ΟΙ ΣΩΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 20/01/2016 13:35
Ο Δημήτρης Χαλιώτης, μετά από ένα δημοψήφισμα και τρία μνημόνια, γράφει τους ΣΩΣΜΕΝΟΥΣ, που.. δεν σώθηκαν. Δείτε τους στην Αθηναΐδα.
- Ποιοι είναι λοιπόν οι ΣΩΣΜΕΝΟΙ;
Οι Σωσμένοι είμαστε ουσιαστικά όλοι μας, που μετά από τρία Μνημόνια έχουμε υποτίθεται σωθεί. Υποτίθεται. Το τονίζω αυτό, γιατί στην πραγματικότητα το τελευταίο πράγμα που μας έχει συμβεί, είναι η σωτηρία μας. Τα τελευταία έξι χρόνια όλα γίνονται για να… σωθούμε, για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Και στο όνομα αυτής της σωτηρίας, μόνο χειρότερα γίνονται τα πράγματα. Αυτό σχολιάζει καυστικά ο τίτλος, που φυσικά διακρίνεται για τον ειρωνικό του τόνο. Και κάπως έτσι, τέσσερις ηθοποιοί – τραγουδιστές και δύο μουσικοί επί σκηνής, προσπαθούν να βρουν την άκρη σε μία πραγματικότητα – αλαλούμ, που μοιάζει πια με θέατρο του παραλόγου.
- Τι είδους μουσικές και τραγούδια θα ακούσουμε στην παράσταση;
Η συντριπτική πλειονότητα των τραγουδιών έχουν κοινωνικοπολιτικό στίγμα, αλλά μέσα από μία χιουμοριστική, βιτριολική διάθεση. Δεν κάνουμε δηλαδή επανάσταση στη σκηνή. Το θεωρώ και λίγο γραφικό αυτό. Μου αρέσουν τα τραγούδια, που σχολιάζουν τη νοοτροπία μας και τα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας, από τη Μεταπολίτευση και μετά, με έναν τρόπο σκωπτικό και πιο υπαινικτικό. Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, ο Δήμος Μούτσης (στην πιο προσωπική του δισκογραφία), η Αφροδίτη Μάνου, ο Κώστας Τριπολίτης (τι σπουδαίος στιχουργός!) το έχουν κάνει αυτό με μεγάλη επιτυχία. Σε αυτούς (και άλλους φυσικά) ανατρέχουμε στο μουσικό μέρος της παράστασης. Κι όσο πλησιάζουμε προς το τέλος, αφήνουμε χώρο και σε τραγούδια που μιλάνε για την αγάπη και το μαζί. Σε τραγούδια που αφήνουν χαραμάδες ελπίδας. Μίας ελπίδας που δεν θα έρθει από ψηλά – αρκετά καήκαμε από αυτή! – αλλά από μέσα μας.
- Έχει στοιχεία επιθεώρησης και καμπαρέ;
Η παράσταση έχει σίγουρα στοιχεία επιθεώρησης. Καμπαρέ δεν θα το έλεγα, γιατί είναι άλλη φόρμα και άλλες μουσικές επιλογές. Επιθεωρησιακά στοιχεία όμως υπάρχουν, από τη στιγμή που έχει σπονδυλωτή δομή και συνδυάζει σάτιρα, τραγούδι και χορό. Δεν είναι όμως μία καθαρόαιμη επιθεώρηση. Καταρχάς υπερτερεί το μουσικό μέρος της πρόζας, γι’ αυτό και προτιμώ να αποκαλώ τους ΣΩΣΜΕΝΟΥΣ, μία μουσική σατιρική παράσταση. Επίσης δεν θυμίζει σε τίποτα μία κλασική επιθεώρηση από άποψη αισθητικής. Δεν φοβάμαι τη λέξη. Εγώ την αγαπώ την επιθεώρηση στην καλή της εκδοχή. Αλλά νομίζω ότι οι ΣΩΣΜΕΝΟΙ έχουν μία πιο λοξή ματιά στο είδος.
- Ποιοι βρίσκονται στο στόχαστρο της σάτιράς σας;
Από τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στην πολιτική σκηνή, μέχρι τα ΜΜΕ και φυσικά τους ίδιους τους εαυτούς μας, διότι έχουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης σε όλο αυτό. Σε ένα νούμερο, ας πούμε, με μία φανατική ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ που ζει στο δικό της παράλληλο σύμπαν, δεν είναι στόχος μου να σατιρίσω το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα, αλλά το ΠΑΣΟΚ μέσα μας, το «ΠΑΣΟΚ» που υπάρχει από σύστασης του νεοελληνικού κράτους στο DNA μας. Ή σε ένα άλλο νούμερο με ήρωα έναν μεσοαστό που ισχυρίζεται ότι ξεπέρασε την κρίση κάνοντας τους σωστούς υπολογισμούς σατιρίζεται όλη αυτή η προσέγγιση των media που αναλύουν την κρίση μέσα από έναν σωρό περίπλοκους οικονομικούς όρους εντελώς ακατανόητους στους περισσότερους από εμάς. Και ξαφνικά έρχεται και σου λέει το κράτος: Θα σου κόψουμε τον μισθό, γιατί τα CDS ανέβηκαν. Κι εσύ ψάχνεις να βρεις τι είναι τα CDS! Μιλάμε για σκληρό σουρεαλισμό.
