια είδηση καλή τα τελευταία χρόνια. Έστω και ποδοσφαιρική.
Ξεχάστηκε ήδη. Πόσο κρατάει μια συγκίνηση, νομίζεις;
Γεννήθηκε όμως.
Υ.Γ. Αφιερώνω στη χτεσινή συγκίνηση –και στον δικό μας πια Φερνάντο Σάντος, που πάλεψε και το κατάφερε– μια άλλη ανθεκτικότερη συγκίνηση στο χρόνο. Το τραγούδι της θάλασσας, ένα φάντο ερωτικό μοναδικό. Προτείνω Ντούλτσε Πόντες (youtube Dulce Pontes-Cançao do Mar/ Αναζητήστε το). Το ερμηνεύει και η απαράμιλλη Αμάλια Ροντρίγκες.
΄΄Βγήκα να χορέψω με τη βάρκα μου
πέρα στην άσπλαχνη θάλασσα
Και η θάλασσα βρυχάται και λέει
πως πήγα να κλέψω
το δίχως ταίρι φως
της τόσο όμορφης ματιάς σου.
Έλα να μάθεις αν έχει δίκιο η θάλασσα
Έλα να δεις την καρδιά μου να χορεύει
Αν χορέψω με τη βάρκα μου
δε θα πάω στην άσπλαχνη θάλασσα
Ούτε θα πω που πήγα για να τραγουδήσω,
να χαμογελάσω, να χορέψω, να ζήσω,
να ονειρευτώ μαζί σου.