ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΕΧΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 10/02/2016 13:05
Η Ευαγγελία Μουμούρη συμμετέχει στην μουσικοθεατρική εκδοχή, μιας διάσημης οικογένειας, της ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΑΝΤΑΜΣ, που ο αντισυμβατικός και εκκεντρικός της χαρακτήρας έχει κατακτήσει το κοινό.
Πόσο κοντά είναι το μιούζικαλ στην κινηματογραφική εκδοχή της ταινίας;
Δεν έχω δει ούτε την ταινία ούτε το σήριαλ. Δεν το προσεγγίσαμε έτσι. Το μιούζικαλ είναι από μόνο του κάτι διαφορετικό. Η ιστορία είναι απλή: η κόρη των Άνταμς έχει μεγαλώσει, ερωτεύεται ένα νορμάλ αγόρι κι έχει καλέσει στο σπίτι την οικογένεια του φίλου της για να γνωρίσει τους γονείς της. Οπότε καταλαβαίνετε τι συμβαίνει. Δυο κόσμοι συγκρούονται: ο «φυσιολογικός» και ο « σκοτεινός».
Ποιος επικρατεί τελικά;
Επικρατεί η αγάπη. Νομίζω άλλωστε ότι όλα έχουν μέσα τους και το σκοτάδι και το φως… Και την σύμβαση και την υπέρβαση.
Τι χωρίζει αυτούς τους δυο κόσμους;
Η σκοτεινή οικογένεια Άνταμς ζει μοναχικά με τους δικούς της κανόνες, ενώ η φυσιολογική οικογένεια ζει μέσα στην αποδεκτή κοινωνία και στη σύμβαση. Όταν ενώνονται αυτές οι δυο οικογένειες ο καθένας βρίσκει την αλήθειά του. Αν το πάρουμε και λίγο πιο φιλοσοφικά το ενδιαφέρον του έργου είναι η ένωση των δυο κόσμων… Για να ολοκληρωθείς ως ον, χρειάζεσαι και το γιν και το γιαν, και το άσπρο και το μαύρο. Στο τέλος έρχεται μια ισορροπία κι η μια οικογένεια αποδέχεται τον παράξενο γάμο και η άλλη βρίσκει τον πραγματικό της εαυτό. Λέει στο τέλος ο πατέρας και νομίζω ότι αυτό είναι ουσιαστικά το νόημα του έργου: «Αντίκρισες το σκοτάδι της απελπισίας σου κι έκανες αυτή τη βραδιά ενδιαφέρουσα». Για να μπορέσεις να βρεις τον αληθινό σου εαυτό, πρέπει να αντικρίσεις λοιπόν, κατάματα το σκοτάδι.
Γιατί αυτή η οικογένεια έγινε θρύλος;
Είναι μια οικογένεια με φιγούρες πολύ αγαπημένες, που ξεκίνησαν, νομίζω, από μια εφημερίδα, και κέρδισαν το κοινό λόγω της σκοτεινιάς και της αντισυμβατικότητάς τους,.
Εσείς κάνετε τη μητέρα της «φυσιολογικής οικογένειας»…
Ναι, στην αρχή της είναι αδύνατον να συνεννοηθεί με την άλλη πλευρά. Όμως συμβαίνει το εξής: ο μικρός γιος των Άνταμς στενοχωριέται που η αδελφή του ερωτεύτηκε κι έτσι δεν θα τον ταλαιπωρεί πια, γι’ αυτό και προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να της ξαναβγάλει τον μαύρο της εαυτό και φτιάχνει ένα φίλτρο. Στο τραπέζι λοιπόν η νορμάλ μητέρα που παίζω εγώ, πίνει το φίλτρο και βγάζει εκείνη τον άλλο της εαυτό, που δεν έχει καμία σχέση με την συμβατική της εικόνα. Εκφράζει το παράπονο στον άντρα της, που είναι απόμακρος και τον απωθημένο της ερωτισμό.
