«ΌΠΩΣ ΠΑΕΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ» | ΚΡΙΤΙΚΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 06/12/2021 19:47
Ο συγγραφέας Μάρτιν-Τζέραλντ Σέρμαν (Martin Gerald Sherman) καταγράφει τη θυελλώδη ερωτική σχέση δύο ανδρών, στο αυτοβιογραφικό του έργο «ΌΠΩΣ ΠΑΕΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ», και ο Γιάννης Λεοντάρης σκηνοθετεί μία τρυφερή παράσταση για τρία πρόσωπα.
Στο σαλόνι του Μπο και του Ρούφους ανθίζει μια ιστορία αγάπης, κάπως αντισυμβατική. Τους ενώνει το σεξ, τους χωρίζει η μεγάλη διαφορά ηλικίας και η διαφορετική οπτική για τον κόσμο. Δύο εραστές στο Λονδίνο του σήμερα. Ο Μπο, ένας Αμερικανός πιανίστας γύρω στα 60, ζει μόνος, παρέα με τις αναμνήσεις του, μέχρι τη στιγμή που γνωρίζει τον 29χρονο διπολικό δικηγόρο Ρούφους, μέσα από μια ιστοσελίδα γνωριμιών. Πληγωμένος από έναν κόσμο που δεν του επέτρεψε ποτέ να νιώσει ελεύθερα την ερωτική ευτυχία, περνώντας μια ζωή δια πυρός και σιδήρου, φαίνεται παραιτημένος και διστακτικός να δεσμευτεί, αφού πιστεύει ακράδαντα ότι μια ομοφυλοφιλική σχέση έχει ημερομηνία λήξης. Ο Ρούφους, αντιθέτως, με την ορμή της νιότης του και με περισσότερη πίστη στα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων στη ζωή, γοητεύεται από το παρελθόν του Μπο και διεκδικεί μια θέση στην καρδιά του. Πορεύονται μαζί δεκατέσσερα χρόνια με τις ευκολίες και τις δυσκολίες, τα καλά και τα άσχημα μιας σχέσης πάθους και σύγκρουσης. Μέχρι που εισβάλλει o Χάρυ, στη ζωή τους, σαν κομήτης και…
Το έργο ξεκινάει από την ερωτική σχέση των ανδρών για να φωτίσει όλες τις διεκδίκησεις της gay κοινότητας για ισότητα, ισονομία, δικαιοσύνη και αποδοχή του αυτονόητου: την αγάπη ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικότητας. Σκιαγραφεί, επίσης, την φθορά του γήρατος, τον ερωτικό πόθο, την ελπίδα μέσω του Μπο. Ο Ρούφους διψά για «γεύσεις του παρελθόντος» και για αυτό κινηματογραφεί τις «επικές» αφηγήσεις του συντρόφου του σε ένα προσωπικό ντοκιμαντέρ. Έτσι, στην τεράστια οθόνη ξεπροβάλλει το πρόσωπο του Μπο, σε γκρο πλαν, να εξιστορεί τις «αιματοβαμένες» εμπειρίες του, άλλοτε με βαθιά θλίψη και άλλοτε με πηγαίο σαρκασμό.
O Γιάννης Λεοντάρης οπτικοποιεί, στη σκηνή του θεάτρου «ΣΤΑΘΜΟΣ», με τη συμβολή της γλαφυρής μετάφρασης του Αντώνη Περή, ένα εύθραυστο «έπος δωματίου», με χιούμορ, τρυφερότητα, γλύκα και ρυθμό για τη διαφορετικότητα ως κανονική πανανθρώπινη συνθήκη. Θέατρο και κινηματογράφος λειτουργούν σαν ένα σώμα, αν και θεωρώ πως αν μειωθεί η διάρκεια των ντοκουμέντων, θα υπάρξει αρμονία. Η κατσαρίδα, που φανερώνεται άξαφνα στο κινηματογραφικό πανί, προκαλεί, στο κοινό, ακραία αισθήματα φόβου, πανικού, τρόμου, αηδίας. Ίσως, αυτό να είναι το ζητούμενο του σκηνοθέτη, με την αντιπαραβολή του. Έντομο, ανθεκτικό παντός καιρού, τρομερό στην όψη με πολλούς φανατικούς εχθρούς. Κρύβεται στο φως της ημέρας και λειτουργεί μόνο στο σκοτάδι, προσεχτικά, σε γωνιές, για να μη γίνεται αντιληπτή από ανθρώπου μάτι. Έτσι, επιβίωναν και οι gay, στο παρελθόν, για να μην κινδυνεύει η ζωή τους.
Το σκηνικό και τα κοστούμια, της Μικαέλας Λιακατά, ανταποκρίνονται ευκρινώς στο συνολικό ύφος της συνθήκης, με το σαλόνι να γίνεται πότε τόπος λατρείας και πότε πεδίο μάχης για το ζευγάρι.
Οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου σωστοί και διεισδυτικοί.
Ο Περικλής Μουστάκης ενσταλάζει στον ήρωά του, «Μπο», όλες τις αποχρώσεις ενός άνδρα που έχει βιώσει στο πετσί του όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα: από τον έρωτα, την αγάπη, τον θαυμασμό, τη ζήλια μέχρι την απόρριψη, το μίσος, τον φόβο, τον θάνατο. Η ερμηνεία του, αυθεντική, ουσιαστική, αισθαντική.
Ο Μάνος Καρατζογιάννης σκιαγραφεί με επιδέξιο τρόπο από τη μια το πάθος και την περιέργεια του εκκεντρικού «Ρούφους» και από την άλλη τις απρόβλεπτες μεταπτώσεις του ως διπολικού.
Σημαντική και ευθύβολη η παρουσία του Δημήτρη Ροΐδη στον ρόλο του νεαρού, drag queen performer, «Χάρυ». Με μπρίο και ενθουσιασμό υπενθυμίζει τους αδυσώπητους όρους της «κανονικότητας».
«ΌΠΩΣ ΠΑΕΙ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ», μία αξιόλογη παράσταση, με συναίσθημα, λογική και υπαρξιακά μηνύματα, που ανατρέπει όλα τα στερεότυπα περί «κανονικότητας». Συγκινητική, σαρκαστική, ρομαντική, τρυφερή, μια ιστορία δύο ανδρών, που το μόνο που γυρεύουν είναι αγάπη, αποδοχή και σεβασμό.