ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ, ΚΑΠΟΥ ΤΟ ΕΧΩ ΞΑΝΑΔΕΙ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 29/04/2020 17:55
Έσπασα το τσόφλι του αυγού για να βγω στον αληθινό κόσμο τη δεκαετία του '80.
Νομίζω πως πέρασα εφηβεία παράλληλα με την Ελλάδα που ξυπνούσε με το όνειρο του Σοσιαλισμού.
Ανοίξαμε τα φτερά μας με εχέγγυα ούριου ανέμου και ελπίδες ευδαιμονίας. Η τράπουλα του κόσμου επιτέλους θα μοιραζόταν με δικαιοσύνη. Η ζωή μας έκλεινε το μάτι παιχνιδιάρικα. Τα αγόρια ήξεραν ακόμα να φλερτάρουν και να κλέβουν φιλιά από τα κορίτσια στα απόμερα αλσάκια.
Ο κόσμος όμως είχε ήδη αρχίσει να κινείται αντίστροφα.
Το τέλος της εφηβείας μου το σημάδεψαν οι πρώτοι τριγμοί του ολοκαίνουριου κόσμου και παράλληλα η «μάστιγα του AIDS». Μας έμελλε να γευτούμε τον πρώτο έρωτα με προφυλακτικό. Και αυτή η μοίρα μας σημάδεψε. Οι σημερινοί 50άρηδες είναι η πρώτη γενιά του πειράματος της ιδιωτικότητας.
Σε αντάλλαγμα δρέψαμε τους καρπούς της αναπτυσσόμενης οικονομίας.
Ήρθε το '92 και γίναμε Ευρωπαϊκή Ένωση. Μπήκαν λεφτά που τα φάγαμε «όλοι μαζί» όπως μας είπε το κραταιό τότε ΠΑΣΟΚ. Τσουλήσαμε έτσι ως το '99 με το άδειασμα του Χρηματιστηρίου και φτάσαμε το 2004 να διοργανώσουμε Ολυμπιακούς Αγώνες για να γίνει η κατρακύλα του συστήματος εμφανής και αδιέξοδη.
Τη γέννηση του παιδιού μου το 2009 σημάδεψε η πτώχευση και η εσωστρέφεια της Οικονομίας. Μεγαλωμένοι με τη βεβαιότητα της οικονομικής ασφάλειας στέκαμε ενεοί μπροστά στα νέα δεδομένα. Πρωτόγνωρη ανεργία. Εργασιακή κόλαση. Κατάλυση όλων των εργασιακών κεκτημένων.
Η «πρώτη φορά Αριστερά» του 2015 πήγε να φέρει έναν αέρα δεκαετίας '80, αλλά μας άφησε το ίδιο λεηλατημένους όσο μας βρήκε.
Από εκεί που πέταγε πέτρες στην εξουσία φόρεσε τσεμπέρι και έκανε ξεσκονισματάκι κάτω από τα σεμεδάκια και χρηστή διαχείριση.
Έτσι αποκαμωμένους και παγκοσμιοποιημένους μας βρήκε ένας Κινέζος Κορονοϊός από την μακρινή Ουχάν, για να ρίξει το τελευταίο χτύπημα στη χλωμή αισιοδοξία της ανάκαμψης. Η Ελλάδα φαίνεται πως βγήκε νικήτρια από αυτήν την δοκιμασία. Οι Ευρωπαίοι πρώτη φορά αποδίδουν τα εύσημα στην ταπεινωμένη Ψωροκώσταινα. Και αμυδρά μου περνάει από το μυαλό πως αυτό το μετάλλιο δεν το κερδίσαμε με συνείδηση, παρά επειδή τόσα χρόνια αμίλητοι, σε επιθανάτιο ρόγχο στον καναπέ μπροστά στην αναμμένη τηλεόραση, μας έθρεψαν με γάλα μολυσμένο και γίναμε στωικοί. Είμαστε πια Αητοί χωρίς φτερά.
Και τώρα τί;
ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ και προετοιμαζόμαστε για τον Τρίτο Παγκόσμιο πόλεμο που θα είναι υγειονομικός. Ή μήπως Οικονομικός;
ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ και μαθαίνουμε στα παιδιά μας να φροντίζουν με επιμέλεια την υγιεινή τους και να είναι άνθρωποι αυτάρκεις. Αυτή η έννοια της αυτάρκειας πάντα μου την έδινε.
Είμαι παιδί του έκπτωτου κόσμου. Ο Δίας, στα χρόνια του, είχε επιβάλλει ήδη την τιμωρία. Χώρισε το ανδρόγυνο σε αρσενικό και θηλυκό. Έμαθα να ψάχνω το μισό μου. Έστω και με προφυλακτικό. Όμως τα μάτια αντίκρυζαν άλλα μάτια και όχι οθόνες. Και τα παιδιά παίζανε στις αλάνες, σπρώχνονταν και μάτωναν τα γόνατα τους χωρίς φόβο. Πώς να διδάξω τώρα το καινούριο παιχνίδι; Δεν το ξέρω.
ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ και μαζεύουμε φασόλια και ρύζι, καβάτζα για ένα αόριστο μέλλον.
ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ και μένουμε ενωμένοι.
Όταν τελειώσει αυτό, δεν ξέρω πόσο κοντά ή πόσο μακριά, κάποιοι από εμάς, υποπτεύομαι, άλλοι το έχουν για βεβαιότητα, δεν θα αντέξουν την καινούρια οικονομική πραγματικότητα.
Όταν ήμουν παιδί, τότε που η ελληνική κοινωνία ήταν ακόμα φτωχή, δεν θυμάμαι κανέναν να κοιμάται στο δρόμο. Τώρα το μάτι μας συνήθισε. Μαζί με την ανάπτυξη ήρθαν και οι παράπλευρες απώλειες. Τα καροτσάκια που συνηθίσαμε να κουβαλούν οι πρόσφυγες δίπλα στα σκουπίδια αρχίζουν σιγά-σιγά να τα σπρώχνουν παλιοί μας γείτονες. Μπορεί αύριο και εμείς.
Όταν σκοτώνονται η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα...
Και εγώ τώρα γιατί έχω συνέχεια αυτήν την καταραμένη αίσθηση, ότι όλο αυτό, κάπου το έχω ξαναδεί;