- Πώς σας επηρέασαν στη συγγραφή του έργου τα όσα έχουν συμβεί τελευταία στη χώρα;
Γενικά την τελευταία 6ετία παίζεται ένα θέατρο του παραλόγου και από τους μέσα και από τους έξω. Κανείς δεν νοιάζεται ουσιαστικά να βγούμε από την κρίση. Κάποιοι συγκεκριμένοι ωφελήθηκαν δραματικά από όλη αυτή την κατάσταση, από την κατάρρευση ουσιαστικά του κοινωνικού κράτους. Το περασμένο καλοκαίρι βιώσαμε ένα ψυχολογικό σοκ. Προδόθηκαν συνειδήσεις, ισοπεδώθηκαν ιδεολογίες, διαψεύστηκαν ελπίδες. Αυτό στον καθένα λειτούργησε διαφορετικά. Εγώ βίωσα μία περίοδο «κατάθλιψης». Ένιωσα ότι έπεσα σε τοίχο. Με τους ΣΩΣΜΕΝΟΥΣ προσπάθησα να ξαναβρώ το χιούμορ μου. Να μαζέψω ξανά τους φίλους και συνεργάτες μου και να μιλήσουμε για όλα αυτά που μας πληγώνουν μέσα από το γέλιο και το τραγούδι. Ψυχοθεραπεία το λες! Ελπίζω να λειτουργεί το ίδιο και για τους θεατές.
- Εσείς πώς βιώνετε την σημερινή κατάσταση και δη στον τομέα του πολιτισμού;
Δεν περιμένω τίποτα από την κεντρική πολιτική εξουσία. Δεν περιμένω σωτήρες να με σώσουν. Πιστεύω ότι το καινούργιο θα έρθει από τα σπλάχνα της κοινωνίας, αλλά νομίζω ότι χρειάζεται χρόνος. Η ελληνική κοινωνία δεν έχει προφανώς φτάσει ακόμα στο σημείο που ο καθένας μας δεν θα σκεφτεί το κόστος και θα θυσιάζει και τη ζωή του, αν χρειαστεί, για έναν καλύτερο κόσμο. Ακόμα είμαστε στο «ναι μεν, αλλά…» Οι περισσότεροι από εμάς έχουν ακόμα τα «σωσίβια» τους. Είναι ωστόσο βέβαιο ότι με την συγκεκριμένη πολιτική η κατάσταση σταδιακά θα χειροτερέψει. Θα φτάσουμε να δουλεύουμε για 200 ευρώ, που ήδη συμβαίνει δηλαδή, αλλά θα γίνει ο κανόνας. Όταν λοιπόν φτάσουμε σε συνθήκες πραγματικής μαζικής φτωχοποίησης, θέλω να ελπίζω ότι θα ξεπηδήσουν κινήματα μέσα από την κοινωνία. Ότι θα υπάρξει αυτοοργάνωση και συλλογικότητα. Αλλά αυτό μπορεί να γίνει σε 30 χρόνια. Κανείς δεν ξέρει… Στον τομέα του πολιτισμού τα πράγματα είναι απλά. Δεν υπάρχουν λεφτά. Δεν επενδύει κανείς. Δεν νοιάζεται κανείς. Το Εθνικό Θέατρο δεν έχει λεφτά. Αυτό τα λέει όλα από μόνο του. Από εκεί και πέρα δημιουργία πάντα θα υπάρχει. Ο καλλιτέχνης τρέφεται από αυτή και υπάρχει και κοινό που επίσης τρέφεται από αυτή. Οπότε μέσα στο μαύρο θα ανακαλύπτουμε πάντα διαμάντια.
- Πώς σήμερα μπορεί κάποιος να διασωθεί τελικά;
Επειδή νομίζω ότι το παιχνίδι – σε πρώτη φάση τουλάχιστον – παίζεται με τον εαυτό μας και με τη σχέση που έχουμε μαζί του, εγώ θα πρότεινα να είμαστε πιο ανοιχτοί στην αγάπη. Να αφήσουμε τους εαυτούς μας να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Η αγάπη – όσο χριστιανικό κι αν ακούγεται – είναι τρομακτική κινητήριος δύναμη. Σε κάνει πιο δυνατό, πιο γενναιόδωρο, πιο αισιόδοξο. «Δώστε χώρο στην αγάπη, παιδιά, γιατί χανόμαστε!» όπως λέμε και στην παράσταση. Είμαι ευτυχής που μπορώ να αγαπώ και να αγαπιέμαι δυνατά. Με κάνει να πιστεύω ότι όσο κι αν δυσκολέψουν τα πράγματα θα τα καταφέρω.
- Επόμενα σχέδια;
Είμαι στη φάση που σχεδιάζω τον επόμενο χειμώνα. Έχω ξεκινήσει να γράφω ένα καινούργιο έργο, που νομίζω ότι είναι πολύ διαφορετικό απ’ ότι έχω κάνει μέχρι σήμερα, αλλά έχουμε ακόμα καιρό. Δεν αποκλείω να προκύψει και κάτι για το τέλος της άνοιξης ή το καλοκαίρι. Τίποτα δεν είναι ακόμα συγκεκριμένο. Θα δείξει.