ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΙΧΑΡΔΟ ΙΙΙ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 30/12/2015 14:01
Ο Ριχάρδος ΙΙΙ, είναι ένας ρόλος ορόσημο της παγκόσμιας δραματουργίας και αποτελεί πρόκληση για κάθε ηθοποιό. Φέτος ερμηνεύεται από τον Δημήτρη Λιγνάδη σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά στο Εθνικό Θέατρο.
Αυτά που πολλοί άνθρωποι πιστεύουν για τον βασιλιά Ριχάρδο ΙΙΙ προέρχονται από το ομώνυμο έργο του Σαίξπηρ. Ξεχνούν ότι ο Σαίξπηρ ήταν, κατά κύριο λόγο, ένας παραμυθάς και νομίζουν ότι το πορτραίτο του Ριχάρδου, του διαβολικού καμπούρη βασιλιά με αναπηρία στο χέρι, είναι ακριβές.
Το πανεπιστήμιο του Λέστερ όμως, επιβεβαίωσε ότι τα λείψανα που βρέθηκαν θαμμένα κάτω από ένα δημόσιο πάρκινγκ στο Λέστερ ανήκουν στο βασιλιά Ριχάρδο ΙΙΙ, τον τελευταίο βασιλιά από τον οίκο των Πλανταγενετών. Ο σκελετός αποκαλύπτει πολλά πράγματα, αλλά τα πιο σημαντικά είναι δύο: ο βασιλιάς δεν ήταν καμπούρης, (αν και υπέφερε από σοβαρή σκολίωση) και δεν είχε αναπηρία στο χέρι. Τότε λοιπόν γιατί ο Σαίξπηρ τον παρουσιάζει έτσι στο έργο του;
Ο ποιητής, όπως και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες, εκείνη την εποχή, είχε προστάτες που τον χρηματοδοτούσαν. Είναι σίγουρο ότι ένας από τους πρώτους προστάτες του, ήταν ο Ferdinando Stanley Lord Strange. Οι άνδρες του Lord Strange, συνδέονται με την πρώτη παράσταση του Ριχάρδου ΙΙΙ και είναι πιθανόν ο Σαίξπηρ να έγραψε το έργο για αυτούς.
Αν κάποιος γνωρίζει κάτι για τη μάχη του Bosworth, αυτό είναι ότι ο πιο σοβαρός λόγος που ο Ριχάρδος σκοτώθηκε, είναι πως δεν υποστηρίχθηκε από την οικογένεια των Stanley. Ο Thomas Stanley που ήταν πεθερός του Henry Tudor παρακολουθούσε τη μάχη από μακριά, μέχρι να σιγουρευτεί ποιος θα ήταν ο νικητής.
Ο αδελφός του, William Stanley, ηγήθηκε της επίθεσης εναντίον του Ριχάρδου ΙΙΙ και ήταν εκείνος που του πήρε το στέμμα και το έβαλε στο κεφάλι του Henry Tudor, ενώ στο έργο του Σαίξπηρ, αυτή η πράξη πιστώνεται στον Thomas Stanley.
Καταγράφεται επίσης, ότι παραστάτης και σημαιοφόρος του Henry Tudor σ' αυτήν τη μάχη, ήταν ένας άνδρας που τον έλεγαν William Brandon. Αυτόν σκότωσε ο Ριχάρδος στην προσπάθειά του να προσεγγίσει τον Tudor και να εμπλακεί μαζί του σε μάχη, σώμα με σώμα.
Ο Ferdinando Stanley, προστάτης του Σαίξπηρ, ήταν άμεσος απόγονος του Thomas Stanley και από την πλευρά της μητέρας του ήταν επίσης απόγονος του William Brandon.
Σύμφωνα με τη διαθήκη του Χένρυ VIII ο Ferdinando Stanley ήταν, μετά τη μητέρα του Margaret Clifford, ο διάδοχος του Αγγλικού Θρόνου, εάν η Elizabeth I πέθαινε άτεκνη. Δεν θα ήταν λοιπόν και τόσο ενθουσιασμένος εάν ο προστατευόμενός του Σαίξπηρ, έγραφε ένα έργο στο οποίο θα εξυμνούσε τον Ριχάρδο ΙΙΙ. Αντιθέτως ο προστάτης του Σαίξπηρ, θα απαίτησε ένα έργο που θα υπενθύμιζε στη βασίλισσα Elizabeth I, τον καθοριστικό ρόλο που διαδραμάτισε ο οίκος των Stanley, στο να ανέλθουν οι Tudor στο θρόνο και θα ενίσχυε την δική του αξίωση, να γίνει ο νόμιμος κληρονόμος της.
Φαίνεται λοιπόν ότι ο Σαίξπηρ δεν είχε απόλυτη ελευθερία στο γράψιμο των έργων του. Ίσως αναγκάστηκε σ' αυτό το πρώιμο στάδιο της καριέρας του, να ικανοποιήσει τον προστάτη του με την δουλειά του. Ο Σαίξπηρ όμως δεν ήταν ιστορικός, αλλά καλλιτέχνης και δεν χρειαζόταν τεκμηριωμένες αποδείξεις για τα έργα του.'
Επίσης η μεγαλοφυΐα του ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες του προστάτη του κι έτσι ο Ριχάρδος ΙΙΙ δεν είναι απλώς μια επίθεση στο πρόσωπο κάποιου βασιλιά, αλλά ένα αιχμηρό πολιτικό σχόλιο πάνω στη διαβρωτική δύναμη της εξουσίας και μια χειρουργική τομή στις αιτίες που αποκαλύπτουν την πιο σκοτεινή περιοχή της ανθρώπινης ύπαρξης, το μίσος.