Υπάρχει τελευταία ένα αυξανόμενο ενδιαφέρον για τα μιούζικαλ, αν και δεν έχουμε μακρά παράδοση σε αυτό το είδος. Πού θεωρείτε ότι οφείλεται αυτή η τάση;
Είχα την τύχη να παίζω σε μιούζικαλ από παλιά, από το 1999 στους «Φοιτητές» που είχε κάνει ο Κ. Τσιάνος στο Εθνικό. Οι άνθρωποι σήμερα ταξιδεύουν πολύ. Βλέπουν τι υπάρχει και τι γίνεται έξω, ενημερώνονται από το διαδίκτυο κι τα αναζητούν τα μεγάλα θεάματα. Τη μουσική και το θέατρο την αγαπάει ο Έλληνας και σιγά σιγά διαμορφώνεται ένα κοινό που αναζητάει τέτοιες παραγωγές. Και στην θεατρική παιδεία έχουν πια βελτιωθεί τα πράγματα, γιατί το μιούζικαλ απαιτεί συγκεκριμένη εκπαίδευση. Οι καινούργιες γενιές μπορούν πλέον να σπουδάζουν αυτό το είδος που είναι δύσκολο και απαιτεί μεγάλη ακρίβεια και πειθαρχεία. Για μένα είναι ένα ταξίδι κάθε φορά, από τους «Φοιτητές», στον «Αττίκ» και στο μιούζικαλ με την Μαρινέλλα και μου δίνει πάντα μεγάλο κίνητρο ο βαθμός συγκέντρωσης που χρειάζεται να έχω.
Πώς βλέπετε τα όσα συμβαίνουν τελευταία στον πολιτισμό;
Ο πολιτισμός αντικατοπτρίζει το επίπεδο της κοινωνίας μας, η κάθε κοινωνία έχει τον πολιτισμό που της αξίζει.
Τι γνώμη έχετε για το θέμα της παράστασης που κατέβηκε;
Μια παράσταση που κατεβαίνει μετά από απειλές μόνο ένα βήμα προς το φασισμό, μας πάει.
Ο κλάδος περνάει πολύ δύσκολες ώρες..
Όπως κι όλοι οι άλλοι… Τα τελευταία χρόνια εμφανίζονται ξαφνικά παραγωγοί που κάνουν μαφιόζικες παραγωγές χρησιμοποιούν το θέατρο για τους δικούς τους λόγους και μετά φεύγουν. Υπάρχουν κάποιοι παραγωγοί όμως, που βάζουν υποθήκη τα σπίτια τους για να κρατήσουν το θέατρό τους. Υπάρχουν ομάδες που κάνουν μόνες τους παραγωγές και πληρώνονται με ποσοστά.
Πολλές φορές νέα παιδιά παίζουν σε πολύ σημαντικές παραστάσεις και δεν μπορούν να ζήσουν. Ενώ άλλες παραστάσεις μπορεί να μην είναι τόσο καλές , αλλά να ζεις από αυτές. Ο καθένας πιστεύω ότι επιλέγει αυτό που μπορεί να κάνει, η πορεία μας είναι ξεχωριστή, αλλά δεν θέλω να διαχωρίσω το θέατρο από τις άλλες κοινωνικές ομάδες που επίσης υποφέρουν. Έχουμε όλοι τα ίδια προβλήματα. Το θέατρο εκφράζει την κοινωνίας μας…
Επόμενα πλάνα;
Όχι, αυτή τη στιγμή δεν έχω. Η ευχή μου είναι να πάει καλά η παράσταση, γιατί έγινε με αγάπη κι ειλικρίνεια. Υπάρχει ζωντανή ορχήστρα, μουσικοί, τραγουδιστές, χορευτές. Θαυμάζω πολύ τα νέα παιδιά που παίζουν, είναι καταπληκτικά, και όλους τους συνάδελφους..